Расія (bbabo.net), - У наш няпросты, звязаны з пандэміяй, час трэба ўкалываць. Еўрапейскую вакцыну - калі хочаш працаваць на 72-м Берлінскім кінафестывалі. На мяжы мытнік задае пытанне: "А чаму вы рабілі вакцыну ў Харватыі?".
Потым схамянаецца: "Ах, так!". Патрапіць на Берлінале сёлета - фестываль, які праходзіць пасля анлайн-перапынку 2021 года ў афлайн-фармаце і ў скарочаным выглядзе можна толькі прыкрыўшыся, як шчытом, гісторыяй хваробы. Пры засяленні ў гатэль, на акрэдытацыі - патрабуюць даведкі: ці хварэла, ці вакцынавана і толькі пасля гэтага "шлагбаўмы" адкрываюцца. Перад фестывалем кожны дзень прыходзяць лісты-дэпешы са строгімі правіламі. Маскі - толькі вызначаныя. Тэсты - павінны быць свежымі і прыдатныя толькі 24 гадзіны, і гэтак далей.
З добрага - вельмі зручная сістэма замовы квіткоў анлайн, хоць сёлета ў Берлінале няма свайго мабільнага прыкладання. Але і чэргаў няма. Дрэнна, што месцы ў гэтай сістэме абраць нельга, але затое ў кіназалах і на прэс-канферэнцыях строгая рассадка. У масках часам цяжка дыхаць - горача і як быццам уткнуўся носам у сімвал фестывалю - мядзведзя (які на эмблеме, дарэчы, без маскі). Але немцы вынайшлі вельмі зручныя шнуркі з гаплікамі, дзякуючы якім маска не цісне на вушы, і яны не "згортваюцца ў трубачку" ад шматгадзіннага сядзення ў кіназалах. Шнурок нацягваецца вакол галавы.
На фестывалі ціха, атмасфера працоўная. Але зацішша рэальнага жыцця кампенсуе першая ж конкурсная карціна, яна ж - фільм-адкрыцці 72-га Берлінале "Петэр фон Кант" Франсуа Азона. Поўная страсцей, якая адкрывае ўсю паднаготную кінасвету, якая працягвае традыцыі - цяжка было знайсці праграмнае рашэнне лепш. Менавіта такі фільм і павінен адкрываць у наш час адзін з найбуйных міжнародных фестываляў. Як паспявае Азон так шмат і хутка здымаць (зусім нядаўна ў расійскім пракаце быў яго фільм "Усё прайшло добра", міжнародная прэм'ера якога адбылася летась у конкурснай праграме Канскага кінафестывалю) - пытанне адкрытае. Але за дзень да адкрыцця Берлінале стала вядома, што стужку "Петэр фон Кант" набылі для паказу ў Расіі, у пракат у нас яе выпусціць кампанія A-One, дату неўзабаве аб'явяць.
Раней пра фільм было вядома, што ён - сучасная адаптацыя стужкі Райнера Вернера Фасбіндэра "Горкія слёзы Петры фон Кант". І што Франсуа Азон замяніў галоўную гераіню - жанчыну на мужчыну - адсюль і Петэр, і з мадэльера ператварыў яе ў рэжысёра. Пачатак фільма - тытры-амаж Фасбіндэру буйнымі літарамі. А далей камера "зазірае" ў буйныя вокны, "праводзіць" гледача па кватэры, дзе ў спальні спіць чалавек. І калі малады чалавек па імені Карл праходзіць да акна танцуючай хадой, раскрывае шторы, і святло абуджае спячага - немагчыма адкараскацца ад адчування, што перад намі - сам Фасбіндэр. Прачнуўся і ідзе здымаць кіно. Але гэта толькі рэжысёр Петэр фон Кант у выкананні акцёра Дэні Менашэ, які злучыў у сабе рысы і Фасбіндэра, і самога Азона, і яшчэ многіх іншых людзей мастацтва.
Яшчэ тры асаблівасці фільма "Петэр фон Кант", пра якія немагчыма не згадаць, нават калі коратка расказваць пра яго. Першая - гэта музыка і танцы. Яны настолькі няўяўныя і непаўторныя, што калі ў карціне надыходзіць іх чарга, становіцца зразумела, што па-іншаму ніяк немагчыма выказаць эмоцыі, якія хацеў перадаць рэжысёр. Другая - гульня без адзінага слова акцёра Стэфана Крэпара (вядомы па серыяле "Бюро), які выконвае ролю Карла - адданага памочніка Петэра фон Канта. Як шкада, што на Берлінале - фестывалі, дзе цяпер няма асобных прызоў за лепшую жаночую і мужчынскую ролю, не даюць асобнага "Мядзведзя" за лепшую ролю другога плана.
І сярод найважнейшых сцэн у фільме - тыя, дзе з'яўляецца Ханна Шыгула - таксама як даніна павагі да творчасці Фасбіндэра. У фільме "Горкія слёзы Петры фон Кант" 1972 гады (дарэчы, дзеянне новага фільма Азона адбываецца менавіта ў 1972 году) Шыгула згуляла Карын - дзяўчыну, у якую закахалася Пятра. У Азона Ханна Шыгула гуляе маці Петэра - Размары. Дзеля яе Азон пераходзіць у фільме з французскай мовы на нямецкую. Калыханка Размары - гэта асобны шэдэўр. Гэта Размары вучыць сына, а заадно і гледача ставіцца да свайго кахання, як да ўрока. І разумець - што ж мы насамрэч кахаем, а што сабе прыдумалі - хай нават і з вар'яцкага і ўсёпаглынальнага запалу да высокага мастацтва.
bbabo.Net