Waar staat de mensheid anno 2022? De eerste twee decennia van deze eeuw kunnen door toekomstige generaties worden gezien als een uniek en paradoxaal moment in de menselijke geschiedenis toen we, na de millennialange strijd tegen de verwoestingen van armoede en ziekte te hebben gewonnen, in een diepe anomie vervielen. Of misschien zien ze ons, sympathieker, gevangen tussen twee krachten – klimaatverandering en kapitalistische cultuur – die zo krachtig zijn dat onze reactie was om te pendelen tussen passief en dwangmatig zijn.

Laat het me uitleggen. Tussen 2000 en 2022 is antropogene klimaatverandering een vaststaand feit van het leven geworden - ja, van het menselijk bewustzijn. Zoals de verontrustende oorsprong van menselijke activiteit in het verleden en het gevaar voor het welzijn van toekomstige generaties duidelijk zijn geworden, hebben we ook geleerd wat we moeten doen om de ergste gevolgen ervan af te wenden.

Maar als zoveel duidelijk is, is proberen er iets aan te doen hetzelfde als proberen de aarde van oost naar west te laten draaien. Want juist de processen die we moeten hervormen, zijn natuurlijk ook de motoren van productiviteit, groei, welvaart en (kennelijk) vooruitgang. Verder, ondanks het feit dat er nog nooit zoveel rijkdom of zoveel rijke mensen in de wereld zijn geweest, leven veel van de armen in de wereld nog steeds in materiële en energiearmoede.

Dat laat de verantwoordelijkheid voor gedragsverandering - een soort morele transformatie - volledig rusten op dat deel van de mensheid dat geniet van de overvloed aan goederen en diensten die tegenwoordig in de wereld beschikbaar zijn. Zouden u en ik, die tot de rijkste 20 procent ter wereld behoren, kunnen bezuinigen op onze consumptie om ruimte te maken voor anderen om hun consumptie te verhogen en toch de menselijke uitstoot binnen veilige grenzen te houden?

Ik weet zeker dat zouden kunnen. Maar helaas is alles aan onze politieke en economische systemen opgezet om ons anders te laten geloven en ons anders te laten gedragen. De standaardmindset van het leven onder het kapitalisme - met name de moderne variant die neoliberalisme wordt genoemd - is dat er niets mis is met het willen van steeds nieuwere en duurdere dingen, zolang we ze maar kunnen betalen.

Kijk even om je heen. In de moderne consumptiemaatschappij wordt elke stap van ons gekenmerkt door een impuls of uitnodiging om te bezitten, een kleine rilling van onmiddellijke bevrediging. Geen enkele samenleving vóór het begin van de 20e eeuw leefde zo. Je zou Descartes voor onze tijd kunnen herformuleren: "Ik koop, dus ik ben." Bovendien, omdat onze uitgaven noodzakelijkerwijs het inkomen van iemand anders moeten zijn, houden we onszelf voor dat we de wereld eigenlijk een betere plek maken elke keer dat we een ander paar schoenen kopen of een auto inruilen voor het nieuwste model.

En dat is het touwtrekken dat zich meedogenloos in ons leven afspeelt, terwijl de ene kant van onze tijd "minder" roept en van de andere kantwoordende kreet "meer". Kunnen we verwachten onze kinderen op te voeden in zo'n universum - geïnfecteerd door een cognitief virus dat de psycholoog Oliver James memorabel "affluenza" heeft genoemd - en nog steeds verwachten dat we integer zullen leven voor onszelf en voor de planeet?

Ondanks het feit dat er nog nooit zoveel rijkdom is geweest, leven veel van de armen in de wereld nog steeds in materiële en energiearmoede.

Chandrahas Choudhury

Is het niet paradoxaal om te beseffen dat de mensheid nog nooit zoveel materiële overvloed heeft gekend als in de laatste 50 jaar van haar 200.000 jaar bestaan, en toch hebben zovelen van ons het gevoel dat we niet genoeg hebben? Het is de moeite waard om na te denken over de gedachte dat onze soort op de een of andere manier tienduizenden jaren van schaarste heeft overleefd, maar blijkbaar geen psychologische verdediging heeft tegen de verleidingen van overvloed.

Dit wil niet ontkennen dat zoveel menselijke aspiraties - welzijn, veiligheid, zelfrespect, onafhankelijkheid - hun basis hebben in het materiële leven. Opgegroeid in een India waar veel arme mensen geen paar pantoffels hadden, drie maaltijden per dag aten of geen tv hadden, voel ik tegenwoordig enorm veel plezier in de wetenschap dat miljoenen toegang hebben gekregen tot deze items en hun vrijheden.

Omgekeerd zie ik een grote transnationale klasse van zeer welgestelde, meestal goed opgeleide mensen die volledig – ik gebruik het woord opzettelijk – volledig verteerd worden door de nooit eindigende verlangens die kunstmatig worden gestimuleerd door reclame en de markt, en die zichzelf presenteren als niet veel meer dan een collage van merken en het meten van anderen volgens dezelfde standaard. Dit lijkt mij een vreemde transformatie van vrijheid en intelligentie in afhankelijkheid en conformiteit.

Natuurlijk zit de wens om een ​​beter leven te leiden diep in de menselijke natuur geworteld. Anders zouden we nooit de ongelooflijke vooruitgang hebben geboekt die ons huidige station heeft gebracht.

Maar net zoals historisch gezien arm zijn betekende dat we zuinig moesten leven om ons evenwicht te bewaren, zo zou ook het enorme en steeds toegankelijker wordende voorrecht van rijkdom ons diep moeten doen nadenken over hoe en waarom we consumeren, zelfs zonder de boeman van het klimaat crisis boven ons hoofd.Zoals zelfs de vroegste denkers in de geschiedenis van het economisch denken - waaronder Adam Smith, de hogepriester van het kapitalisme - wisten, betekent meer hebben niet altijd gelukkiger zijn. Deze intuïtie wordt nu stevig ondersteund door empirisch bewijs, waaruit blijkt dat veel mensen in de derde wereld, ondanks dat ze het moeilijk hebben, melden dat ze net zo gelukkig zijn als die in de materieel verzadigde samenlevingen van het Westen.

Dus wat nu? Het antwoord is misschien om te proberen rijk te worden in het genieten van dingen, niet in de opeenstapeling ervan. Een paar goede schoenen, licht gekreukt maar ook één keer per maand ijverig gepoetst; een enkele blouse die tien jaar meegaat in plaats van vijf die op een vuilstortplaats in Afrika of Azië belandt; een maaltijd die thuis wordt gekookt in plaats van een reis naar McDonald's - in opzettelijke gebaren zoals deze ligt onze verlossing van het virus van dwangmatige en niet-duurzame consumptie.

Ons vermogen om goederen te produceren in ons stadium van de geschiedenis is zo groot dat het heeft geleid tot het ontstaan ​​van een oneindig aantal wensen om het te evenaren. Maar zoals klimaatverandering en onze eigen betere natuur ons vertellen, als dit is hoe miljoenen van ons zullen leven, zal het niet lang meer duren voordat we het leven permanent onleefbaar maken.

Disclaimer: standpunten van de schrijvers in deze sectie zijn van henzelf en weerspiegelen niet noodzakelijk het standpunt van bbabo.net

bbabo.Net