Святлана Журава, алімпійская чэмпіёнка па канькабежным спорце, дэпутат Дзярждумы:

- Падабалася - не тое слова. Я была піянер - усім дзецям прыклад. Была старшынёй рады атрада, удзельнічала ва ўсіх мерапрыемствах, арганізоўвала іх, вяла ўсіх за сабой: і ў тэатральнай студыі грала, вучылася ў музычнай і мастацкай школе, кіравала «Зарніцай». Спорт прыйшоў потым. Што асабліва падабалася, дык гэта прымаць у піянеры юных кандыдатаў: урачысты момант з павязваннем гальштукаў на малых мяне радаваў неймаверна.

Марыя Захарава, дырэктар дэпартамента інфармацыі і друку МЗС РФ:

- Я стала піянерам у канцы 1980-х, у перыяд ідэалагічнай дысфункцыі дзяржавы. Гэта адбілася і на піянерскай арганізацыі. Яе вялізны патэнцыял і багатая інфраструктура аказаліся паралізаваны ідэйным і духоўным крызісам. Мэтапалаганне было адарванае ад рэалій дня і новых каштоўнасцяў. Гэта стала для мяне нядрэнным урокам: калі не верыш у тое, чым займаешся, і не спрабуеш выправіць тое, што відавочна не працуе, сумны фінал непазбежны.

Андрэй Ананаў, прэзідэнт кампаніі "Рускае ювелірнае мастацтва":

- З піянерыяй у мяне звязаны непрыемны момант: мяне з першага заходу не прынялі, хоць вучыўся я добра. Верагодна, гэта было звязана з маімі паводзінамі. Праз некаторы час мяне ўсё ж прынялі, але актыўным піянерам я не стаў, і ўжо ў класе пятым-шостым на вуліцы гальштук здымаў. Проста саромеўся быць маленькім, таму што заўсёды дадаваў сабе ўзрост.

З піянерскага дзяцінства памятаю збор макулатуры, металу, спаборніцтвы. Але толькі нядаўна зразумеў, як гэта важна, калі дзяцей выхоўваюць у каханні да Радзімы.

Юрый Вяземскі, загадчык кафедры сусветнай літаратуры і культуры МДІМЗ, аўтар і вядучы перадачы «Разумнікі і разумніцы»:

- Вузел піянерскага гальштука перашкаджаў іграць на скрыпцы, і я яго развязваў. Я тады не надаваў асаблівага значэння: усе ўступілі ў піянеры, і я ўступіў, і з задавальненнем жыў з гэтым. Але да гэтага часу я рады, што піянераў вучылі хлусіць менш, чым камсамольцаў, калі не толькі хлусня, але і з нейкага моманту распуста з'явілася. Піянеры былі чыстыя людзі.

Кацярына Шульман, палітолаг:

- У піянерах я была вельмі нядоўга, практычна не заспела гэты час. І не засталося якіх-небудзь яркіх успамінаў, хаця мяне нават выбіралі членам савета дружыны. Хутчэй успамінаюцца амаль сапраўдныя парламенцкія бітвы ў радзе школы, які з'явіўся ў эпоху перабудовы, і ён засланіў сабой непрыкаяную піянерыю.

Напэўна, дзеці любяць калектыўныя заняткі, калі яны арганізаваны з улікам іх інтарэсаў. І нават могуць пагаджацца, каб імі кіравалі. Але дарослым трэба валодаць мастацтвам кіравання дзіцячай калектыўнасцю, не выклікаючы пачуцці пратэсту. Але не магу сказаць, што мне гэтага не хапала ў той час.

Дар'я Міціна, экс-дэпутат Дзярждумы другога склікання, сакратар ЦК Аб'яднанай камуністычнай партыі:

- Сваё шчаслівае дзяцінства ўспрымаю менавіта як піянерскае. Памятаю, як уначы рыхтавалася і нагладжвала гальштук, як хвалююча праходзіў прыём у Музеі Леніна. Калі ў піянеры рана і позна прынялі ўсіх аднакласнікаў, то ў камсамол мяне - адзіную ў школе - не прынялі з-за "адсутнасці камуністычных перакананняў"! Піянерскі час звязана з добрымі справамі, радаснымі эмоцыямі і напоўненасцю жыцця. Наш атрад змагаўся за права насіць імя Саманты Сміт. Мы ёй пісалі лісты, запрашалі ў нашу школу, збіралі гербарыі. Але не паспелі з ёй паразмаўляць - яна загінула пры незразумелых абставінах.

