На фоне абвастрэння сітуацыі на лініі размежавання паміж рэспублікамі Данбаса і Украінай, у пятніцу, 18 лютага, кіраўнік ДНР Дзяніс Пушылін, а затым і кіраўнік ЛНР Леанід Пасечнік экстранае звярнуліся да народа: пачынаецца эвакуацыі. Арганізацыя гэтага працэсу праходзіць на высокім узроўні. Панікі сярод насельніцтва няма.
"Узброеныя сілы Данецкай Народнай Рэспублікі, маючы вопыт вядзення ваенных дзеянняў, знаходзяцца ў пастаяннай баявой гатоўнасці, поўнасцю здольныя абараніць грамадзянскае насельніцтва і інфраструктуру. Тым не менш пры абстрэлах праціўнікам населеных пунктаў Рэспублікі могуць падвяргацца пагрозе жыццё і здароўе нашых грамадзян. Таму з сённяшняга дня, 18 лютага, арганізаваны масавы цэнтралізаваны выезд насельніцтва ў Расейскую Федэрацыю", - сказана ў заяве Дзяніса Пушыліна, якая прагучала ў 16.00 у пятніцу па ўсіх тэлеканалах і на афіцыйных сайтах ДНР.
Зрэшты, вялікай нечаканасцю гэтая заява для жыхароў Данецка не стала. Напярэдадні ўзмацніліся абстрэлы па ўсёй лініі судакранання, пры гэтым пад агонь траплялі жылыя дамы і аб'екты інфраструктуры. Ды і тое, што адбываецца ў апошнія месяцы сцягванне ўзброеных фармаванняў Украіны да фронту і напампоўванне Незалежнай шматлікай зброяй з Захаду, не пакідала сумневаў у тым, што мае быць абвастрэнне.
Адразу пасля заявы кіраўніка ДНР частка насельніцтва паспяшалася ў банкаматы, крамы і на запраўкі ГЗМ. "Мы добра памятаем, як усё пачыналася ў 2014 годзе, калі на працягу тыдня апусцелі паліцы крам і перасталі працаваць банкі. Таму лепш перастрахавацца, чым потым сядзець без грошай і прадуктаў", – растлумачыла свае дзеянні жыхарка Данецка Таццяна. Праўда, ужо да вечара пятніцы ажыятаж спаў, чэргі ў банкамат зніклі, а прадукты засталіся ў асартыменце.
А вось бензін на некаторых запраўках ужо на наступны дзень - у суботу, 19 лютага, сталі адпускаць па талонах. Як тлумачаць самі вадзіцелі, многія паехалі самастойна на сваім транспарце да граніцы, таму запраўляліся пад завязку, з-за чаго калонкі так хутка і апусцелі. "Бензін ёсць, але яго продаж вырашылі абмежаваць, каб усім хапала. Калі пастаўшчыкі з РФ зараз подсуетятся, то праблем з ГЗМ не будзе. Праўда, на мяжы зараз не ўсё так проста, вялікая колькасць тэхнікі", - распавёў таксіст Уладзімір. Пры гэтым ён пацвердзіў, што пакуль іх кантора тарыф падвышаць не збіраецца, але ўсё залежыць ад наяўнасці паліва.
Ужо да вечара пятніцы чарада легкавушак пацягнулася да пунктаў пропуску з Расіяй. Выязджалі ў асноўным тыя, каму ёсць куды ехаць. Бо ў шматлікіх жыхароў Данбаса ёсць сваякі ў РФ, прычым частка з іх пакінулі Рэспублікі якраз падчас актыўнай фазы баявых дзеянняў у 2014-2015 гадах.
Аднак, паводле заявы Дзяніса Пушыліна сіламі грамадскіх грамадзян, сілавых структур і мясцовых адміністрацый аператыўна была арганізавана работа па эвакуацыі перш за ўсё пажылых людзей, жанчын і дзяцей з прыфрантавых раёнаў, якія не могуць самастойна выехаць за межы краіны. У СМІ былі апублікаваны адрасы пунктаў збору, кантактныя тэлефоны адказных супрацоўнікаў, гарачы тэлефон грамадзкіх 45-0-45.
Ніякай панікі ў людзей не было, усё было дакладна спланавана і арганізавана. Насельніцтва за восем гадоў вайны ўжо цудоўна ведае, як правільна сабраць "трывожны чамаданчык", што пакласці з сабой у дарогу, якія дакументы і рэчы перш за ўсё спатрэбяцца ім удалечыні ад дома. Але калі глядзіш на кадры эвакуацыі малых з дзіцячых дамоў і інтэрнатаў, то проста сэрца абліваецца крывёй. Бо большасць гэтых дзяўчынак і хлопчыкаў нарадзіліся і выраслі падчас вайны, яны не ведаюць, што такое мір і гэта сапраўды страшна.
Хаваючы слёзы на вачах праводзілі сваіх маці, жонак, дзяцей у Растоў і мужчыны Рэспублікі. "Я адпраўляю ў эвакуацыю жонку і дачку. Яшчэ не ведаю, дзе іх там размесцяць, але ўпэўнены, што ўсё будзе ў парадку", - распавёў Арцём з Данецка. Сам ён, як і астатнія мужчыны, застаўся ў ДНР. "Я ваеннаабавязаны, хоць зараз і не служу ў арміі. Але калі Радзіма прызаве, без вагання зноў вазьму ў рукі зброю, буду змагацца з ворагам да апошняга", - прызнаецца мужчына.
Варта адзначыць, што большасць мужчын падзяляюць такі пункт гледжання. Яны шчыра кажуць, што для іх галоўнае, каб іх родныя былі ў бяспецы, калі пачнецца сапраўдная вайна. А ў тым, што гэта непазбежна, упэўнены многія. "Ды няхай ужо наступаюць, хутчэй пачнуць, хутчэй мы іх прыхлопнем. А то ўжо надакучыла гэтая цягаматына. Мы хочам нармальна жыць, працаваць і выхоўваць сваіх дзяцей. І Расія нас няхай ужо хутчэй ці прызнае, ці ўключыць у свой склад. Мы дзеля гэтага у 2014 супраць укрофашыстаў падняліся. З тых часоў наша меркаванне не змянілася. А ваяваць мы не баімся. Таму што ўпэўненыя, што перамога будзе за намі", - распавёў Аляксандр перад адпраўкай аўтобуса, у акно якога яму махалі сын-школьнік і жонка.
bbabo.Net