Расія (bbabo.net), - Акцёр Юрый Чурсін сёння, здаецца, нарасхват. Зняўся ў адной з навэл рамантычнага альманаха "Дзень сляпога Валянціна", які выходзіць на расійскія экраны 3 лютага. У сакавіку выйдзе на сцэну МХТ ім. Чэхава ў ролі безнадзейна закаханага Сірана дэ Бержэрака. А размова з акцёрам аказалася не проста аб дзівацтвах кахання. Хутчэй аб тым, як у які змяніўся свеце абясцэньваецца інфармацыя і губляецца Час. І чаму так лёгка ў наш час "сцерці" Джоан Роўлінг і спрачацца аб добрых якасцях "Вялікай гліны №4". Што думае пра гэта Юрый Чурсін - аказалася, цікава.
Юрый, паколькі дзеянне фільма, які выйшаў на экраны, адбываецца ў Дзень святога Валянціна, не магу не спытаць: а вы ўспрымаеце гэты дзень сур'ёзна, як свята?
Юрый Чурсін: Гэта ж больш нагода для прызнання ў каханні, цацка такая мілая. Мне заўсёды падабалася, як гэта адбывалася ў маім дзяцінстве, і падабаецца, як гэта адбываецца сёння ў дзяцей - нейкае свята амураў з бясконцымі сэрцайкамі. У дарослым жа жыцці пра каханне не крычаць, каб пазбегнуць пошласці.
Гэта ж камедыя - а вы прызнаваліся, што няўпэўнена пачуваецеся ў гэтым жанры. Хаця сыгралі, напрыклад, у гамерычных "Прымадонах" на сцэне МХТ ім. Чэхава.
Юрый Чурсін: Мне і зараз здаецца, што камедыя не зусім мой жанр. Але, па-першае, гісторыя, якую я прачытаў у сцэнары не была знарочыста камедыйнай. А па-другое, гэты жанр падзяліўся на камедыю рэпрыз і камедыю сітуатыўную. Вось у апошняй я адчуваю сябе спакайней.
У чым сутнасць вашай з Веранікай Цімафеевай любоўнай гісторыі ў "Дні сляпога Валянціна"?
Юрый Чурсін: У тым, што людзі часта шукаюць сабе ў пару таго, хто, як ім здаецца, больш падыходзіць. А шчаслівымі становяцца поўныя супрацьлегласці. І тое, што гераіню нашага ўрыўка абурала ў маладых людзях, як у маім персанажа - грубіянскім, разумным, прамалінейным, не які сумняваецца ў сабе і ў сваіх рашэннях, - то і з'яўляецца інтрыгуючым, зацягвальным і вядзе ў выніку да сямейнага шчасця. Так што трэба проста давяраць лёсу.
Калі ваш Іван такі разумны, чаму ён бармэн?
Юрый Чурсін: Гэта яго выбар. Насамрэч гэтае пытанне мучыла мяне ў дзяцінстве: чаму такі чароўны і разумны чалавек, як Гоша з фільма "Масква слязам не верыць" - слесар. Вось прыблізна таму і мой Іван - бармэн. Роля, дарэчы, хоць і невялікая, але тамака было што пагуляць. Нават без бойкі, прычым сур'ёзнай, не абышлося. Да таго ж я атрымаў урок барменскага майстэрства, так што зараз магу фехтаваць бутэлькамі.
Гэта значыць фільм пра тое, што нічога не бывае выпадковага. Вы таксама ў гэта верыце?
Юрый Чурсін: Ці ледзь не любы фізік, матэматык, які займаецца дакладнымі навукамі, прыходзіць да провіду, боскай задумы, і да таго, што ўсё не выпадкова. Як у нейкай кніжцы было напісана: самае пацешнае гэта тое, што чалавек павінен навучыцца рабіць выбар і прымаць рашэнні і пры гэтым заўсёды памятаць, што насамрэч, можа быць, выбару ніякага і няма. Гэта для мяне цікава, бо дае свабоду погляду на навакольную рэальнасць.
