Кірсан Ілюмжынаў, прадпрымальнік, у 1993–2005, 2005–2010 гадах кіраўнік Рэспублікі Калмыкія:

- У майго бацькі выдатны почырк - можа пісаць як левай, так і правай рукой. Я да такіх вышынь не дабраўся, але пішу добра, у войскі мяне часта прасілі напісаць што-небудзь, калі патрэбен быў прыгожы почырк.

У школе першыя пару месяцаў пісаў не надта акуратна. Ніяк не мог зразумець, навошта гэта ўвогуле трэба. А потым настаўніца мне сказала: "Вось, Кірсан, напішаш ліст Дзеду Марозу, папытаеш у яго падарунак, а ён і не зразумее, чаго ты ў яго просіш, не разбярэцца ў тваіх крамзолях!" Цяпер ужо цяжка сказаць, што менавіта мяне прымусіла больш уважліва паставіцца да чыстапісання - словы настаўніцы або жаданне быць першым, але праз два месяцы мой почырк быў бездакорным.

Станіслаў Садальскі, акцёр, блогер, журналіст:

- Гэта наогул жудасная справа: ёсць такі выраз: "курыца лапай", я часам такое напішу, што сам не магу прачытаць. Пісаць ад рукі для мяне - трагічная гісторыя, і, калі адбываецца нешта важнае ў жыцці, я прашу запісаць за мной іншых, гэта заўсёды выбаўляе.

Усевалад Лухавіцкі, член Арфаграфічнай камісіі РАН, настаўнік рускай мовы і права школы "Інтэлектуал":

- На першым занятку дзеці заўсёды з вялікай радасцю ўспрымаюць маё паведамленне, што не буду звяртаць увагу на почырк. Зразумела, нічога асабліва добрага ў гэтым няма - але такая рэальнасць. Яны пішуць усё горш і горш. Калі вучні самі захочуць і будуць шмат пісаць, то іхны почырк, напэўна, зменіцца ў лепшы бок. Але пакуль і грамадству гэты навык не патрабуецца, як і каліграфія.

Я пішу ручкай ужо радзей, чым 30 гадоў таму. Але па-ранейшаму лічу гэта вельмі важным навыкам і для дзяцей, і для дарослых. Трэба вучыцца пісаць - гэта важна не толькі для рукі, але і ў цэлым для развіцця чалавека.

Аляксандр Архангельскі, літаратуразнаўца, тэлевядучы, пісьменнік:

- Мяне, тагачаснага старшакласніка, казачна адарыў вялікі чытальнік Дзмітрый Жураўлёў. Запрасіў да сябе - і ўручыў тэчку з лістамі ад Пастарнака і рукапіснымі «Вершамі Юрыя Жывагі», на здвоеных сшыткавых лістах, з падклеенымі палосачкамі паперы, на якіх былі варыянты слоў і фраз. Гэты імклівы почырк — і гэтая эканомная літаратурная гаспадарка мяне ўзрушылі. Літаратура адчынілася з чорнага ходу, для «сваіх».

Андрэй Максімаў, тэлевядучы, пісьменнік:

- З першага класа мой почырк быў праблемай, і я атрымліваў за яго толькі двойкі. Усе дзесяць год у школе мне спрабавалі яго выправіць, але нічога не атрымалася. І да гэтага часу - гэта праблема, калі нешта трэба напісаць рукой. Просяць падпісаць кнігу, а мне вельмі цяжка зрабіць так, каб чалавек, якому яе дару, зразумеў, што ж там напісана. Я не закамплексаваў толькі з-за маёй мамы, якая заўсёды мне казала, што ва ўсіх геніяў - дрэнны почырк.

Аляксей Вадавозаў, навуковы журналіст, падпалкоўнік медыцынскай службы ў запасе:

- У школе ў мяне быў цудоўны почырк - аднакласнікі бралі мае сшыткі, каб рыхтавацца да іспытаў. Але за першыя тры курсы Ваенна-медыцынскай акадэміі ён сапсаваўся на лекцыях, дзе даваліся веды ў неверагодных аб'ёмах. Не было ні дыктафонаў, ні раздруковак, і я толькі і паспяваў запісваць з голасу, паколькі было бессэнсоўна спадзявацца на падручнікі, якія не паспявалі за навукай і практыкай, састарваліся за многія гады іх узгаднення і выданні. Так у мяне выпрацаваўся "прафесійны" навык, пра які кажуць: "Каб расшыфраваць почырк лекара, патрэбен фармацэўт!"

Аляксандр Цыпкін, пісьменнік:

- У дзяцінстве ў мяне быў жудасны почырк, ды і сёння агідны. Але ў школе ўсе ведалі, што ў мяне тата, дзядуля і прадзядуля - лекары. Адпаведна, меркавалі, што лекарам постаці і я. Існуе нейкі міф, што ў лекара павінен быць дрэнны почырк. І мне заўсёды дадавалі лішні бал да адзнакі па рускай мове за тое, што я стану лекарам. А я ім так і не стаў.

Георгій Чарданцаў, каментатар «Матч ТБ»:

- У мяне жудасны почырк. Каракулі. Зусім незразумела ў каго. Я з акадэмічнай сям'і: тата, мама, бабуля былі прафесарамі і дактарамі навук, прычым бабуля - філалагічных. Бацька займаўся тэарэтычнай навукай, таму ў сям'і заўсёды шмат пісалі. Праўда, тата асноўныя працы друкаваў на машынцы, якую я асвоіў у дзяцінстве і, напрыклад, курсавыя працы і дыплом я друкаваў на ёй.

- Я пайшоў у школу ў 1973 годзе. Тады і дзецям, і бацькам казалі, што калі пісаць шарыкавай асадкай, то ў чалавека на ўсё жыццё застанецца дрэнны почырк, таму нас прымушалі пісаць пёравымі. Потым усё роўна ўсё пачалі карыстацца шарыкавымі ручкамі. Ужо калі я пачаў сур'ёзна займацца прафесіяй, у мяне ў галаве ўсплыла гэтая гісторыя. Я палез высвятляць, калі пачалі выкарыстоўваць шарыкавыя ручкі ў СССР. Яны зьявіліся зусім незадоўга да гэтага, у 1968 годзе.

І тады я раптам зразумеў, што гісторыя пра почырк - гэта дзіўная легенда пра дзяцей. Проста дарослыя, як звычайна, баяліся ўсяго новага і ў якасці апраўдання для забароны выбралі такую ​​гісторыю. Усе паралелі з сучаснымі тэхналогіямі, гаджэтамі і інтэрнэтам "выпадковыя". Почырк мой ад гэтага лепей не стаў. Цяпер я, вядома, магу напружыцца і напісаць прыгожа, але неабходнасці ў гэтым няма.

bbabo.Net