De COVID-19 pandemie heeft een impact op ons allemaal. Hoe we leven, werken, studeren, zaken doen en met elkaar omgaan — bijna alles lijkt veranderd te zijn. Met miljoenen verloren levens, heeft het pijnlijke herinneringen achtergelaten, maar ook heldhaftige verhalen. De pandemie heeft ook onze wereld verscheurd, de kwetsbaarheid en veerkracht van sociale structuren en politieke systemen blootgelegd, terwijl de reeds bestaande scheuren in de geopolitieke en sociaaleconomische omstandigheden zijn versterkt.

Van het individuele en maatschappelijke niveau tot de nationale en internationale sferen, de pandemie heeft ons gedwongen om onze gedachten en acties op een zinvolle manier te heroverwegen. De keuzes die we nu maken bij het aanpakken van de uitdagingen en het benutten van de kansen die deze ongekende crisis biedt, zullen de wereld de komende decennia vormgeven.

Het goede nieuws is dat omicron, de momenteel dominante variant van COVID-19, besmettelijker maar minder dodelijk is dan zijn voorgangers. De opkomende consensus onder gezondheidsexperts is dat een grotere wereldwijde vaccinatiedrang en gemeenschapsimmuniteit het in de loop van de tijd zullen veranderen in een virus dat lijkt op griep en dat kan worden bestreden met jaarlijkse vaccinprikken.

Het is slechts een kwestie van tijd voordat de Wereldgezondheidsorganisatie verklaart dat COVID-19 endemisch is. Maar de sociale en economische effecten ervan zullen waarschijnlijk aanhouden, waardoor de noodzaak om onze prioriteiten in de postpandemische wereld te verbeteren, wordt versterkt.

Wat dit op individueel en maatschappelijk niveau betekent, is een groter publiek bewustzijn over de gevaren van het leven in een wereld waar onze onverzadigbare lust naar macht en hulpbronnen het voortbestaan ​​van de mensheid op het spel heeft gezet. Vooral het stadsleven weerspiegelt een onbedwingbare golf van ongezond consumentisme te midden van een toenemende bevolkingsdruk en uithollende openbare voorzieningen. Daarom is de dag des oordeels misschien niet zo ver weg, tenzij we bereid zijn onze levensstijl om te vormen in het licht van echte bedreigingen voor het wereldwijde ecosysteem en de biodiversiteit.

Natuurlijk moeten alle regeringen openbare diensten verlenen tijdens acute noodsituaties op gezondheidsgebied zoals deze. Maar van burgers wordt ook verwacht dat ze zich inleven in elkaar en zich aanpassen aan het nieuwe normaal in zulke kritieke tijden. In veel gevallen is dat niet het geval, waarbij sommigen openlijk de COVID-19-beperkingen tarten of zich in de ontkenningsmodus bevinden. Een groter gevoel van sociale verantwoordelijkheid was ook schaars: we waren er snel bij om digitaal gedrag te omarmen door middel van werken en leren op afstand, telegeneeskunde en e-commerce, maar voldeden traag aan onze burgerlijke verplichtingen in termen van het wegwerken van de ongelijkheden tussen leeftijden, geslachten , etniciteiten en geografieën.

Nauw verbonden met burgerlijke verantwoordelijkheid is de kwestie van het vertrouwen van het publiek in de staat. Het feit dat sommige landen met grote efficiëntie op de pandemie en de sociaaleconomische effecten ervan reageerden, terwijl vele andere jammerlijk faalden bij het aanpakken van deze grote taak, dwingt ons om de rol van de overheid en de aard van het politieke systeem te heroverwegen.

China versus de VS en Europa biedt een toepasselijke case study. China was het eerste land dat werd getroffen door COVID-19, maar boekte enorme successen in de bestrijding van het virus. Vergelijk de pandemische reactie van Peking met die van de democratische VS en Europa en de verschillen worden duidelijk. Denk bijvoorbeeld aan hun huidige sterftecijfers per hoofd van de bevolking: ondanks het feit dat er meer dan 1,4 miljard mensen wonen, heeft China minder dan 5.000 doden geleden, terwijl de VS en Europa samen meer dan 2,5 miljoen levens hebben verloren op een gecombineerde bevolking van ongeveer 1 miljard.

