Ik zag mijn eerste compact disc voor het eerst in maart 1983 toen het radiostation waar ik werkte zijn eerste speler en een half dozijn discs kreeg.
We waren zo gecharmeerd van de nieuwe technologie dat we een albumprogramma op zaterdagavond lanceerden toen we een cd in zijn geheel speelden. Het was eigenlijk een nutteloze oefening, aangezien de high-fidelity-mogelijkheden van de cd die van een FM-radiosignaal ver overtroffen.
Toch was het cool om op het scherpst van de snede te staan.
Wij - en ik kan dit niet genoeg benadrukken - waren ook DONE met vinyl. Het is niet overdreven om te zeggen dat de platen die we in 1983 kochten veel slechter waren dan de platen die we in 1969 kochten. De kwaliteit van het materiaal dat werd gebruikt voor het maken van vinylplaten was sinds de oliecrisis van de vroege jaren zeventig sterk gedaald. Naarmate olie duurder werd, deden petrochemische bijproducten dat ook. En dat betekende zoeken naar manieren om de productiekosten voor platen te verlagen.
De standaardprocedure was om gerecycled polyvinylchloride te gebruiken, dat onzuiverheden in de mix introduceerde, wat resulteerde in klikken en ploffen direct uit de persinstallatie, samen met irritant laagfrequent gerommel.
Platen waren dunner, krasten gemakkelijk en waren sneller versleten. "Cue burn" - dat irritante krassende, krakende geluid dat je hoorde toen je de naald voor het eerst op een plaat liet vallen - ontwikkelde zich eerder. Dus toen cd's samenkwamen met de belofte van een perfect geluid voor altijd, werden muziekfans verleid.
Mijn verzameling kwam langzaam op gang en begon pas serieus nadat ik het me kon veroorloven om in 1987 mijn eigen cd-speler te kopen. Daarna ging er een onredelijk bedrag aan inkomsten na belastingen naar het kopen van compact discs. Tegenwoordig heb ik wat ik mijn "cd-kluis" noem, met iets van bijna 10.000 schijven op planken en op maat gemaakte laden. Zoals je kunt zien, loopt het nu over. Ik heb al lang geen ruimte meer.
Ik weet niet zeker wanneer ik mijn liefde voor cd's begon te verliezen. Het kan zijn begonnen toen ik de ongeoorloofde sensatie van de originele Napster ontdekte. Toen kwamen legitieme goedkope downloads via iTunes, waardoor het niet meer nodig was om cd's naar mijn nieuwe iPod te rippen. Toen streaming eind jaren 2000 begon te verschijnen, kocht ik steeds minder digitale nummers en albums. Aankopen van fysieke producten waren gereserveerd voor vinyl en boxsets. Ik ergerde me aan bands die erop stonden mij cd's te sturen en in plaats daarvan op links naar een online bron stonden.
Heck, ik heb niet eens gemerkt dat mijn laatste twee auto's zonder cd-speler kwamen. En toen ik per ongeluk ontdekte dat mijn nieuwste voertuig er een heeft, was ik zelfs enigszins geïrriteerd. Waarom betaal ik voor iets dat ik nooit zal gebruiken?
Vorige week kreeg ik een nog niet uitgebrachte cd cadeau van een artiest die ik erg bewonder. Op weg naar huis bedacht ik me dat ik er in de auto naar kon luisteren. Als ik eerlijk ben, was het best cool - en het klonk geweldig.
Dit zette me aan het denken: waarom heb ik al die jaren geleden zo meedogenloos cd's in de steek gelaten?
Nou, hun tekortkomingen, natuurlijk. Dat waren …?
De plastic juwelendoosjes braken, te beginnen met de scharnieren. Maar die situatie werd opgelost toen bijna iedereen overstapte naar milieuvriendelijkere kartonnen hoezen.
De plantaardige kleurstofinkt die werd gebruikt voor het bedrukken van de verpakkingen en boekjes stonk. Maar die geur ging uiteindelijk weg.
CD's namen veel ruimte in beslag. Maar het vinyl dat ik kocht nam nog meer in beslag.
Onderweg overal buiten de auto naar cd's luisteren is lastig. Dat is waar, maar heb je ooit geprobeerd een draaischijf in een voertuig te installeren?
Streamingdiensten bieden een bijna oneindige variatie. Maar wanneer ga ik ooit tijd vinden om naar oneindig veel muziek te luisteren?
Feit is dat cd's gewoon werken. Je schuift ze in de gleuf of de la en ze beginnen automatisch te spelen. De geluidskwaliteit is uitstekend en alleen afhankelijk van uw luidsprekers of hoofdtelefoon. Cd's klinken bijna altijd beter dan een audiostream. Ze worden geleverd met illustraties en liner notes, net als vinyl. Als je eenmaal een cd hebt gekocht, is deze voor altijd van jou. Je kunt er zo vaak naar luisteren als je wilt, zonder bang te hoeven zijn dat het plotseling uit je verzameling verdwijnt. Cd-spelers crashen niet en nemen al je muziek mee. En tot slot profiteert de kunstenaar ervan. Het inkomstenrendement op cd-verkoop is veel, veel groter dan welke artiest dan ook van streaming.
»CD's worden nog aantrekkelijker als je kijkt naar de huidige prijs van vers vinyl. Problemen met de toeleveringsketen hebben de verkoopprijs van nieuwe records tot ver boven de $ 40 geduwd. Ik heb LP's met een enkel normaal nummer gezien die voor $ 60 of zelfs $ 70 werden verkocht. Dat is krankzinnig, vooral als je de cd-versie van datzelfde album voor minder dan $ 15 kunt kopen.
Het is dus tijd om dingen opnieuw te evalueren, natuurlijk.Een snelle blik op de meest recente Canadese verkoopgegevens van MRC (de kijkers van alles wat met muziekconsumptie te maken heeft) laat zien dat de cd-verkoop vorig jaar met een zeer gezonde 21,3 procent is gestegen ten opzichte van dit punt. Het is waar dat de onbewerkte eenheidsnummers een fractie zijn van wat ze 20 jaar geleden waren toen de compact disc op zijn hoogtepunt was, maar er wordt nog steeds genoeg product verkocht voor labels om het produceren, opslaan, distribueren en verkopen van muziek op deze manier te rechtvaardigen.
(Zijbalk: de drie grote labels zien momenteel gezamenlijk dat ongeveer 65 procent van hun inkomsten uit streaming komen. Cd's zijn gegroepeerd met vinyl en een paar andere categorieën in de rest.)
Misschien is het dan tijd om onze cd-collecties opnieuw te overwegen. Misschien ontdekken we dat we weer helemaal verliefd op ze worden.
—
Alan Cross is een omroeporganisatie met Q107 en 102.1 the Edge en een commentator voor .
Abonneer u nu op Alan's lopende geschiedenis van nieuwe muziek-podcast op Apple Podcast of Google Play
bbabo.Net