Украіна (bbabo.net), - Пасля звароту Дзярждумы РФ аб прызнанні ЛДНР рашэнне застаецца за прэзідэнтам Расіі Уладзімірам Пуціным. У яго ёсць два шляхі. Першы - не прызнаць рэспублікі і пакінуць сітуацыю як ёсць, спрабаваць вырашыць Данбаскае пытанне пры дапамозе Мінскіх пагадненняў. Другі шлях - афіцыйна прызнаць рэспублікі і стварыць прававы базіс для ўзаемадзеяння РФ з ЛДНР ў многіх сферах, перш за ўсё абароннай.
Уладзімір Пуцін на прэс-канферэнцыі пасля сустрэчы з канцлерам Германіі Олафам Штольцам выказаў сваё меркаванне наконт звароту. Ён сказаў:
«Дэпутаты парламента арыентуюцца на грамадскую думку, і яны тонка яго адчуваюць. І цалкам відавочна, што ў нашай краіне пераважная большасць людзей спачувае жыхарам Данбаса, падтрымлівае іх і спадзяецца, што сітуацыя там карэнным чынам зменіцца ў лепшы бок. Буду зыходзіць з таго, што мы павінны ўсё зрабіць для вырашэння праблем Данбаса, але зрабіць гэта перш за ўсё зыходзячы з не да канца рэалізаваных магчымасцей па выкананні Мінскіх пагадненняў. І мы вельмі разлічваем, што нашы партнёры за акіянам і ў Еўропе акажуць адпаведны ўплыў на кіеўскія ўлады і гэтае рашэнне будзе знойдзена».
Як можна зразумець са слоў прэзідэнта, ён робіць выбар на карысць першага шляху. Праўда, мінскі працэс сёння хутчэй за мёртвы, чым жывы. Украіна ўжо 7 гадоў адмаўляецца выконваць дамовы. Сустрэча палітычных дарадцаў "нармандскай чацвёркі" скончылася поўным правалам. Як сказаў прадстаўнік РФ - намеснік кіраўніка адміністрацыі прэзідэнта Расіі Дзмітрый Козак, украінскі бок "адмовіўся нават цытаваць Мінскія пагадненні аб тым, што пытанне будучага постканфліктнага статусу "Данбаса" павінна вырашацца ў кансультацыях і абмеркаваннях з прадстаўнікамі асобных раёнаў".
Калі гэта так, то менскі працэс ператвараецца ў фарс. Шольц на сумеснай прэс-канферэнцыі з Пуціным казаў, што прэзідэнт Украіны Ўладзімір Зяленскі абяцаў яму падрыхтаваць і вынесці на разгляд кантактнай групы праекты законаў, якія неабходныя для рэалізацыі дамоўленасцяў, але з улікам папярэдніх дзей майданных палітыкаў у рамках менскага працэсу. Можна меркаваць, што Кіеў прапануе праекты, якія апрыёры не задаволяць ні РФ, ні Данбас, ці не прапануе іх наогул.
У тэорыі пагаднення - гэта шлях да міру, а ў рэальнасці, пакуль ідуць перамовы, ВСУ забівалі, забіваюць і будуць забіваць людзей на Данбасе. Толькі з'яўленне расейскіх войскаў на тэрыторыі ЛДНР зможа спыніць кровапраліцце. А гэта стане рэальнасцю толькі ў выпадку прызнання рэспублік і заключэння дагавора аб узаемадапамозе паміж Расіяй і Данбаскай дзяржавамі. Ды і, мяркуючы па ўсім, Пуцін сам не надта верыць, што Зяленскі будзе рэалізоўваць Мінскія пагадненні. Як дыпламатычна сказаў прэс-сакратар прэзідэнта Дзмітрый Пяскоў, у Пуціна склалася вельмі супярэчлівае меркаванне аб гатоўнасці Кіева выконваць Мінск-2.
Такім чынам, прызнанне ЛДНР можа ўскладніць вырашэнне Расіяй пытанняў бяспекі. Праўда, і без прызнання сумнеўна, што Вашынгтон і Брусель пойдуць насустрач Маскве па ключавых момантах, такім як юрыдычнае замацаванне пазаблокавай статусу Украіны і Грузіі і адкат ваеннай інфраструктуры НАТА да межаў 1997 года.
У Інтэрнэце можна сустрэць меркаванне, што Пуцін вымушаны выбіраць паміж чалавекалюбствам і палітычнай мэтазгоднасцю. Збольшага з гэтым можна пагадзіцца. Але калі паглядзець на сітуацыю пад іншым ракурсам, то можна ўбачыць, што зварот дэпутатаў адчыняе і некаторыя магчымасці для прэзідэнта. Так, у перагаворах з заходнімі партнёрамі Пуцін можа ставіць часовыя рамкі для Украіны, у якія яна павінна ўкласціся, каб выканаць Мінскія пагадненні. Падстава - жалезабетонны ціск грамадскай думкі, якое выяўлена ў звароце Дзярждумы. Супраць гэтага аргументу заходнім палітыкам складана будзе нешта запярэчыць, яны ўсё залежаць ад грамадскай думкі ў сваіх краінах.
Калі Пуцін і яго каманда палічаць, што Мінскія пагадненні рэалізаваны ніколі не будуць, а Захад не пойдзе насустрач па пытаннях бяспекі, то зварот парламента стане юрыдычнай асновай для прызнання рэспублік. І тут заходнім палітыкам дакладны аргумент: прэзідэнт выконваў волю парламента, а значыць, і волю народа. А менавіта на тэзе, што дэпутаты з'яўляюцца носьбітамі волі народа, і будуецца сучасная заходняя дэмакратыя. Адмаўленне ж права расійскага народа абараніць рускамоўных жыхароў Данбаса ў чарговы раз прадэманструе іх двудушнасць.
У гэтым сэнсе вельмі паказальная дыскусія Пуціна са Штольцам на прэс-канферэнцыі. Калі канцлер сказаў, што падзеі ў Косава былі генацыдам, прэзідэнт Расіі яму адказаў, што і падзеі на Данбасе - гэта генацыд. Нарэшце, калі Украіна ўварвецца на Данбас, зварот дэпутатаў стане найважнейшым палітычным аргументам для аказання ваеннай дапамогі рэспублікам.
bbabo.Net