Kroatië (bbabo.net), - Door Frances Vidakovic

Als ik merk dat ik een zomer in Kroatië doorbreng, is het duidelijk zodra ik voet op deze gouden bodem zet hoe enorm verschillend het leven is tussen mijn thuisland (het eiland Korčula) en mijn geadopteerde stad Sydney.

Hoewel ik de plaats aanbid en respecteer waar ik mijn wortels in Australië heb geplant, vormt het een opvallend contrast met mijn moederland, waar mijn wortels zijn ontstaan, waar al mijn voorouders zijn geboren en waar mijn hart zich nog steeds het meest thuis voelt.

HIER ZIJN 8 DINGEN DIE IK NIET MISS OVER AUSTRALI ALS IK IN KROATI BEN.

1 – IK MIS DE OBSESSIE MET BEROEMDHEDEN NIET

Als ik op vakantie ben in Kroatië, doe ik dat niet mis de gekke obsessie die de Australische media (en standaard Amerikaans, omdat het meeste van ons nieuws rechtstreeks uit de VS komt) met beroemdheden hebben. Ik mis het laatste stomme ding dat een van de Kardashians heeft gedaan niet, waarvan ze denken dat mensen er echt om geven.

Ik mis het niet om te horen welk laatste Hollywood-stel het heeft gehad, uit elkaar is gegaan vanwege een affaire, of al dan niet een geheime afspraak heeft. Pas als je eenmaal weg bent van de chaos, realiseer je je hoe belachelijk het is dat deze beroemdheden zelfs maar zendtijd krijgen.

Ik geef veel de voorkeur aan de bubbel waarin ik leef als ik in Kroatië ben, waar de meeste van onze geliefde zangers en actrices door de straten kunnen lopen zonder een entourage van veiligheid. Hier zetten ze beroemdheden niet op een voetstuk zoals veel andere landen dat doen. Zelfs als ze dol zijn op een beroemd persoon, is er nog steeds een onderliggende overtuiging dat deze persoon niet beter of specialer is dan zij. Ze zien deze beroemdheden als gewoon een ander mens, uiteindelijk niet anders dan zij. Amen daarop.

2 – IK MIS DE OBSESSIE MET SOCIALE MEDIA EN ONZE TELEFOONS NIET

Terug in Sydney voelt het alsof onze mobiele telefoons een verlengstuk van onze armen zijn. We hebben ze altijd in de buurt, voor het geval we 'iets belangrijks' missen. We checken regelmatig verschillende sociale-mediaplatforms zoals Facebook, Instagram en Twitter om "verbonden te blijven" en controleren constant onze e-mails alsof de wereld zou instorten als we niet meteen zouden antwoorden.

Nog triester is het feit dat deze obsessie is doorgegeven aan onze kinderen, die mogelijk nog meer geobsedeerd zijn door hun iPads en iPhones dan hun ouders (het enige verschil is dat volwassenen gewoon beter zijn in het verbergen van hun obsessie of het rechtvaardigen van hun behoefte eraan om blijf in de buurt).

In Kroatië lijkt niemand er iets om te geven. Natuurlijk hebben de meeste mensen nu een mobiele telefoon (en sommigen plaatsen foto's op Facebook wanneer het verlangen toeslaat), maar het lijkt altijd met een air van nonchalante onthechting. Ze kunnen het nemen of laten. Ze lijken geen last te hebben van FOMO (de angst om iets te missen) of baseren hun waarde niet op het aantal likes dat ze op een bericht krijgen.

Ik vind het echt geweldig dat ik een hele dag in Kroatië kan gaan zonder mijn telefoon zelfs maar aan te raken. Ik vind het geweldig dat mijn kinderen hebben ontdekt dat ze kunnen overleven zonder wifi in ons Kroatische huis. Nog verrassender is dat ik heb ontdekt dat ik het heerlijk vind om niet te weten wat er nog meer gebeurt in het land van sociale media, omdat de waarheid er niet echt toe doet. Het belangrijkste is alleen het hier en nu, het huidige moment, voor mijn familie.

3 – IK MIS HET REIZEN NIET

Helaas, een grote hoeveelheid reizen en verkeer is iets dat simpelweg voortkomt uit het leven in een grote stad als Sydney. De overgrote meerderheid van ons stapt in onze auto en reist een eindje om vrienden te bezoeken, naar de winkels te gaan of te werken, te zwemmen op een strand, te dineren in een restaurant of iets te doen dat ons in contact brengt met onze vrienden en familie.

