На сэрвісе Premier выйшлі дзве серыі трылера «Ідэнтыфікацыя» - серыяла-даўгабуду пра дзяўчыну, якую падазраюць у забойстве дзевера. Галоўную ролю ў шоу выканала зорка "Happy End" Лена Троніна, прыдумала і зняла гісторыю Уладлена Санду, вучаніца Аляксея Настаўнікі. Кінакрытык Павел Варанкоў разважае аб праблемах «Ідэнтыфікацыі» з самаідэнтыфікацыяй. «Мне хацелася, каб мая сучасная Расея таксама засталася ў часе», - так пастаноўшчыца Уладлена Санду, выпускніца Аляксея Настаўніка, тлумачыць з'яўленне свайго серыяла «Ідэнтыфікацыя».
У ім дзяўчына па імі Валерыя (Лена Троніна з «Happy End»), працаўніца маскоўскага рэчавага рынка, прымае іслам і выходзіць замуж за стажора стаматалагічнай клінікі Амана (Анвар Асманаліяў), прадстаўніка кіргізскай дыяспары. На вяселлі Бакір (Куралбек Чокоев), брат жаніха і працадаўца нявесты, спрабуе згвалтаваць Валерыю ў туалеце. Пазней тамака знаходзяць яго труп. Усе доказы паказваюць на дзяўчыну (якая, здаецца, не тая, за каго сябе выдае), але ўпарты адвакат Крамер (Раман Васільеў, Вронскі ў маючай адбыцца «Ганне К») і стомлены следчы Плахаў ( Алег Васількоў) сумняваюцца ў яе вінаватасці.
Асноўная праблема «Ідэнтыфікацыі» - у невідавочнай (прабачце) самаідэнтыфікацыі. Маючы на ўвазе адчувальна бедны асартымент тэм, за якія сёння бярэцца расійскі кінематограф (у сілу цэнзуры або якія сядзяць у галовах стэрэатыпаў), шоў Санду як быццам спрабуе быць усім адразу - адным махам запоўніць як мага больш лакун. Шматнацыянальнасць і шматканфесійнасць дзяржавы. Гвалт над жанчынамі і частая адсутнасць выразных наступстваў для гвалтаўніка. Дыскрымінацыя людзей з інваліднасцю. Карупцыя ў органах выканаўчай улады. Катаваньні ў турмах. І гэта толькі першыя дзве серыі.
У імкненні да ўсёабдымнасці "Ідэнтыфікацыя" непазбежна пакідае частку пытанняў і праблем у расфокусе (па-добраму - асобны серыял патрэбен пра кожны з пунктаў вышэй). А на шляху да дэстыгматызацыі сама незнарок аднаўляе патэрны, ад якіх плануе пазбавіцца. Вакол галоўнай гераіні, якую па меншай меры двойчы спрабавалі згвалтаваць, фармуецца дзіўны клопат недаверу, адрасаваны менавіта гледачу (на дадзеным этапе наогул не занадта ясна, што тут мае на ўвазе «Ідэнтыфікацыя», якая чамусьці не паказвае саму сцэну забойства, а яшчэ робіць выгляд, што паняцця "самаабарона" не існуе). Адвакат Крамер, якому і так не пашанцавала мець справу з расійскай судовай сістэмай, яшчэ і жыве з ДЦП (а артыст Васільеў, зразумела, не; да гэтага яшчэ вернемся), і серыял нібы стараецца глядзець на яго без прыніжэння і паблажлівасці. Але, напрыклад, эпізод няпростага ўздыму па прыступках Маскоўскага абласнога суда навошта суправаджаецца падкрэслена пераламанай, злавеснай электронікай.
Самае, зрэшты, сумнае - серыял не можа пазбавіцца ад каланізатарскай оптыкі і застаецца ў сістэме каардынат, якая мяркуе наяўнасць нейкай «тытульнай нацыі». У айчыннага кінематографа ёсць даволі агідная звычка класці-над любой нярускай гаворкі аднаголосую рускую агучку, і «Ідэнтыфікацыя», дзе палова герояў палову часу гаворыць на кіргізскай, гэтай звычцы не змяняе. Гэтыя людзі застаюцца «чужымі», «прыезджымі» нават тут – у шоў, чыя стваральніца мела намер адлюстраваць «полікультурнае поле» Масквы. Горада, пра які сёння папросту можна зняць фільм без адзінага слова на рускай (гэтую думку любіць паўтараць кінапрадзюсар і падкастэр Іван Філіпаў). Галасы гэтых людзей у “Ідэнтыфікацыі” літаральна заглушаюцца – да таго часу, пакуль яны не пераходзяць на “прымальную”, “зразумелую” мову.
Імкненне казаць пра тое, пра што казаць не прынята, і паказваць нармальнасць таго, што лічыцца ненармальным, - безумоўна пахвальна. Але неабходна разумець, што асобе з боку — чалавеку, для якога той ці іншы вопыт не з'яўляецца асабістым, — не хопіць ніякай глыбіні апускання ў пытанне, каб пачаць бачыць чужымі вачыма. Заўсёды будуць заставацца маленечкія, але сляпыя зоны. Менавіта таму неабходна, каб гісторыі пра жанчын на экране расказвалі ў першую чаргу самі жанчыны (у гэтым сэнсе «Ідэнтыфікацыя» — важны і патрэбны праект). Менавіта таму неабходна, каб герояў з ДЦП ігралі акцёры з ДЦП (пры ўсёй павазе да таленту Васільева).
Уладлена Санду, як кажуць у Premier, ездзіла ў Кыргызстан набіраць акцёраў і актыўна карысталася паслугамі кансультантаў (вяселле ў першай серыі быццам бы паказана дакладна), але сярод аўтараў шоу не было ніводнага чалавека з кіргізскімі каранямі. "Час жанчын у рэжысуры і ў ролях зусім дакладна прыйшоў", – кажа Санду. Гэта так. Хочацца верыць, хутка прыйдзе і час прынцыпу "нічога пра нас".
bbabo.Net