Rusland (bbabo.net), - Voor het treinstation van Belgorod - meer dan een dozijn enorme bussen. Mensen met borden maakten zich op voor een ontmoeting met meer dan 500 mensen uit de erkende soevereine volksrepublieken Donetsk en Loehansk. En toen de stoffige trein op het eerste perron begon af te remmen, verstomde het hele stationsgerommel even.
De deuren van de rijtuigen gingen open met een karakteristiek metaalachtig geluid en daarna klonken als eerste kinderstemmen.
"Dit zijn allemaal mijn kleinkinderen", wijst een gezette vrouw met hoog kapsel op vier kleine kinderen. Een van de jongens draait zich om en valt op een kleine tas. Ze grijpt hem bij de mouw, terwijl ze naar de andere drie kijkt, beveelt ze uitdagend: - We laten me niet in de steek! - En hij zegt tegen de al gearriveerde journalisten met camera's, wijzend op de tas: - En dit zijn onze spullen. Documenten en wat dingen gepakt, en hier.
Tatjana's eerste woorden in antwoord op onze vragen klinken onverwacht:
- We hoorden onderweg - Rusland herkende ons. Bedankt! Ik weet niet eens hoe ik het moet zeggen ... Nou, dat is het, een brok in mijn keel ... We zijn erg dankbaar, - de vrouw fluistert al. Op dat moment lijkt ze zelf kleiner te worden, tranen wellen op in haar ogen. Ze hebben haast: ze moeten op de bus.
- Je schrijft dat we snel naar huis hopen te gaan, - ze gooit over haar schouder, de baby klampt zich vast aan haar handen, in een poging om bij te blijven.
Een heel jong meisje, dat niemand in de buurt opmerkt, kalmeert de baby in een roze overall:
"Eindelijk frisse lucht", zegt ze. - We hebben heel lang gereden, het was warm in de trein, maar iedereen wilde al uit de auto. Wij komen zelf uit Gorlovka. De weg was moeilijk. Waar nu? Naar een sanatorium? Oh… We hopen eigenlijk snel weer naar huis te kunnen. We zouden niet zijn vertrokken, maar naast ons huis werd een school gebombardeerd... Daarna nam ik het kind in mijn armen en rende weg.
De meeste van degenen die uit de DPR en LPR kwamen, zeggen dat ze niet van plan zijn om voor lange tijdelijke punten te blijven. Velen hebben familieleden in Rusland en daarom - sommigen gaan naar Boerjatië, anderen - naar Siberië, anderen - naar Vladimir.
- Dit is als je niet meteen naar huis kunt, - herhalen ze zo nu en dan.
Over het algemeen klinkt het woord "thuis" steeds vaker op het perron. Vrouwen leiden kinderen, slepen kleine rugzakken met dingen mee, sommigen hebben hun huisdieren meegebracht. Katten en honden in koetsen kijken zwijgend naar de drukte van het station.
- Hoe laat je ze achter? - Inwoners van Donetsk stellen een retorische vraag.
Alle meer dan 500 mensen werden verdeeld over sanatoria en gezondheidskampen, in Belgorod was een deel van het hotel bestemd voor vluchtelingen. Terwijl iedereen op deze tijdelijke punten rust, ondergaan ze tegelijkertijd een medisch onderzoek, onder meer op coronavirus.
bbabo.Net