Maar als ik in Kroatië ben, in het dorpje van mijn ouders of ons plekje in de stad, voelt alles binnen handbereik. In Korčula is er één stoplicht op het hele eiland en kunnen we ons tussen alle dorpen verplaatsen, zelfs het verste dorp Vela Luka, in minder tijd dan ik nodig zou hebben om tegen het verkeer te vechten om bij mijn werk in Sydney te komen.

In Korčula grad, waar we ons huis hebben, kan mijn familie 's avonds uitgaan om pizza of een ijsje te halen en de auto thuis te laten. We kunnen naar de winkels, banken, cafés en restaurants lopen zonder zelfs maar in het zweet te werken.

Nog verbazingwekkender is het leven in de selo. Terwijl ik in mijn kleine dorp ben, kan ik een tiental gezinnen bezoeken door slechts een paar minuten tussen elk huis te lopen. Mijn hart explodeert van geluk elke keer als ik honderd bekende gezichten zie door gewoon het dorpscentrum in te gaan. Hier is ieders leven verweven als de fijne draden die de perfecte deken vormen die ons 's nachts warm en verbonden houdt.

4 – IK MIS DE ONDERLIGGENDE ANGST VOOR ONZE VEILIGHEID NIET

Ook al is Sydney een relatief veilige plek om te wonen, dat weerhoudt de nieuwslezers er niet van om elke avond de laatste misdaden en gruweldaden met ons te delen. gepleegd in onze stad of over de hele wereld. Als je naar het nieuws in Australië kijkt, krijg je een gevoel van veiligheid en heb je het gevoel dat, hoe veilig je je ook thuis voelt, er altijd potentieel gevaar op de loer ligt om elke hoek.

In Kroatië is er een gevoel van vrede en veiligheid dat ik nooit, nooit meer voel in Sydney. Dat wil niet zeggen dat dit land volledig misdaadvrij is, maar het voelt wel zo als we onze kinderen urenlang laten spelen zonder zorgen. We lopen 's nachts rond zonder de angst om beroofd te worden; we laten onze huizen ontgrendeld zonder de angst voor een inbraak.

Ik heb zelfs iemand hun portemonnee werkeloos op de bestuurdersstoel zien zitten met het autoraam wijd open alsof het nooit in hun gedachten zou komen dat iemand, zelfs een toerist, zou kunnen reiken om het over te nemen. Het is waar dat de Kroaten misschien niet bogen op de materiële rijkdommen die sommige westerse landen hebben, maar hun goud komt in de onschatbare vorm van het mooiste landschap ooit, een diep loyale band tussen de mensen en een gemoedsrust wetende dat het dorp altijd op elkaar letten.

5 – IK MIS DE MATERIALISTISCHE CONSUMENTENMAATSCHAPPIJ NIET

Het is me niet altijd duidelijk totdat ik uit Sydney stap hoeveel van een materialistische, consumptiemaatschappij we in Australië zijn geworden. Zelfs als we ons best doen om daar een minimalistisch, gelukkig leven te leiden, worden we constant gebombardeerd door de media over de nieuwste gadgets, speelgoed, trends en DINGEN die we blijkbaar nodig hebben om gelukkig te zijn.

In Australië gaan velen van ons een winkelcentrum binnen en hebben ze niets anders nodig dan melk en komen thuis met zakken met onnodige spullen waarvan we niet eens wisten dat we ze wilden, totdat we het zagen. We verdienen meer geld dan Kroaten, maar leven in een samenleving waar reclame- en marketingexperts miljoenen dollars uitgeven om ons ervan te overtuigen dat een vluchtige behoefte echt een behoefte kan zijn. Zelfs als we het geld nu niet hebben, worden we aangemoedigd om nog een aankoop op onze creditcard te zetten.

Elke keer als ik naar Kroatië kom, heb ik het gevoel dat er een gloeilamp wordt aangestoken en die zorgvuldig vervaardigde sluier van subtiel bedrog, gecreëerd door marketinggenieën, wordt onmiddellijk opgelicht. Nee, ik heb niet meer spullen nodig om gelukkig te zijn - ik heb niet meer kleding, meer dingen, meer ALLES nodig om echt gelukkig te zijn. Alles wat ik nu heb is genoeg. En zelfs als ik het gevoel had dat er een lege leegte in mij was, is dit geen leegte die ooit kan worden vervuld door iets dat in de winkels wordt gevonden.

