Сабака, які пакінулі на дарозе каля вёскі Шкаланка, сядзеў у любое надвор'е на адным месцы, праводзячы позіркам кожную машыну, якая праязджала міма. Баючыся, відаць, прапусціць гаспадароў. Ішлі месяцы. Кіроўцы падкормлівалі сабаку, але ён цураўся людзей. Прыручыць сабаку, які адчуў здраду, удалося мясцоваму жыхару Ігару Шчаглову. Пра тое, як цяпер жыве Беляш, ён расказаў.
Ігару - 44 гады, па прафесіі ён кіроўца.
- Я з дзяцінства люблю жывёл, у нас дома ўвесь час жылі сабакі, - кажа жыхар вёскі Шчоглы Ігар Шчаглоў. - У сакавіку мінулага года заўважыў які сядзіць на абочыне федэральнай трасы сабаку. Ён выглядаў вельмі худым, уся поўсць была ў ледзяшах. Сабака, на якім быў аброжак, увесь час сядзеў у снезе на адным і тым жа месцы. Відаць, там, дзе яе выкінулі з машыны. Сабака нікуды не сыходзіў, верыў, што за ім вярнуцца. Глядзеў на кожны аўтамабіль, баючыся прапусціць сваіх гаспадароў. Але за ім ніхто не прыязджаў.
Ігар расказвае, што сабаку, які заставаўся на абочыне дарогі і ў моцную завіруху, і калі ішоў мокры снег з дажджом, вадзіцелі падкормлівалі, але ён нікога да сябе не падпускаў.
- З Марый Эл прыязджалі валанцёры, каб забраць сабаку ў прытулак, але ён ім у рукі не даваўся. Я часта ездзіў па гэтай трасе і спецыяльна захопліваў з дому для сабакі ежу. Пакідаў сабаку ў місцы і супчык, і костачкі. Але яна была рада і лустай хлеба.
Дом Ігара Шчаглова стаяў за 200 метраў ад трасы. І аднойчы позна ўвечары ён заўважыў каля свайго дома Беляша, як ён назваў сабаку за белую масць.
- Ён стаў прыходзіць з трасы да мяне дадому спачатку толькі, калі было цёмна. У мяне жыве маленькі сабачка Бімка. Яна таксама была бяздомнай. Два гады таму я яе накарміў, яна паела "ад пуза" і больш нікуды сыходзіць не захацела, засталася жыць у нас. У яе ў місцы часта заставалася ежа. Бяляш прыходзіў, хапаў кубак, выносіў яго за вёску, да трасы, і там еў. Я пачаў пакідаць ежу на вуліцы і для яго. Спачатку ён, паеўшы, уцякаў. Але потым усё часцей пачаў заставацца каля дома. Ужо адгукаўся на сваё імя. А потым і зусім стаў хадзіць за мной хвосцікам.
Ігар вызначыў, што сабаку прыкладна чатыры гады. Спецыяльна для Беляша ён пабудаваў каля дома цёплую будку. Але яны з Бімкам аддавалі перавагу начаваць у хляве, у сухім месцы, дзе навалена сена. Сабакі пасябравалі. Увесь час зараз бегаюць разам.
— Бяляш ахоўвае дом, калі нехта чужы набліжаецца, пачынае брахаць. Я выходжу, ён скача на мяне. Я яго гладжу. Але астатніх людзей па-ранейшаму цураецца.
Калі сабака знік з трасы, кіроўцы, якія яго падкормлівалі, знерваваліся. Думалі, што з сабакам здарылася бяда. Якая ж была іх радасць, калі ў сацсетках стала распаўсюджвацца інфармацыя, што сабака знайшоў сабе новы дом.
Усе, хто бачыў раней Беляша на трасе, дзівяцца зараз зменам, якія адбыліся з сабакам.
- Ён у нас як сыр у алеі катаецца, - кажа, смеючыся Ігар. — Лепшы кавалак нясем Беляшу. Ён ад'еўся, стаў шчыльненькім, збітым. Іншы раз завём яго «Пятачком».
bbabo.Net