У сутнасці любая роля можа стаць трыгерам для разважанняў, нават калі гаворка ідзе аб святочным ромкаме. А да якіх думак падштурхнула сучасная версія пушкінскага "Пеўнічка" - таксама навэлы, але ўжо ў альманаху "Казкі Пушкіна. Для дарослых"?
Юрый Чурсін: Там велізарная колькасць розных тэм адкрываецца. Напрыклад, канселінг, культура адмены, якая зараз накрыла свет - чалавека, аказваецца, так лёгка ўзяць і адмяніць, як Джоан Роўлінг, якую за выказаную фразу ў асабістым пасце, "сцерлі" адусюль.
І нават ад юбілею ўласнага стварэння, Гары Потэра…
Юрый Чурсін: І гэта аказалася так проста, нават неяк звычайна. Але разбіраючыся з гісторыяй адмены, якую мы разыгрывалі ў "Пеўнічцы", стала зразумела, што ўвогуле ўсё гэта ўжо было. Па сутнасці, якая розніца, цябе выдаляюць з сацсетак або выганяюць з горада, як у Старажытных Афінах ці ў сярэднявечнай Еўропе. У савецкі час існаваў 101-ы кіламетр. Тая ж самая гісторыя - "цябе няма" і ты асуджаны. Так што было пацешна - гэтае дваістае адчуванне, што свет накшталт змяняецца, а на справе ўсе правілы гульні застаюцца тымі ж, змяняецца толькі "вокладка".
А па-за кантэкстам роляў якія тэмы хвалююць?
Юрый Чурсін: Такое пытанне: як адрозніць падмену ад сапраўднага? Дзе высокае, а дзе нізкае, дзе тонкае, а дзе шчыльнае. Напрыклад, аказваешся на якім-небудзь канцэрце класічнай музыкі, і адчуваеш, калі канал нейкіх вышэйшых праяў адкрыты, а калі ён зачынены. Уласна, ніякага сакрэту ў гэтым няма, уся справа ў таленце чалавека, ці з'яўляецца ён правадніком чыстага мастацтва. Але вакол столькі таленавітых людзей і столькі падмен, якія агульнапрыняты як "сапраўднае мастацтва", што неабходны асабісты ўнутраны голас, ці што, каб зразумець, дзе твае ўласныя пачуцці цябе не падманваюць.Наконт "падмены" - што ў гэтым кантэксце лічыце з нагоды нашумелай скульптуры швейцарца Урса Фішэра "Вялікая гліна № 4", усталяванай у цэнтры Маскве? Для вас гэта мастацтва ці падмена?
Юрый Чурсін: Для мяне мастацтва - тое, што выклікае ў гледача паток, уяўны, эмацыйны, становіцца камертонам твайго існавання. Не разумею, чаму скульптура, якая часова з'явілася ў Маскве, выклікала такую хвалю негатыву: гэта арт-аб'ект, які працуе на эмоцыю. Ужо даўным-даўно прызнаны творамі мастацтва карціны Джэксана Полака, створаныя фарбамі, якія сцякаюць на разасланае на падлозе палатно. У выпадку са скульптурай Урса Фішэра гаворка ідзе аб спантаннасці формы, яе фіксацыі. Гэта, дарэчы, як фатаграфія. Мы зараз з'яўляемся сведкамі дзвюх гісторый - абясцэньвання інфармацыі і страты Часу. І мне здаецца, Час мы губляем з-за фатаграфіі.
Хіба фатаграфія не захоўвае Час?
Юрый Чурсін: Яна не захоўвае, а цэментуе, робіць яго мёртвым. Жывая матэрыя часу змяняецца ўвесь час, яна цячэ, а фатаграфія, як вечка труны гэтую жывую секунду прыхлопвае. Інстаграм, фотаальбомы у інтэрнэце, якія разрасліся, і сталі камунікацыяй, я адчуваю як мёртвую энергію. Усё тое, што было - гэта толькі частка плыні жыцця, і нам не варта на ім так завісаць. Для мяне вельмі важна ўсведамленне "тут і зараз".
А што вы маеце на ўвазе, кажучы аб абясцэньванні інфармацыі?
