Да вечара ўчарашняга дня 53 тысячы бежанцаў з Данбаса перасеклі мяжу Расіі. Мы звязаліся з растоўскім журналістам Віталём Каўбасіным, які з пачатку эвакуацыі пабываў ужо на некалькіх пагранпераходах з Данецкай народнай рэспублікай. Ён параўнаў яе з тым, што адбывалася ў 2014 годзе.
- Першае, што мяне ўразіла, - склад бежанцаў, - распавёў нам журналіст. - Гэта спрэс жанчыны, старыя, дзеці. Вельмі мала маладых мужчын, ды іх практычна і няма. Я сустрэў усяго аднаго, гадоў 45. Спытаў, як яму ўдалося выехаць за межы ДНР, бо "моцная падлога" ў рэспубліцы узростам да 55 гадоў трапляе пад усеагульную мабілізацыю. Аказалася, яму ўлады зрабілі выключэнне. У яго чацвёра дзяцей, да таго ж праблемы з уласным здароўем…
Віталь наведваў ПВР - пункты часовага размяшчэння - яшчэ ў 2014 годзе, калі ўвесь Данбас ператварыўся ў зону баявых дзеянняў апалчэнцаў з ВСУ. Расказвае, што 8 гадоў таму працэс эвакуацыі насіў хаатычны, стыхійны характар, людзі беглі куды вочы глядзяць, абы не загінуць. Былі яны тады шчаслівыя ўжо тым, што аказаліся ў мірным жыцці, дзе не трэба хавацца па падвалах. Практычна ўсе з іх планавалі вярнуцца праз месяц-два, калі супакоіцца сітуацыя.
- Сёння, – працягвае ён, – многія маюць намер ужо назаўжды застацца ў Расіі. Асабліва тыя, хто жыве на лініі судотыку з ВСУ і на працягу многіх гадоў падвяргаецца сістэматычным абстрэлам. Гэта гарады Тэльманава, Пятроўка, Дакучаеўск, Працоўская, Ілавайск…
Я гутарыў з многімі жыхарамі, іх проста страшна слухаць. Гавораць пра пастаянныя сірэны і паветраныя трывогі, што ў асобныя дні і ночы абстрэлы гарадоў з украінскага боку бываюць нават мацнейшыя, чым у 2014 годзе. У такое сёння цяжка паверыць.
bbabo.Net