Bovendien heeft de Chinese economie zich relatief snel hersteld. De groei van het bruto binnenlands product was vorig jaar bijna het dubbele van de VS en Europa. Het Global Risks Report 2022 van het World Economic Forum schat dat de opkomende economieën (exclusief China) tegen 2024 5,5 procent lager zullen zijn dan hun pre-pandemische verwachte bbp-groei, terwijl de geavanceerde economieën die van hen met 0,9 procent zullen overtreffen.

China heeft ook niet geleden onder sociale en politieke instabiliteit, terwijl de VS en Europa ongekende omwentelingen hebben meegemaakt tijdens de pandemie. De omvang van de politieke polarisatie in de VS werd benadrukt door de beruchte opstand in het Capitool afgelopen januari. In heel Europa heeft het falen van de staat om de gezondheidscrisis en de sociaal-economische effecten ervan te beheersen, het ultranationalistische populisme samen met zijn onliberale praktijken geconsolideerd. Geïsoleerde succesverhalen van kleine democratieën als Taiwan en Zuid-Korea verbleken ook in vergelijking met geloofwaardige reacties van staten uit China, de Arabische Golf en stadstaten als Singapore. Zelfs een groot deel van Azië-Pacific, Latijns-Amerika en Afrika hebben het beter gedaan.De enige les die we hier kunnen trekken, is dat het uiteindelijk de kwaliteit van de regering en het leiderschap is die bepaalt hoe efficiënt een staat is in het leveren van openbare diensten en als gevolg daarvan het vertrouwen van de mensen te winnen. Westerse democratieën hebben grotendeels gefaald in het bieden van langetermijnoplossingen voor reeds bestaande problemen die worden geaccentueerd door onvoorspelbare uitdagingen. Dit vraagt ​​om serieuze introspectie over waarom democratieën vaak geen verantwoord bestuur leveren. Moeten ze efficiëntere staatsmodellen van bestuur en politiek navolgen, zoals het meritocratische systeem van China, dat geworteld is in confucianistische waarden?

Tenzij we bereid zijn onze levensstijl te veranderen in het licht van echte bedreigingen voor het wereldwijde ecosysteem en de biodiversiteit, is de dag des oordeels misschien niet zo ver weg.

Ten slotte moet de wereld zelf een nieuwe koers uitstippelen in het postpandemische tijdperk. Dit kan alleen gebeuren als we multilateralisme in zijn meest ware vorm omarmen. Bedenk eens hoe mooi de planeet er vanuit de ruimte uitziet en zie dan wat een grote puinhoop wij, Homo sapiens, hier hebben gecreëerd in het nastreven van Darwinistische ambities: massavernietigingswapens produceren, oorlogen voeren van catastrofale proporties en zelfs spelen met het natuurlijke evenwicht dat ons ecosysteem en onze biodiversiteit sinds onheuglijke tijden in stand houdt.

In de afgelopen decennia heeft globalisering ons in staat gesteld om op nog nooit eerder vertoonde manieren met elkaar in contact te komen en talloze veelvoorkomende problemen op te lossen. Een dodelijk virus heeft dit proces echter ontspoord door economische ongelijkheden, sociale deprivaties en geopolitieke spanningen te vergroten. In het licht van wereldwijde verstoringen van de toeleveringsketen, inflatiespiralen, protectionistisch beleid en andere monsterlijke uitingen van vriendjeskapitalisme, dreigen de uiteenlopende nationale wegen naar economisch herstel de wereld in de nabije toekomst verder uit elkaar te scheuren.

Ons falen om de vereiste internationale solidariteit en samenwerking op te bouwen om een ​​gemeenschappelijke bedreiging voor de mensheid te bestrijden, is zowel ironisch als tragisch. Maar het is nooit te laat. De VN-doelstellingen voor duurzame ontwikkeling, die de hoeksteen vormen van mondiaal ontwikkelingsbestuur, blijven onze beste hoop op het bereiken van holistische menselijke vooruitgang in tijd en ruimte. De 17 SDG's beloven tegen 2030 een einde te maken aan armoede en ontbering, ongelijkheid terug te dringen, gezondheids- en onderwijsresultaten te verbeteren en economische groei aan te zwengelen. COVID-19 kan betekenen dat we deze deadline missen, maar het heeft zeker de behoefte aan collectieve actie versterkt om groenere economieën op te bouwen die inclusieve economische groei, welvaart en veiligheid voor iedereen opleveren.

Disclaimer: standpunten van de schrijvers in deze sectie zijn van henzelf en weerspiegelen niet noodzakelijk het standpunt van bbabo.net

bbabo.Net