Юрый Чурсін: Тое, што мы прыйшлі да такой мяжы, калі інфармацыя сама сябе адмяняе. З нагоды аднаго і таго ж факту можам атрымаць два раўназначныя і абсалютна супрацьлеглыя інфармацыйныя плыні. У выніку інфармацыя перастала быць каштоўным рэсурсам. І ў гэтым інфармацыйным абясцэньванні мне якраз вельмі цікава, што ж тады з'яўляецца сапраўдным правадніком, а што не.
Калі казаць пра падмену, то гэта тычыцца не толькі мастацтва ці псеўдамастацтва, але і дапусцім, адносіны знешнасці, спароджанае культам прыгажосці і маладосці. Ці трэба ўмешвацца ў справу прыроды і "паляпшаць" твар?
Юрый Чурсін: Я думаю, гэта размова хутчэй пра тое, як чалавек ставіцца да навакольнай рэчаіснасці. Я бачыў людзей, якія надзвычай тонка падыходзяць да гэтага пытання, і яны чароўныя, яны шчаслівыя, і жывуць поўным жыццём. І нават самаму прыдзірліваму чалавеку з боку не прыйдзе ў галаву сказаць: "Твая знешнасць прыгожая, але гэта ўсё штучнае". Калі гэта гарманічна, калі гэта падштурхоўвае чалавек да шчаслівага жыцця, то, мне здаецца, у гэтым няма нічога дрэннага. Хіба лепш было, калі б незадаволены сваёй знешнасцю чалавек, не "папрацаваўшы" над ёй, быў бы падобны да каракаціцы, якая распаўсюджвае вакол сябе чорныя клубы нездаволенасці. І потым, людзі плацяць за гэтае імкненне да свайго ўяўлення аб прыгажосці рэальнымі фізічнымі пакутамі. Да іх жа не фея прылятае і ўсё мяняе ў імгненне - не кожны вырашыцца прайсці шлях аднаўлення. Дарэчы, у Бобі Браўн з'явілася думка, што зараз насы перарабляць не модна, трэба ганарыцца тым, што дала прырода.
Пасля размовы пра насы, натуральна ўзнікае "Сіра дэ Бержерак", якога вы зараз рэпетыруеце ў МХТ ім. Чэхава. Вы рэдкі госць на тэатральнай сцэне. Але калі даяце дабро на "Эмігранты" Мражэка - гэта зразумела, Мрожек актуальны. А Ростан са сваім "Сірана дэ Бержэракам" увогуле замшоў.
Юрый Чурсін: П'еса не прывычная нашаму рытму, і ўзнікае шмат пытанняў. Але тым цікавей працэс спасціжэння. Для мяне вельмі актуальнае пытанне прыгажосці, а гэта адна з тэм п'есы Ростана. "Сірана дэ Бержэрак" - якраз матэрыялізацыя маіх разважанняў пра тое, што з'яўляецца творам мастацтва, а што не. І Сірана першапачаткова зададзены аўтарам як непрымірымы адстойнік тонкага мастацтва.
А замшэласць... Не ведаю, для мяне "Сірана" - гэта такая глыба мовы! Мне наш дзіўны час нагадвае гравюры Піранэзі, у якіх адлюстраваны руіны антычнай архітэктуры. Ёсць адчуванне, што на засыпаных культурным пластом палях тырчаць манументальныя калоны, а мы - такія маленечкія якія кешкаюцца істоты спрабуем над гэтымі абломкамі надбудаваць сваю культуру. Але калі зараз пачнецца вялікі патоп, а потым сыдзе назад, ад нас жа практычна нічога не застанецца. Усё знікне, калі раптам высячэ электрычнасць. А вось "Вялікая гліна №4", дарэчы, будзе стаяць. І будучыя людзі адкопваючы наш культурны пласт, яе знойдуць, яны зразумеюць, што гэта было зроблена штучна: "О, хлопцы спрабавалі стварыць твор мастацтва!"
Як думаеце, чаму мы перасталі думаць эпічна, як нашы продкі?
bbabo.Net