Wanneer mijn familie en ik op vakantie zijn in Kroatië, leven we uit een koffer, maar we merken dat we niets missen dat we thuis hebben achtergelaten. We zien hier Kroaten die veel minder hebben dan wij in termen van materiële bezittingen, en toch zijn sommigen van hen meer tevreden en rijker dan de rijkste Australiërs op zoveel verschillende manieren - met leven, familie en vriendschappen. Want het is waar wat ze zeggen, de beste dingen in het leven ZIJN inderdaad gratis.

6 – IK MIS DE VERLEIDING VAN SLECHT VOEDSEL NIET

Hoezeer ik ook hou van de verbazingwekkende reeks internationale gerechten die beschikbaar zijn in Sydney, de realiteit is dat onze winkelcentra gevuld zijn met meer dan ons eerlijke aandeel fastfood plaatsen zoals McDonald's, Hungry Jacks en KFC en het merendeel van het voedsel in onze supermarkten (hint, hint: al die gangpaden met verpakt voedsel) zijn gevuld met meer cijfers en conserveermiddelen dan echt voedsel in de ingrediëntenlijst.

In Kroatië is het eten eenvoudig. Hun biologische groenten en fruit lijken niet op de perfecte, genetisch gemodificeerde equivalenten die we in Sydney hebben. Ze zijn onvolmaakt, misvormd en gevuld met meer smaak dan je zou denken. Fastfood is hier gastronomische pizza of een verrukkelijke cevapi-sandwich gemaakt van met vers gebakken brood, ajvar, ui en sla. En als je echt, echt iets ergs wilt doen, is een burek ongeveer het ergste dat je kunt krijgen (nog steeds niets vergeleken met een Big Mac!).

Elke ochtend lopen we naar de bakker om eten te kopen dat niet in een doorzichtige plastic zak is verpakt. Als we het die dag niet eten, wordt het moeilijk. We hebben vis voor de lunch die we kopen achter in het busje van de visser nadat hij zijn vangst heeft gescoord en mijn vader haalt het naar beneden om te ontkalken en schoon te maken bij het water. Het vlees wordt aan de overkant zo vers mogelijk gekocht bij onze slager en de meeste groenten komen rechtstreeks uit iemands tuin.

Kroaten in Kroatië lijken nog steeds veel op Kroaten in Sydney - gastvrij tot op het punt van dwangvoeding, maar het is een vrijgevigheid die men graag accepteert omdat het eten zo geweldig is, vooral als het een verse partij palacinke bevat. In Kroatië eten we lekker eten niet gedachteloos maar met opzet omdat het altijd in goed gezelschap is. En ja, we genieten van elke kleine hap alsof het het grootste geschenk ter wereld is.

7 – IK MIS DE PERFECTIE NIET

In Sydney hebben mensen de neiging om dingen te bewonderen die er nieuw en glanzend uitzien: het nieuwe huis, de nieuwe auto, de nieuwe kleren en ze fronsen de wenkbrauwen bij dingen die er minder uitzien dan perfect. We realiseren ons niet eens dat we het doen - tut-tutten alle dingen die er minder-dan-nieuw of onberispelijk uitzien.

8 – IK MIS HET HAMSTERWIEL AKA ONS WERKLEVEN NIET

Telkens wanneer ik het gezegde hoor: "Leven om te werken om te leven", doet me denken aan een gesprek dat ik had met een vriend toen ik woonde twintig jaar geleden in Kroatië. Destijds wees ze erop dat dit het belangrijkste verschil was tussen Kroatië en Australië en door de jaren heen hebben haar woorden pijnlijk nauwkeurig aangevoeld.

In Kroatië lijkt werk meer een middel tot een doel te zijn dan het hele leven-en-tijd-zuigende beest dat het in Australië is. Zelfs als ze midden in het toeristenseizoen zijn, vinden de meeste Kroaten nog steeds de tijd om een ​​snelle duik op het strand te nemen of later op de dag af te spreken met vrienden. Ze gebruiken hun werk niet als een excuus om niet laat op te blijven of plezier te hebben. Ze werken om te leven - en leven dat ze doen - en niet andersom.

T CONCLUSIE

Hoewel ik me op zoveel manieren gezegend voel om in Sydney te wonen, is de waarheid dat Australië en Kroatië vaak de keerzijde van dezelfde medaille voelen - alle dingen die een land mist, zijn te vinden in de andere en omgekeerd. Eerlijk? Als men het beste van beide werelden zou kunnen combineren, zou het mijn perfecte huis zijn.

Ah, Kroatië - je bent misschien niet perfect, maar ik heb het gevoel dat de wereld het een en ander over het leven kan leren van je geweldige cultuur en land.

bbabo.Net