Расія (bbabo.net), - 120 гадоў з дня нараджэння актрысы, у святле ўсмешкі якой прайшла палова савецкага стагоддзя, - Любові Арловай. Чаму мы з цяжкасцю ўспамінаем герояў сённяшніх экранаў, а Арлова да гэтага часу зорка? Фільмаў у яе няшмат: з папулярных усяго пяць - "Вясёлыя хлопцы", "Цырк", "Волга-Волга", "Вясна", "Светлы шлях". Але кожны дагэтуль сярод хітоў.
Ці была яна вялікай акторкай? Не: у драматычных кінаролях ("Кампазітар Глінка", "Сустрэча на Эльбе", "Справа Артамонава", "Рускі сувенір") яна сур'ёзная. Але ў музычным кіно ёй не было роўных. Можа, была выбітнай танцоркай? Але ўсё, што яна станчыла на экране, - гэта чачотка на гармату ў "Цырку": тры прытопы, два прыхлопы. І аперэтачны танец у "Вясне".
Нават у кіцелі з чужога пляча наскрозь змоклае Каханне Арлова ўсё роўна заставалася зоркай
А ў комплексе выпраменьвала такое ззянне, што вачам балюча - людзі ўлюбляліся раз і назаўжды. Яна прынесла з сабой паняцце - зорка. Любілі Цалікоўскую, любілі Ранеўскую, захапляліся Серавай, а зоркай была Арлова. Яны выдатна гулялі, яна - ззяла.
Арлову лічаць спараджэннем Галівуду. Яны з Рыгорам Аляксандравым тамака бывалі, сябравалі з Чаплінам. І сур'ёзна ставіліся да досведу амерыканскага мюзікла, перанёсшы яго прынцыпы, яго тэхналогію ў наша кіно. Там Арлова спасцігала таямніцы "зорнасці". Зорка не пераўвасабляецца, не становіцца лістоносіцай або ткачыхай - яна прыкідвае на сябе іх сукенкі.
У "Цырку" яе гераіня Марыён Дыксан улюблялася ў савецкага гімнаста і ўпершыню разумела, што такое воля. У гэтым прапагандысцкім сюжэце закладзены і прынцып уздзеяння Арловай на публіку: зорка схадзіла з нябёсаў, мяняла зіхоткую сукенку на швэдар і станавілася такой жа, як мы. Гэта значыць здзяйсняўся цуд, ён узвышаў нас, мы пачыналі больш сябе паважаць і шанаваць прыкметы жыцця, да якіх прывыклі: кумач Першамая ("Цырк"), цішыню лабараторый ("Вясна"); набярэжныя Масквы-ракі здаваліся яшчэ выдатней, у іх ажывалі радкі Пушкіна ("Вясна"). Арлова схадзіла ў свет, як фея, у яе прысутнасці міфы станавіліся явай. Яна дарыла хвіліны шчасця - ілюзорнага, але сапраўднага. Фільмы ўспрымаліся як казка, якая крынічыла дзівосныя мелодыі Дунаеўскага. У іх краіна паўставала брацтвам, якому сапраўды няма перашкод. Пасля іх хацелася жыць і смяяцца, як дзецям.
Фільмы Арловай даказалі запатрабаванасць кіно як "фабрыкі мрояў". Яно не адводзіла ад рэальнасці - яно рабіла ёй ін'екцыю аптымізму, рабіла шляхі да ідэалу. Вядома, у той час, калі Марыён Дыксан захаплялася савецкімі свабодамі, людзей тысячамі гналі ў ГУЛАГ. Але музычны жанр не займаецца палітычнай кан'юнктурай, інакш "Цырк" не быў бы так запатрабаваны і сёння. Ён дае людзям перадышку і ўсяляе ўпэўненасць у сваіх сілах. І гераіні Арловай у гэтым былі галоўным аргументам.
bbabo.Net