Расія (bbabo.net), - 72-му Берлінале распыляцца некалі. Калі выходзіць гэты артыкул, лічы, прайшла ўжо большая частка кінафестывалю - у чацвер пачаўся, а ў бліжэйшую сераду ўжо аб'явяць пераможцаў. Журналісты, прадстаўнікі індустрыі, першыя гледачы глядзяць фільмы "ў прамысловых маштабах" - ад пяці карцін за дзень, забыўшыся пра сон і ежу.

Першае, што зрабілі арганізатары фестывалю сёлета - пастараліся, каб ежа духоўная адпавядала чаканням кінагурманаў. У конкурсе ў першыя два дні паказалі фільмы рэжысёраў, кожны з якіх ужо ўвайшоў у гісторыю кінематографа, незалежна ад таго, атрымае ён свайго "Мядзведзя" сёлета ці не. Гэта Ульрых Зайдль, Уршуля Майер, Клэр Дэні. Па-за конкурсам у праграме Berlinale Special - новую стужку Дарыа Арджэнта. Усе гэтыя імёны ключавыя на фестывалі ў гэтым годзе. І адразу скажам галоўнае: ніводзін з гэтых творцаў не расчараваў.

Пачнём з карціны "Рыміні" (Rimini) Ульрыха Зайдля. Галоўны яе герой - тыповы Стары Казлодоеў (успамінаем фільм "АССА"), але ў невялікім італьянскім мястэчку. Як бы хацелася глядзець гэтую карціну ў кампаніі з Сяргеем Салаўёвым і Станіславам Гаварухіным, але даводзіцца мець зносіны з імі ў думках. Акцёр Міхаэль Томас, знаёмы гледачам па серыяле "Камісар Рэкс", а таксама ён здымаўся ў адной з частак знакамітай трылогіі Зайдля "Рай" ("Рай. Надзея"), зменьваецца ў жаночага ўгодніка, спевака сярэдняга кшталту і старэючага жыгала. Усё гэта адзін толькі персанаж - Рычы Брава. Па сюжэце ён "прамыслов" у Рыміні ў той час года, калі сонца саступае месца туманам і дажджам. Шуба, надзетая на майку, татуіроўкі, "цацкі" - на пальцах і на шыі, завушніца ў юсе, боты-казакі на абцасах... Манеры, хада, "прыкід" - усё разлічана на тое, каб спакусіць першую сустрэчную. Аднак, у адрозненне ад Казлодоева, Рычы Брава ўжо "спецыялізуецца" на дамах элегантнага ўзросту. Ён раз'язджае з выступленнямі па дамах састарэлых, разліваючыся салодкагалосым "салаўём", спявае таксама перад пажылымі турысткамі і іх спадарожнікамі. Кажа тое, што ад яго жадаюць пачуць, і яму атрымоўваецца "прыкормліваць" новых прыхільніц, з той толькі розніцай, што грошы плацяць яны яму, а не ён - ім. Аднак у яго жыцці з'яўляецца найважнейшая жанчына - дачка Тэса, якую ён калісьці кінуў. Яна не дзюбае на прыёмчыкі бацькі, а цвёрда маніпулюе ім, вымагаючы грошы для сябе, свайго бойфрэнда і яго сяброў, якія прыехалі ў Еўропу з Блізкага Ўсходу.

На прэс-канферэнцыі Ульрых Зайдль сказаў, што хацеў бы, каб яго героя любілі і шкадавалі. Але сам ён абышоўся з ім даволі жорстка. Мусульмане на правах сваякоў і іх сяброў "захапілі" дом Рычы Брава. З пачуцця бацькоўскага абавязку і адзіноты (дачка аказалася адзіным родным чалавекам побач), ён вымушаны ахвяраваць усім, што ёсць, у тым ліку і неабходнымі ўмовамі для існавання таленту, хоць і сярэдняга ўзроўню. У фільме ёсць яшчэ адна лінія - нямецкая. З яе карціна пачынаецца, ёю і заканчваецца. У Германіі, адкуль Рычы родам, у доме састарэлых, знаходзіцца яго бацька - былы нацыст. Ён слухае зусім іншую музыку, у яго іншыя ідэалы, але ён таксама вар'ят і самотны...

