Rusland (bbabo.net), - De Oostenrijkse film "Hinterland: Sin City" is een onverwacht en, moet ik zeggen, een geweldig voorbeeld van hoe de stijl van het Duitse expressionisme die tot de geschiedenis behoort vandaag de dag werkt, - de visuele oplossing van het schilderij van Stefan Ruzowitzky maakt het een must-see voor elke filmer.
Stefan Ruzowitzky, de Oscar-winnaar die de film The Counterfeiters uit 2007 won, is hier opnieuw een meester van het origineel en werkt met krachtige, zelfverzekerde slagen. De actie vindt plaats na de Eerste Wereldoorlog in 1920; een groep soldaten en officieren van het ingestorte Oostenrijks-Hongaarse rijk keert terug uit Russische gevangenschap naar Wenen.
Onder hen is Peter Perg, een voormalig succesvol forensisch rechercheur. Na twee jaar gevangenschap is hun vaderland onherkenbaar veranderd: de vroegere macht en pracht zijn spoorloos verdwenen, nu is het slechts een klein land op de kaart van het door oorlog verscheurde Europa. Perg zelf is niet meer dezelfde: een hersenschudding misvormd gezicht, een uitgestorven blik, nachtmerries, een vertroebeld bewustzijn maakt alles rondom misvormd, buitenaards, vijandig. Het magnetische beeld, gecreëerd door de Oostenrijkse acteur van Turkse afkomst Muratan Muslu, zet vanaf het eerste frame de toon van iets hopeloos ontmenselijkt voor het hele plaatje: oorlog, zoals de nieuwe Frankenstein, verandert de mensenwereld in een samenkomst van sombere, paraat monsters gemaakt.
Frame trekt de film de kijker mee in deze sombere, bijna monochrome wereld van naoorlogse verwoesting en chaos. Wenen ziet eruit als een palissade van willekeurig geplaatste fabrieksschoorstenen, het is beklemmend met gangen van donkere straten, zijn verwrongen gebouwen zonder rechte hoeken en verticale lijnen drukken mensen samen in een willekeurig haastige, schreeuwende menigte, donkere steegjes zijn vol gevaar. Het expressionisme van de kunstenaar Uli Simon wordt voortgezet in het werk van cameraman Benedict Neuenfels: altijd onverwachte, pijnlijk "abnormale" hoeken, het beeld wordt vervormd door optica, en wanneer de camera door deze menigte breekt, zal het panorama van gezichten je herinneren aan Goya's caprico's of zelfs Bosch' nachtmerries. De stad van paleizen en kathedralen verschijnt als een onheilspellend theater, waar op de voorgrond, in close-up, de weg constant wordt overgestoken door zakelijke burgers van de theatrale figuranten, als downstage.
En in deze entourage worden we getuige van opeenvolgende moorden. Een sterven medesoldaten van Perg, de moorden worden met duivelse vindingrijkheid uitgevoerd: iemand wordt op de manier van St. Sebastiaan aan het hek genageld, negentien verscheurde wonden zijn duidelijk op het lichaam af te lezen; iemand wordt uiteengereten en ingevroren in negentien blokken ijs, negentien van hun twintig vingers en tenen worden afgehakt... Berg zal zich zijn vroegere beroep moeten herinneren, en tegelijkertijd veel nieuwe dingen ontdekken bij zijn vroegere vrienden, collega's , collega's politie.
Op deze foto lijkt alles inconsistent. De dood zelf wordt vernederd, vertrapt in de modder van de weg. Het geloof is woedend en de held plast woedend op het altaar van de majestueuze kathedraal. De fragiele, luchtige, poëtische Teresa Kerner, met wie Perg een vreemde platonische relatie ontwikkelt, is patholoog van beroep, onderzoekt koeltjes verminkte lichamen (het werk van de mooie Liv Lisa Fries, verfijnd, gebouwd op contrasten).
Als de visuele oplossing van de film doet denken aan The Cabinet of Dr. Caligari van Robert Wiene en andere meesterwerken van het Duitse expressionisme, dan gaat het rituele nummer 19 en enkele kenmerken van het plotkader over thrillers als Seven van David Fincher of The Third Man door Carol Reed. De ontwikkeling van de actie is ontspannen, maar gespannen; de pijnlijke sfeer van de film, vol geheimen, de onvoorspelbaarheid van de gebeurtenissen zorgen voor een virtuoos evenwicht tussen voortreffelijk helse arthouse en commerciële thriller die tot de verbeelding van de kijker kan spreken. Het is als het ware de belichaming van de lelijkheid en nachtmerries van oorlog. Een verbluffend krachtig beeld van de wereld die er door verlamd wordt, gezien als van binnenuit deze wereld door zijn genadeloos scherpe, vervormende optiek, is het belangrijkste dat overblijft na het zien van deze film. Mysterieus klinkend voor het Russische oor "Hinterland" is niet de naam van een onbekende "stad van zonden", maar letterlijk "binnenaarde" - de innerlijke wereld van een ongeneeslijk ziek bewustzijn, gewond door oorlog.
bbabo.Net