Цяпер піянерскія атрады вельмі разрозненыя і хаатычныя. Але 19 траўня па-ранейшаму агульнае свята, калі я штогод удзельнічаю ў прыёме новых піянераў, павязваючы чырвоны гальштук як сімвал пераемнасці. І дзякуй богу, што да гэтага часу ні капіталістычная і людаедская дзяржава, ні якія-небудзь уплывовыя палітычныя сілы не прыватызавалі піянерскі рух. Яны супернікі сацыяльнай роўнасці, і ніякіх "піянераў пры ўладзе" ў нас не будзе.

Яна Чурыкава, тэлевядучая, журналістка:

- Паколькі піянерам я была ў глыбокім дзяцінстве, успаміны аб гэтым перыядзе ў мяне самыя выдатныя і пазітыўныя. Напрыклад, мы ездзілі ў міжнацыянальныя піянерлагеры - гэта было ў Венгрыі, паколькі мы тады жылі ў ваенным гарнізоне. Туды прыязджалі савецкія і венгерскія дзеткі, у нас былі чырвоныя гальштукі, у іх - сінія. Гэта быў класны шанец паразмаўляць, паглядзець, чым адрозніваемся, ці наадварот. Я тады нават нешта выконвала. Там я атрымала і першыя мэнэджарскія навыкі, бо была старшынёй рады атрада. Арганізатарскія здольнасці пачалі ўжо выяўляцца ў той час, але я не памятаю сваёй асаблівай дзейнасці ў гэтай якасці, магчыма, таму што пасля камсамол на нас скончыўся.

Канстанцін Бабкін, прэзідэнт прамысловага саюза "Новая садружнасць" і асацыяцыі "Росспецмаш":- Я тады лічыў гэта чымсьці самім сабой якія разумеюцца: практычна ўсе людзі ў маім узросце тады былі піянерамі. Усё ж гэта былі ўжо 1980-я гады: камуністычная ідэалогія не развівалася, і гэта адчувалася. Але было прыемна пачувацца далучаным да чагосьці вялікага. Тады праводзілі лінейкі, піянерскія вогнішчы - я не шкадую, што гэта ўсё ў мяне было. Я думаю, што зараз не хапае такіх аб'яднаўчых арганізацый, рэчавак, гукаў горна і гальштукаў.

Сяргей Бадзюк, спартсмен, акцёр:

- Любая грамадская нагрузка спачатку не падабаецца, але потым разумееш, наколькі гэта было правільна. Піянерская арганізацыя выраўноўвала адносіны, усталёўвала асноўныя каштоўнасці і прынцыпы. Заўсёды былі асаблівыя энтузіясты і тыя, хто гальштукі не хацеў насіць, але ў асноўным усё ўдзельнічалі. Мяне нават адпраўлялі ў "Артэк".

Я з вялікай цеплынёй успамінаю гэты час. Цяпер я б не стаў сілком заганяць нікуды дзяцей, таму што тыя, хто тады адмаўляўся, адразу былі нягоднікамі і мярзотнікамі. Але апроч вучобы ўсё роўна нешта павінна аб'ядноўваць.

Роберт Уразаў, генеральны дырэктар Агенцтва развіцця прафесійнага майстэрства («Ворлдскілс Расія»):

— Стаць піянерам у дзяцінстве вельмі хацелася, але ў той жа час гэта быў чацвёрты клас, і ў той момант краіна перабудоўвалася з СССР у Расію, а піянерскі рух хутка і нечакана ператварыўся ў «перашкаджаючую рамку». Таму, напэўна, у самых яскравых успамінах засталіся толькі рэгулярныя заўвагі ў дзённіку: «Не носіць піянерскі гальштук», які я адмаўляўся апранаць у знак нейкіх дзіцячых пратэстаў.

А ўвогуле рух класны. Бо яно давала магчымасць пагутарыць з рабятамі з іншых школ, іншага ўзросту і зусім розных інтарэсаў. У мяне вялікая колькасць сяброў з'явілася менавіта там і тады.

bbabo.Net