Па сацсетках гуляе жарт на злобу дня: « Распарадак дня пскоўскіх дэсантнікаў: 08-00-сняданак, 09-00 - напад на Украіну, 12-00 - абед, 13-00 - узяцце Кіева, 18-00 - канцэрт Газманава, 21- 00-салют». А вось рэальнасць: пачатак тыдня - з'яўленне сур'ёзных спадзяванняў на дээскалацыю крызісу пасля заяваў Масквы аб вяртанні войскаў у казармы пасля заканчэння вучэнняў. Фінал тыдня: ніякай дээскалацыі крызісу не адбываецца, абстаноўка ў Данбасе становіцца яшчэ больш трывожнай.
У чацвер увечары МЗС РФ уручыў амерыканскаму амбасадару, а потым адразу апублікаваў расейскі адказ на амерыканскія прапановы ў сферы бяспекі. Вельмі незвычайны дыпламатычны дэмарш і вельмі дыпламатычны дакумент. Скажу больш: дыпламатыі ў гэтым дакуменце працэнтаў пяць-дзесяць, усё астатняе - прасякнутая эмоцыямі палітычная публіцыстыка.
У чым сэнс такога падыхода? Мусіць, у тым, што ЗША перавялі свае адносіны з Расеяй у плоскасць інфармацыйнай вайны. Афіцыйны Вашынгтон "не заўважыў" заяў Масквы аб вяртанні якія ўдзельнічаюць у вучэннях войскаў у месцы сталай дыслакацыі і працягнуў біць у барабан вайны. Адначасова ў Данбасе пачалася незразумелая дзвіжуха, вельмі падобная на свядомую ўкраінскую правакацыю. Усё гэта разам узятае магло падштурхнуць Крэмль да дзеянняў па прынцыпе "з ваўкамі жыць - па-воўчы выць".
Але гэта ўсё прыватнасці, якія, як паказвае досвед цяперашняга крызісу, могуць зноў радыкальна трансфармавацца ў нешта прынцыпова іншае праз некалькі дзён. А вось навошта, як мне здаецца, Маскву падштурхоўвае агульная логіка развіцця падзей.
Атрымаўшы ім жа самім арганізаваную петыцыю з Дзяржаўнай Думы з патрабаваннем прызнаць незалежнасць ДНР і ЛНР, Крэмль змясціў яе ў "стоп-ліст". Але вось ці доўга яна там будзе знаходзіцца? Адказ на гэтае пытанне залежыць ад таго, які менавіта часавы адрэзак варта лічыць "доўгім".
Маскве неабходна выканаць неабходны политес па стаўленні да Парыжа і Берліна. Макрону трэба даць магчымасць пераабрацца, будучы пры гэтым увянчаным лаўрамі міратворца (ці хаця б палітыка, які ўсяляк выяўляе з сябе міратворца). Шольцу варта даць магчымасць добра пагаворваць Кіеў прыступіць нарэшце да практычнага выканання сваіх абавязацельстваў у рамках Мінскіх пагадненняў. Усё гэта зойме некаторы час, які вылічаецца, я думаю, нават не ў тыднях, а ў месяцах. Але на што ў плане выканання Кіевам Мінскіх пагадненняў мы выйдзем у фінале? Абсалютна на тое ж самае, што мы маем зараз.
Патрабаваць ад Зяленскага выканання Мінскіх пагадненняў — прыкладна тое ж самае, што патрабаваць ад яго асабіста нарадзіць цялятка. Прэзідэнт Украіны і не жадае, і не можа гэтага зрабіць. «Калектыўная мудрасць» кіеўскай палітычнай эліты складаецца ў тым, што гэтыя дамоўленасці для Украіны невыгодныя і выконваць іх не варта. Кропка.
Адзінае, што ў тэорыі здольна ссунуць кіеўскі палітычны бамонд з гэтай пазіцыі, дык гэта жорсткае кансалідаванае ціск з боку ЗША, ЕС і РФ. Але наколькі вялікія шанцы на тое, што гэтая тэорыя стане практыкай? Настолькі, наколькі вялікія шанцы, што Зяленскі ў рэальнасці асабіста народзіць цялятка. Захаду - у першую чаргу, ЗША, - зусім няма чаго прапіхваць аптымальны для Масквы варыянт разрулівання крызісу ў Данбасе. Не зробіць ён Пуціну такога падарунку.
Якія варыянты дзеянняў застаюцца ў Масквы ў гэтай сітуацыі? Па вялікім рахунку, такіх варыянтаў толькі два: альбо змірыцца з працягам цяперашняй сітуацыі бясконцай падвешанасці, альбо рассячы гордзіеў вузел, афіцыйна прызнаўшы Данбас і ўзяўшы яго пад сваё крыло.
Першы варыянт багаты вялікай колькасцю гарантаваных непрыемнасцяў у найбліжэйшай перспектыве. Прызнанне Данбаса абавязкова пацягне за сабой новыя, даволі куслівыя заходнія санкцыі і павялічыць палітычны ціск на "Паўночную плынь-2". Але Пуцін, я ўпэўнены, думае "ў доўгую".
Чаму Украіну цалкам задавальняе варыянт адцягвання на нявызначаны час вырашэння крызісу ў Данбасе? Таму што Кіеў у гэтым пытанні таксама думае «у доўгую»: Пуцін Данбас дакладна не здасць. Але што зробіць той, хто прыйдзе да ўлады ў Маскве пасля Пуціна, невядома. І тым больш не вядома, што зробіць той, хто стане пераемнікам пераемніка Пуціна. Кіеў згодзен чакаць. Кіеў згодны пайсці на рызыку страціць мяцежны Данбас - чаго бедаваць па адрэзанай лустай?
А вось Пуцін не можа сабе дазволіць такую раскошу як бясконцае чаканне. Яму важна вырашыць данбаскае пытанне раз і назаўжды — гэтак жа, як яно раз і назаўжды вырашыла крымскае пытанне. Акрамя таго, Данбас не які знаходзіцца пад афіцыйным расійскім заступніцтвам - гэта небяспечны для Масквы кнот, які Украіна (або іншыя ценявыя гульцы) можа запаліць у любы зручны для сябе момант. Возьмем, напрыклад, сёлетняе абвастрэнне ў рэгіёне. Ніхто (ці амаль ніхто) не ведае, хто ў дадзены момант выступае ў ролі "падпальшчыкаў вайны". Але, як адкрыта прызнаў Пяскоў, сітуацыя ў Данбасе можа ўзгарэцца ў любы момант.
bbabo.Net