Нядаўна ў Кастраме адбылося судовае паседжанне па абсурднай справе - у аўтатранспартным каледжы выкладчыкам прызначылі прэміі ад 50 капеек да 2,5 рублёў у залежнасці ад стажу. Агалоску гісторыі надала былы намеснік дырэктара каледжа Юлія Прысяжная, якой за 2 гады выплацілі 67 капеек. Суд прызнаў, што капейкавыя прэміі незаконныя і абавязаў навучальную ўстанову выплаціць выкладчыку каля 67,5 тысяч рублёў. Каледж не пагадзіўся з рашэннем суда. Мы пагаварылі з Юліяй, аб тым, што адбываецца ў яе жыцці, калі аб шчодрых выплатах даведалася ўся краіна.

- Толку ад таго, што я распавяла пра гэтыя капейкавыя прэміі, ніякага, - кажа Юлія Прысяжная. - Суд па нашай справе адбыўся. Капейкавыя прэміі прызналі незаконнымі. Суддзя запатрабаваў мне выплаціць 67500 рублёў. Але мясцовы Дэпартамент адукацыі і каледж не пагадзіліся з рашэннем суда. Мае апаненты падалі апеляцыйную скаргу ў суд. 22 лютага мусіць адбыцца паседжанне.

- Чаму вам не хочуць выплачваць?

- Супраць мяне разгарнулі вайну, таму што я вынесла смецце з хаты, агучыла няёмкую праўду. Я гэта зразумела, калі на суд пачаў прыходзіць прадстаўнік ад Дэпартамента адукацыі. Цяпер мне нельга саступіць. І ніякая агалоска не гуляе ролі.

- Колькі часу доўжыцца ўся гэтая гісторыя?

- Пачалося ўсё паўтара гады таму, калі супрацоўнікі каледжа паскардзіліся на нізкія стымулюючыя выплаты. За класнае кіраўніцтва тады нам даплочвалі 500 рублёў за месяц. Мы звярнуліся да губернатара. Пачаліся праверкі. Высветлілася, што ў каледжы працавалі "мёртвыя душы", якім налічвалі па 30 тысяч рублёў. У дачыненні да галоўнага бухгалтара распачалі крымінальную справу па артыкуле "махлярства". У каледжы змяніўся дырэктар, які мяне звольніла. Я падала ў суд. Мяне аднавілі. Але праз дзень я атрымала апавяшчэнне аб скарачэнні маёй пасады. Па адукацыі я выкладчык матэматыкі вышэйшай катэгорыі. Папрасілася перавесці мяне на пасаду педагога. Але мне сказалі, вакансіяў няма. Я зноў падала ў суд на незаконнае звальненьне. Але пакуль разбіраюцца з капейкавымі выплатамі, працэс па маім аднаўленні прыпынілі. Вось такая мая цікавая працоўная гісторыя.

- Вас калегі падтрымліваюць?

- Як толькі я падала іскавую заяву ў суд, у каледжы склікалі савет, усіх супрацоўнікаў апрацавалі, напалохалі. Дзіўна, але ніхто з супрацоўнікаў больш не пярэчыць, каб прэміі за стаж былі ад 50 капеек да 2, 50 рублёў.

- Колькі гадоў вы прапрацавалі ў каледжы?

- Я прапрацавала 22 гады. З іх 16 год была намеснікам дырэктара па вучэбнай працы. І ў адзін дзень мне сказалі - да спаткання. Калі спачатку мае калегі былі на маім баку, то зараз яны пішуць у сацсетках скаргі, што я перашкаджаю ім працаваць. Нават адправілі зварот губернатару.

- Чаму астатнія вашы калегі змірыліся, а вы не?

- Несправядлівасць надакучыла. Нас так цынічна падманвалі. Мы свае выплаты выбівалі з боем, нам казалі, што ў бюджэце няма грошай, а аказваецца нашыя грошы сыходзілі ў чужыя кішэні. Калі даведалася пра гэта, не змагла маўчаць. Напісала заяву ў паліцыю. Пасля гэтага мяне звольнілі. Потым я пачала разбірацца з нашымі капейкавымі прэміямі за стаж. Разам з двума калегамі мы пісалі ў інспекцыю працы. Адна потым звольнілася з каледжа. Другая яшчэ працуе. Але ў яе ўжо няма жадання змагацца адкрыта. Яна пенсіянерка, баіцца пазбавіцца працы. Ёй лягчэй забыцца аб усім і працягваць хадзіць на працу.

– Вы зараз засталіся без працы?

- Я займаюся рэпетытарствам.

- Можа, і не трэба вам больш аднаўляцца на пасадзе і вяртацца ў каледж?

- Я не спадзяюся, што мяне вернуць у каледж - гэта з вобласці фантастыкі. Але ёсць нейкія правілы, законы. Справядлівасць у рэшце рэшт павінна быць.

bbabo.Net