Rusland (bbabo.net), - Sergey Garmash droomde er lange tijd van om de held van "Krotkoy" te spelen. Vijf jaar lang haalde hij Yuri Bashmet over om dit verhaal van Dostojevski ter hand te nemen. Om de voorstelling dramatisch en muzikaal te maken.

Dostojevski heeft een bijna documentair verhaal: de schrijver vond een tragisch, psychedelisch plot in krantenkronieken - tegelijkertijd noemde hij het "fantastisch". De werkelijkheid past vaak niet in het hoofd. Maar al deze gebeurtenissen, die anderhalve eeuw geleden plaatsvonden, lijken vandaag de dag te zijn. Fantomen en zelfbedrog zijn hetzelfde.

Dus het gebeurde: het Maly Theatre en de langverwachte première van het Winter International Arts Festival - "A Gentle One" georganiseerd door regisseur Viktor Kramer. Op het podium - Sergei Garmash, Yuri Bashmet en het kamerensemble "Moscow Soloists". Muziek voor de productie - van de componist Kuzma Bodrov.

De prelude waarmee het stuk begint is bedrieglijk zachtaardig. Een zenuw ontspruit er ongemerkt in, jeukt en verontrustend. Het groeit met elke beat, laat je niet ademen. Je wacht op een uitstel, maar toen het al helemaal ondraaglijk is, verscheen Hij op het podium. De hoofdpersonen van het verhaal in Dostojevski hebben geen namen. Hij is een geldschieter. Zij, het arme ding, is zachtmoedig. Er zal geen pauze zijn om op adem te komen - al de twee uur dat de voorstelling duurt, snijdt het duet van de acteur en het orkest, Dostojevski en muziek, als een scalpel, de zaal.

De held van Sergei Garmash leidt een langzame en pijnlijke dialoog met zichzelf. Hij is helemaal alleen, in het midden van de kamer. Wat er nog van haar over was - "met een handvol bloed" op de stoep onder het raam. Wat is er gebeurd? Wie is er schuldig? Hij bladert door zijn leven en probeert te begrijpen - waar ging het mis? Hij werd vergiftigd door klasgenoten, daarna behandelden medesoldaten hem gemeen, hij nam ontslag, geen paal en geen erf, hij, een edelman, zwierf - tot de gelegenheid zich voordeed: plotseling werd een erfenis een woekeraar en een rijke man.

Wat is de betekenis van geld voor hem - als hij met hun hulp niet gelijk krijgt met de wereld voor beledigingen, vernedering en lafheid niet terugbetaalt, zichzelf niet laat gelden en niet in zijn eigen ogen groeit? Het enige dat hij nodig heeft, is 30 duizend sparen, zich ergens op de Krim vestigen "met een ideaal in zijn ziel" en een geliefde vrouw, afgeschermd van de verachtelijke wereld. Het leek erop dat hij zo dicht bij dit paradijs was, maar het "systeem" dat hij minutieus had opgebouwd faalde. Waarom?

Als er geen liefde is, storten 'systemen' in. "Als ze haar morgen meenemen, wat zal ik dan zijn?"

De zachtmoedige zei eens tegen hem: "O, nu ben je een gezicht - een financier!" - en glimlachte. Hij trouwde iets met haar, alsof hij zijn vrijgevigheid wilde voelen. En vooral, zodat ze het niet vergeet: als hij er niet was geweest, was ze verdwenen. Zij, in plaats van eerbied - over haar eigen, over dat van een meisje: "Ik wilde liefhebben, ik was op zoek naar liefde."

In gedachten keert hij terug naar de dag waarop ze voor het eerst in zijn kantoor verscheen, het 'leenkantoor' - om het oude 'beeld van de Maagd in een vergulde riza' te leggen. Hij snuffelt door de herinnering en doorzoekt de eindeloze laden met herinneringen. Deze dozen staan ​​daar op het podium, hoge pilaren gaan het plafond. In de ene zijn haar bescheiden zilveren oorbellen, in de andere het medaillon van de oude vrouw-kapitein, waarover ze eerst ruzie hadden: de "zachtmoedigen" uit sympathie gaven het voor niets terug aan de meesteres. Hij legde uit wie hier de leiding had.

Je sympathiseert met de held van Garmash, je probeert te geloven in zijn "vrijgevigheid", je veracht en probeert het zelfs te rechtvaardigen. En dan haat je het enorm als hij, als een bezetene, blijft praten over zijn 'sys-te-me'.

Maar hoe zit het met Zij? Ze is niet hier. Alleen een zachte stem, een volkomen kinderachtig gelach, dat door de zaal vloog. Of ze rent langs hem heen ongrijpbare schaduw en raakt de lichte sprei lichtjes aan. Meer precies, zes schaduwen. Zes actrices, studenten van de Shchepkinsky-school, zo jong als de heldin van Dostojevski. Of hier is ze - bevroren, roerloze pop met een zwakke wil. Hij steekt nog steeds zijn handen uit, en als reactie daarop - zijn voorzichtige stilte (maandenlang!) En de promenade volgens het schema. Het krimpt tot het kleine formaat van een pop. Ze is klaar om hem uit wanhoop neer te schieten, zich over te geven aan verleidingen - om in ieder geval iets te doorbreken.

Hij had nog steeds zijn zicht: ze dwong hem de sporen van haar voeten te kussen. Iets in hem keerde plotseling op zijn kop: hij kromp ineen en knielde voor haar - zij daarentegen wordt gigantisch. Maar nog steeds zwakzinnig, als een marionet met doorgeknipte snaren. Maar het zou allemaal kunnen lukken. 'Nog een paar woorden, twee dagen, niet meer, en ze zou alles hebben begrepen...' Het drong tot hem door waarom 'alles dood is, en overal de doden.' En omdat zonder liefde. "Mensen, hou van elkaar" - wie zei dat? wiens testament is dit?" Iedereen besloot de fatale vijf minuten. Een stap van de vensterbank - en het beeld van de Maagd boog droevig over hen. Opslaande muziek brengt vergeving.

Wie is er schuldig? Zijzelf, zij was de tiran van zijn ziel. Maar nu - "haar schoenen staan ​​bij de wieg, alsof ze op haar wachten." Nou, waar is hij nu? Als er geen liefde is, storten 'systemen' in. 'Als ze haar morgen meenemen, wat zal ik dan zijn?'

Directe toespraak

Victor Kramer, regisseur:

Ons stuk gaat over liefde. Over verheven en tragische liefde, hartstochtelijk en absurd, over de monsterlijke kracht van zelfvernietiging die inherent is aan de mens. Dit is een verhaal dat zelfs wanneer de Heer ons uit de leegte probeert te trekken, ons een kans geeft en een wonder stuurt, we erin slagen het bijna bewust te vernietigen. Dit verhaal combineert de gruwel en schoonheid van een absurde en pijnlijke poging van een persoon om de liefde die hem op wonderbaarlijke wijze werd geschonken, ondergeschikt te maken aan het 'perfecte' systeem dat hij creëerde. Gaat het niet over ons vandaag? Proberen we niet net zo roekeloos ons leven te systematiseren, het in een geschikt kader te drijven, de persoon die dichtbij is te passen, hoewel dit hem kan vernietigen? Dostojevski is dus altijd relevant.

Trouwens

Na de première in het Maly Theatre wordt "Krotkaya" in Sochi gepresenteerd tijdens het 15e Winter Arts Festival. Aan het einde van de lente zal de productie zijn rechtmatige plaats innemen op de affiche van de Maly. Het optreden vindt plaats op het hoofdpodium.

bbabo.Net