У гераіні фільма Клер Дэні "Па абодва бакі ляза" (Both Sides of the Blade) іншы дарунак - кахаць і быць каханай. Жульет Бінош іграе радыёжурналістку па імені Сара, але, зрэшты, яе прафесія толькі неабходны элемент фільма, каб асвятліць актуальны парадак дня. Эфіры, якія вядзе Бінош, таксама свайго роду "бок ляза". Іх героі - людзі з гарачых кропак планеты. Індыя, Бейрут і іншыя месцы. Аднак жа асноўная лінія фільма - вострыя адчуванні, якія даюць адносіны асабістыя. У жыцці Сары двое мужчын, і абодвух яна шчыра кахае. Франсуа яе сэрца належыць у большай ступені, але яна не можа з ім жыць. З Жанам жа ёй добра і спакойна, але ці здольны ён мірыцца з прысутнасцю ў іх жыцці Франсуа? Можна паіранізаваць на тэму таго, што б ні здымалі французскія рэжысёры, у іх атрымліваецца "Мужчына і жанчына". Але насамрэч фільму Клер Дэні ўжо можна смела прадказваць прыз на Берлінале сёлета. Псіхалогія ўсіх удзельнікаў любоўнага трыкутніка паказана так ювелірна, улічаны ўсе дэталі і нюансы ўзаемаадносін любячых людзей, што карціна аўтаматычна ўваходзіць у разрад шэдэўраў, створаных майстрам высокага ўзроўню. Дарэчы, у гэтай працы, як і ў фільме Ульрыха Зайдля, ёсць адкрытыя сцэны з удзелам герояў, якім ад 50-ці і вышэй. І ў абодвух выпадку кожная з такіх сцэн зроблена з тактам, густам і працуе на мастацкае вырашэнне кінатвору.

Паводле інфармацыі фільм "Па абодва бакі ляза" набыты ў Расію - яго ўбачаць нашы гледачы ўжо сёлета. Калі менавіта, паведамім дадаткова.

Тым часам

Хорар Дарыё Арджэнта "Чорныя акуляры", адну з галоўных роляў у якім сыграла яго дачка Азія Арджэнта, папаўняе скарбонку наймацнейшых "жахаў" усіх часоў і народаў. Відовішча не для слабанервных - у першых жа кадрах гледачы бачаць, як душаць дзяўчыну струной ад віяланчэлі, і такіх кашмараў у дэталях у карціне нямала. Пры гэтым гісторыя пра сляпую дзяўчыну, маньяка, кітайскага хлопчыка-павадыра і паліцэйскую аўчарку, цалкам выконвае галоўнае прызначэнне любога хорару. Гэта значыць дазваляе гледачу расправіцца са сваімі страхамі, каб выйсці з кіназалы ў тым стане, калі жахаў рэальнага жыцця ўжо не баішся.

Прамая гаворка

Як вы лічыце, ці магла ваша гераіня Сара ў выніку застацца альбо з Франсуа, альбо з Жанам і быць пры гэтым шчаслівай? Ці адзінае выйсце для яе - сысці ад іх абодвух, каб захаваць сябе?

Жульет Бінош: Калі зыходзіць з самой гісторыі, мы не ведаем адказу на гэтае пытанне. Вядома ж, Сара адыходзіць ад Франсуа. Але мы не ведаем, напэўна, што будзе з героямі далей.

Якое рашэнне Сары здаецца вам у гэтай сітуацыі найбольш арганічным?

Жульет Бінош:Тое, што было напісана ў сцэнары, адрозніваецца ад таго, што атрымалася ў самім фільме. І ў гэтым асаблівая складанасць здымачнага працэсу - розніца паміж першапачатковым тэкстам - тым, што на паперы, і тым, што мы пражываем падчас здымкаў. А затым яшчэ і мантаж, і ў выніку - тры розныя гісторыі. Але скажу пра сябе: тая Сара, пра якую я чытала ў сцэнары, і тое, кім з'яўляецца мая гераіня, у выніку - два розныя чалавекі. Тым не менш, я думаю, што вырашэнне канфлікту ў выпадку Сары так ці інакш звязана з тым, што яна не стане вяртацца назад ні да каго з гэтых мужчын. І я гэта разумею. Таму што калі ты жывеш на такіх "амерыканскіх горках" эмоцый, знаходзячыся паміж двума рознымі гісторыямі кахання, гэта так жорстка, што прымусіць любую жанчыну захацець мець і іншае ўяўленне пра каханне. Аб той, якую яна яшчэ не ведае. Унутры Сары ёсць такое жаданне, гэтак жа, як і тое, што яна яшчэ не прыняла канчатковага рашэння, як быць далей. Але дарогі назад няма. Вось так я гэта адчула.

bbabo.Net