Расія (bbabo.net), - Таццяна Іванова да гэтага часу з цяжкасцю надыходзіць на нагу пасля траўмы, але на пастамент гонару паднялася ўпэўнена. Па суме чатырох спроб расіянка ўступіла толькі нямецкай саначніцы Ганне Беррайтэр і яе тытулаванай суайчынніцы Наталі Гайзенбергер, якая выйграла трэцюю Алімпіяду запар. Між тым бронза Івановай - гістарычная для жаночай зборнай па санным спорце. Апошні раз медалі заваёўвалі прадстаўніцы СССР. На Гульнях-1980, гэта значыць 42 гады таму, Вера Зазуля атрымала перамогу, а Інгрыда Амантава прыйшла да фінішу трэцяй.
Калі пачытаць каментары балельшчыкаў пад навіной аб поспеху Таццяны Івановай, то вельмі часта там сустракаецца такая думка: "Трэба футбалістам перад кожным матчам расказваць гэтую гісторыю". І праўда, нашай саначніцы можна з матывацыйнымі прамовамі выступаць. Складана паверыць, што Іванова выйшла пераможцай з сітуацыі, якая магла паставіць крыж на алімпійскай мары вельмі шматлікіх спартоўцаў, апыніся яны ў падобных абставінах. Таму Таццяна і кажа, што яе бронза - з залатым адлівам.
Што ж адбылося з Івановай за пару месяцаў да Алімпіяды? Спартсменка атрымала траўму нагі 21 лістапада на першым жа этапе Кубка свету. Прычым праходзіў ён не дзе-небудзь, а на алімпійскім аб'екце. Таццяна дапусціла памылку і ўчапілася нагой за казырок трасы так, што нагу вывернула. Вынік жаласны: парыў звязкаў і расколіна ў таран косткі, якая фармуе ніжнюю частку галёнкаступнёвага сустава і перадае вага цела на ўсю ступню. Абышлося без аперацыі. Але дактары казалі, што на аднаўленне спатрэбіцца 5-6 тыдняў. Іванова дала сабе максімум месяц, каб паспець заваяваць алімпійскую ліцэнзію. Ужо напрыканцы снежня яна выйшла на старт у Вінтэрбергу і нават набрала там акуляры. Хоць не магла сама несці сані і на старт выходзіла ў лангетцы ці артэзе і з мыліцамі, каб не перагружаць нагу. А сапраўднае вяртанне ў спорт і ў гульню здарылася на любімай трасе ў Сігулдзе 9 студзеня. Іванова стала трэцяй у класічнай гонцы і першай - у спрынце.
Алімпійскі медаль Таццяны Івановай - першы ў найноўшай расійскай гісторыі. Да гэтага нашы саначніцы заваёўвалі ўзнагароды Гульняў у далёкім 1980 годзе.
Многіх здзівіла, што Таццяна так хутка прыйшла ў норму пасля такой сур'ёзнай траўмы. Дактарам, масажыстам - вялікі дзякуй. Але без сілы волі, характару і веры ў сябе нічога б не было. У Ванкуверы-2010 Таццяна Іванова спынілася за крок ад медаля. У Сочы-2014 заняла толькі сёмае месца ў асабістым турніры і здабыла срэбра ў эстафеце. Хоць за гэты медаль прыйшлося змагацца двойчы - спачатку на хатняй трасе, потым - у Спартыўным арбітражным судзе. Але на Гульні-2018 у Пхёнчхан Іванову ўсё роўна не запрасілі. Яна не апусціла рукі тады, засталася да Пекіна і не здалася зараз. Проста не дазваляла сабе расслабляцца, ішла да сваёй мэты. Слёзы былі ўжо пасля фінішу, калі, нарэшце, можна было выдыхнуць.
Таццяна, вы ж да апошняга хадзілі на мыліцах і ў лангеце. Калі яе знялі?
Таццяна Іванова:Лангету зняла праз пару дзён пасля таго, як прыбылі ў Кітай. Спаборніцтвы былі ўжо блізка, і калі да гэтага мне дазвалялі выходзіць на старт з мыліцай ці з нечай дапамогай, то тут сказалі: "Давай сама".
Азіраючыся назад, можаце паверыць, што змаглі ўзяць медаль пасля такой траўмы?
Таццяна Іванова:Гэты медаль для мяне вельмі шмат значыць. Да апошняга не была ўпэўнена, што змагу яе выйграць. Наогул, калі траўмавалася два месяцы таму, разумела прыкладныя тэрміны аднаўлення і змірацца з сітуацыяй не хацела. У мяне і так перапынак паміж Алімпійскімі гульнямі атрымаўся 8 год. Не хацелася даводзіць паўзу да 12-ці. Для мяне гэта было б занадта цяжка. І разумела, што трэба максімальна хутка аднавіцца і атрымаць ад урачоў допуск. Хоць мая рэабілітацыя працягвалася і працягваецца ў Пекіне, я да гэтага часу знаходжуся пад назіраннем лекараў.
Як удалося настроіцца на старт, улічваючы абставіны?
Таццяна Іванова: На спаборніцтвы настройвалася: трэба быць спакойнай, праехаць чатыры спробы і каб нічога не выбівала з каляіны. За немкамі не гналася. Вельмі ж моцна яны адарваліся. Але і на тым, каб захаваць сваю трэцюю пазіцыю, не зацыклівалася. Хацела проста правесці два добрыя заключныя заезды. І я шчаслівая, што ў мяне ўсё атрымалася.
Між тым яшчэ дзве расіянкі Кацярына Катнікава і Вікторыя Дземчанка не змаглі прабіцца ў топ-20 мацнейшых саначніц, якія змагаліся за медалі. Катнікава ўпала падчас першага заезду: перавярнулася і не змагла дабрацца да фінішу. У Дземчанкі здарылася падзенне ў другой спробе, але яна здолела яе скончыць. У выніку Віка, дачка трохразовага сярэбранага прызёра Алімпійскіх гульняў 2006 і 2014 гадоў Альберта Дземчанкі, заняла 28-е месца па суме трох спускаў.
bbabo.Net