Hugh Jackman speelt tegenwoordig een van de grootste oplichters van het muziektheater op Broadway, maar hij houdt niemand voor de gek: hij is de echte deal. Als Harold Hill in een glorieuze en uitbundige nieuwe revival van 'The Music Man', is Jackman als een opgerolde lente, moeiteloos op bureaus springend, op twee stappen met kinderen, boeken in de lucht gooiend en een ritme op zijn dijen beukend. Hij is zelfs magnetisch in een romantische clinch. "Die man is een betovering", merkt iemand op en je zult hier geen argument hebben. "Ik ben tegenwoordig in een zeldzame vorm", schept Jackman's Hill op een gegeven moment op. Nogmaals, geen argument. Maar Jackman is maar één verbazingwekkend deel van de subtiel herwerkte Meredith Willson-musical die donderdagavond opende in het Winter Garden Theatre. Het loopt over van talent, slimme ideeën en een hardwerkende multiculturele cast. Sutton Foster kanaliseert op de een of andere manier haar innerlijke Carole Burnett om Hill's onwillige liefdesbelang te spelen, met een gave voor fysieke humor en komische timing, naast handige tapdansen en een prachtige stem. Als er ooit een etappewedstrijd was voor Jackman, dan is het Foster.
Deze productie viert de eigenaardige Amerikaanse ziel met het eenvoudige verhaal over een handelsreiziger die in 1912 een klein stadje in Iowa overhaalt om een band te vormen en zijn instrumenten en uniformen te kopen - ook al weet hij niets van muziek. Hij zal ze zeker ontvluchten, totdat hij verliefd wordt op de stadsbibliothecaris. Regisseur Jerry Zaks is een meester in het romantische, komische ravotten en beweegt dingen samen met een schijnbaar moeiteloze scherpte, geholpen door de weelderige sets van Santo Loquasto, met ballonachtige bomen en rode houten schuren. Zaks gaat natuurlijk groots met deuntjes als 'Shipoopi' en 'Seventy-Six Trombones', maar hij kent ook de kracht om alles te kalmeren en het nummer gewoon te laten schitteren, zoals hij doet met 'Gary, Indiana'.
Choreografie van Warren Carlyle is complex en geestig en schittert vooral in grote aantallen zoals het ambitieuze "Marian the Librarian" en de treingaande opening "Rock Island". Willsons woorden zijn vaak lastig en glibberig - "swindlin' two-bit thimble rigger" - maar de cast is niet bang. In feite is er een knipogende kennis van de show, een stil besef dat de gekheid precies dat is en de mensen daarboven vermoorden het. Jackman kijkt soms heel even het publiek in met een rake glimlach en hij en Foster lijken elkaar van nature uit elkaar te halen. Er zijn daar zoveel acteurs - 21 castleden maken hun Broadway-debuut - dat het lijkt te wedijveren met het aantal mensen op de stoelen. Jefferson Mays haalt het beste uit zijn achterdochtige burgemeester en Jayne Houdyshell, aangezien zijn vrouw in staat is om te lachen met slechts het kantelen van haar hoofd.
Acties
Het script was zelfs in de late jaren '50 vreemd en staat nog steeds vol met zeer gedateerde referenties - zoals knijppakken, Uneeda-koekjes en het humormagazine Captain Billy's Whiz Bang - maar het is ook slim bewerkt van vrouwenhaat en racisme. "Knijp een keer in haar als ze er niet uitziet" in "Shipoopi" wordt des te meer #MeToo toepasselijk "Knijp haar een keer uit / vertel haar dat ze er goed uitziet." En luisterend naar ragtime in "(Ya Got) Trouble" dat vroeger een "jungle, dierlijk instinct" uitlokken, leidt nu alleen maar tot een "gesyncopeerde razernij".
Je zou niet verwachten dat deze 60-jarige kastanje tot 2022 zou spreken, maar vaak doet het dat wel. Net als de oplichter in zijn hart, die op het podium verschijnt in dezelfde week dat we hebben vernomen dat onze tweemaal beschuldigde voormalige president naar verluidt probeerde weg te lopen van het Witte Huis met ongeautoriseerde spullen. Het komt ook op een moment dat een golf van nieuwe wetten en andere acties ertoe hebben geleid dat boeken uit scholen en bibliotheken in het hele land zijn verwijderd. Dat wordt ook aangestipt in "The Music Man": "Ze pleit voor vuile boeken", zegt een stadsmens over de bibliothecaris, "Chaucer, Rabelais, Balzac."
"The Music Man" is misschien een muziektheater-confectie, maar het bereik was ver. Je kunt in de omhelzing van eigenzinnige karakters uit een klein stadje een doorlopend onderdeel van Broadway-DNA vinden, dat opduikt in recente shows zoals 'Waitress' en 'Come From Away'. Het script van de musical eindigde altijd een beetje abrupt, zonder een enorm opzwepend nummer. Maar in het Winter Garden Theatre leidt het tot een geïmproviseerd dansfeest waar het voelt alsof alle 76 trombones aan het rocken zijn en de artiesten gewoon van het moment genieten. Deze "The Music Man" begint in een trein en voelt als een rit die je nooit wilt stoppen. Zoals de conducteur aan het begin zegt: “Allen aan boord!” Door Mark Kennedy
bbabo.Net