Saudi-Arabië (bbabo.net), - Eman Quotah, oorspronkelijk uit Jeddah, schreef 'Bride of the Sea' om de biculturele identiteitskwesties, familiedrama's en maatschappelijke druk die ze ervoer te onderzoeken
DAMMAM: Terwijl Eman Quotah in de jaren negentig opgroeide aan de westkust van Saoedi-Arabië, de dochter van een Hijazi-vader en een Amerikaanse moeder, verlangde ze ernaar romans te lezen die de complexiteit van het leven verkenden dat een Saoedi-Amerikaans meisje zoals zij werd geconfronteerd.
Omdat ze geen verhalen kon vinden over de identiteitsproblemen, maatschappelijke druk en familiedrama's die ze kende, besloot ze er zelf een te schrijven.
Decennia gingen voorbij terwijl ze elke versie schreef, herschreef en overdacht. In 2020 voltooide ze eindelijk haar debuutroman, 'Bride of the Sea' - het boek dat ze altijd al wilde lezen. De titel die ze koos is de bijnaam van de stad Jeddah, wat zich vertaalt naar 'zeemeermin' in het Arabisch.
"Ik heb een roman geschreven die zo Saoedisch-Amerikaans is als ik maar kon maken", vertelde ze aan bbabo.net. “Mijn boek gaat over stedelijke Saoedi’s in Djedda. Het is zo specifiek en er zijn zoveel andere Saoedische ervaringen, ik wil niet dat mensen denken dat ik alle Saoedi's probeer te vertegenwoordigen."
Het verhaal, dat begint in de jaren zeventig, is een familiesaga van vier decennia en twee continenten. Het is een multidimensionaal liefdesverhaal dat zich afspeelt tegen een kenmerkende, altijd aanwezige politieke achtergrond diep en mysterieus is als de duistere zee.
Een jong Saoedisch stel, neven en nichten, trouwt en verhuist naar Cleveland, Ohio, om te studeren. Kort na de geboorte van hun dochter Hanadi eindigt het huwelijk. De naam van de moeder is Saeedah, wat 'gelukkig' betekent in het Arabisch, maar ze is erg verdrietig. Ze verandert haar naam, ontvoert haar dochter en besluit zich te "verstoppen" in de VS.
De vader, Muneer, die journalist is, keert alleen terug naar Saoedi-Arabië. Jaren later loopt Hanadi, die ook wel Hannah heet, weg bij haar moeder. Haar reis neemt een verrassende wending en ze belandt in Saoedi-Arabië, hoewel niet onder omstandigheden die je je kunt voorstellen.
In elk hoofdstuk en elke locatie is er een verwijzing naar een waterlichaam, wat opzettelijk lijkt. Om een Saoedi-Amerikaanse roman te schrijven, zei Quotah dat ze haar eigen literaire traditie moest creëren.
"Ik nam kleine stukjes echte Saoedische roddels en maakte er een roman van", zei ze. “Het was geïnspireerd op een waargebeurd verhaal van een vriend van de familie, maar ik heb het tot een roman gemaakt omdat ik andere thema's wilde onderzoeken, en ik had vragen over hoe het zou zijn om een gezinsontvoering mee te maken.
"Het is niet bedoeld om de ervaring van een bepaalde persoon of familie weer te geven, maar gewoon dit soort samensmelting van verschillende dingen, en ik denk dat het een roman is, me de vrijheid heeft gegeven om een fictief gezin te stichten, maar een gezin dat ik nog niet eerder in romans heb gezien — een Saoedische familie.
“De familie van mijn vader is erg groot en er gebeurde altijd zoveel drama – deze persoon praat niet met die persoon. Ik vond dat echt een geweldig canvas waarop je een roman kon schilderen en ik wilde dat soort familie in een verhaal zien.'
Toen ik als Saoedi-Amerikaan het boek las, viel het me op hoe het verhaal inderdaad deed denken aan de gefragmenteerde verhalen die ik in mijn jeugd hoorde; het leek tegelijkertijd vertrouwd en vreemd. In zijn 312 pagina's schildert het een intiem portret van een Saoedi-Amerikaanse familie die oceanen van elkaar verwijderd is - letterlijk en figuurlijk.
Quotah woont nu in de VS en is moeder van haar eigen multiraciale kinderen. Haar leven is een wereld verwijderd van haar ouderlijk huis, maar ze zei dat ze er nog steeds een band mee heeft.
Het boek is onlangs in het Arabisch vertaald. Het is de taal van haar vader, maar ze gebruikt het niet meer regelmatig. Om de nauwkeurigheid tijdens het vertaalproces te garanderen, zocht ze hulp bij haar vader, die nog steeds in Jeddah woont.
"Ik heb het Saoedische onderwijssysteem doorlopen, dus ik las de literatuur die we daar leerden, maar de meeste boeken die ik las waren in het Engels", zei ze. “Eerlijk gezegd ben ik geen grote lezer van Arabische romans.
“Als een boek vertaald wordt, heeft de schrijver daar meestal niets mee te maken. Maar ik vroeg of ik erbij kon zijn omdat de uitgever Libanees was en ik er zeker van wilde zijn dat het Hijazi-dialect in het Arabisch behouden bleef.
“Als tweetalige spreker denk je altijd in twee talen, dus dat deed ik. Wat er gebeurde, was dat mijn vader me hielp. We probeerden dingen te nemen die ons niet als Hijazi in de oren klonken en veranderden dat.”
De roman bevat een potentieel controversiële wending, die Quotah aanvankelijk zorgen baarde bij het overwegen van de Arabische vertaling, maar ze voelt dat lezers er klaar voor zijn.
"Wat de inhoud van het boek betreft, denk ik dat Saoedische lezers, denk ik, meer openstaan voor verschillende perspectieven dan mensen denken", zei ze.“Ik ben niet bang dat lezers zich door iets in het boek beledigd voelen. Het boek is bedoeld om de ervaringen van één familie te laten zien, maar ook om te praten over geheimen en waarheden, en dat zijn thema's waar Saoedische kunstenaars al heel lang mee te maken hebben."
Een ding dat volgens sommige lezers in de roman ontbreekt, is elke verwijzing naar de monumentale veranderingen in het Koninkrijk die in 2018 begonnen in termen van empowerment van vrouwen. Quotah zei dat ze niet in het land was toen dit gebeurde en daarom niet over hen wilde schrijven op een manier die als onauthentiek zou kunnen worden beschouwd. Ze voegde eraan toe dat ze graag zou zien dat andere auteurs dat stokje overnemen en de evoluerende rol van Saoedische vrouwen onderzoeken.
"Ik hoop dat we Saoedische romans zullen zien die gaan over wat er nu in het land gebeurt, maar in mijn boek had ik het gevoel dat ik heel eerlijk kon schrijven over wat ik had meegemaakt in de tijd dat ik de Saoedische samenleving observeerde", zei ze. “Het boek gaat over hoe het vroeger was.”
bbabo.Net