Terwijl de Amerikaanse president Joe Biden zich voorbereidt om zijn eerste State of the Union-toespraak te houden, kunnen hoge geopolitieke spanningen in Oost-Europa het buitenlands beleid in toenemende mate in de debatten van het congresverkiezingsjaar 2022 brengen, ondanks het feit dat dergelijke wedstrijden meestal rond binnenlandse kwesties draaien.

Als internationale kwesties in de komende Amerikaanse verkiezingscampagne meer op de voorgrond treden, zal het niet de eerste keer zijn dat dit in de afgelopen jaren gebeurt. In 2016 werd bijvoorbeeld de grote bekendheid van internationale kwesties geïllustreerd door een Pew-enquête waaruit bleek dat 34 procent van de mensen geloofde dat buitenlands beleid, met name de inspanningen om het internationale terrorisme aan te pakken, de grootste uitdaging voor het land was. “Slechts” 23 procent noemde economische problemen.

Die gegevens, die een grotere opvallendheid van buitenlands beleid laten zien in vergelijking met economische kwesties, waren zeer ongebruikelijk in de context van de afgelopen decennia. Het lijkt inderdaad op de eerste 25 jaar van de Koude Oorlog, van 1948 tot 1972, toen kwesties van internationale veiligheid de zorgen van de Amerikaanse kiezers domineerden tijdens presidentiële campagnes.

Daarentegen hebben sinds het begin van de jaren zeventig economische zaken de hoogste prioriteit van het electoraat. Zo noemde ongeveer 55 procent van de voor een Pew-enquête ondervraagde Amerikaanse burgers vlak voor de presidentsverkiezingen van 2012 economische zorgen als de belangrijkste factor waarmee het land wordt geconfronteerd. Slechts 6 procent noemde buitenlands beleid of andere internationale kwesties.

Hoewel buitenlands beleid in 2022 misschien niet zo opvallend zal blijken te zijn voor kiezers als in 2016, zijn er een aanzienlijk aantal redenen waarom internationale zaken dit jaar toch prominent aanwezig zullen zijn. Oost-Europa is niet de enige regio waar het buitenlands beleid van invloed kan zijn op de Amerikaanse campagnes; ook van belang zijn China en Iran, wiens acties nauwlettend worden gevolgd in Washington, zo niet het hele land.

Voeg daarbij ook nog de nasleep van de terugtrekking uit Afghanistan. Terwijl velen in de VS lauw waren over, of gekant waren tegen, de voortdurende inzet van de VS voor dat land, werden er belangrijke fouten gemaakt bij de mislukte terugtrekking vorig jaar die hebben geleid tot onderzoekende vragen over de Amerikaanse militaire macht.

Hoewel de beweringen die destijds over het einde van het 'Amerikaanse tijdperk' van leiderschap niet klopten, hebben de Amerikaanse soft power en morele geloofwaardigheid een deuk opgelopen onder bondgenoten, van Azië-Pacific tot Amerika. Dit is lastig voor Biden, aangezien hij probeert de wereldwijde reputatie van de VS weer op te bouwen na de beproevingen van het Donald Trump-tijdperk.

In deze context is het waarschijnlijk dat Biden meer nadruk zal leggen op het buitenlands beleid, vooral gezien zijn grote interesse in internationale aangelegenheden. Hij is daarbij verre van de enige onder de Amerikaanse presidenten. Richard Nixon scoorde bijvoorbeeld een reeks internationale successen in de tweede helft van zijn eerste ambtstermijn, waaronder een historische reis naar China in februari 1972, toen zijn binnenlandse agenda vastliep en hij in het buitenland op zoek ging naar een erfenis.

Maar zelfs als het buitenlands en veiligheidsbeleid dit jaar weer op de voorgrond van de Amerikaanse kiezers staat, zijn er aanzienlijke verschillen tussen de situatie nu en tijdens de eerste twee decennia van de Koude Oorlog.

Die eerdere periode werd gekenmerkt door een relatieve beleidsconsensus en wijdverbreide tweezijdige samenwerking op het gebied van buitenlandse zaken en veiligheidskwesties. Tegenwoordig is dit beleidsterrein politiek gezien aanzienlijk meer verdeeldheid zaaiend.

Het is waarschijnlijk dat Biden meer nadruk zal leggen op buitenlands beleid, vooral gezien zijn grote interesse in internationale aangelegenheden.

Natuurlijk kan die vroege Koude Oorlog-consensus worden overschat. Desalniettemin bestond er inderdaad een aanzienlijke mate van tweeledige overeenkomst over buitenlandse zaken, en een breder politiek decorum, totdat het in de late jaren zestig uiteenviel onder de spanning van het debacle van de oorlog in Vietnam en de ondergang van het begrip monolithisch communisme in het licht van de Chinese -Sovjet-splitsing.

Er is de afgelopen jaren geen duidelijke consensus ontstaan ​​over het buitenlands en veiligheidsbeleid. Veel Republikeinen en Democraten verschillen bijvoorbeeld aanzienlijk van mening over hoe zij internationaal de macht en het aanzien van de VS zien; over de mate waarin het land unilateralistisch moet zijn; in hun houding ten opzichte van de campagne tegen het terrorisme en de methoden waarmee het wordt bestreden; en over wat de prioriteiten van het buitenlands beleid zouden moeten zijn.

Neem het voorbeeld van de Amerikaanse vertegenwoordiger Mario Diaz-Balart, een Republikeins congreslid uit Florida, die dinsdag een verklaring aflegde waarin hij de wereld beschreef als "een veel gevaarlijker plek vandaag dan voordat Biden aantrad". Hij voegde eraan toe dat "na Afghanistan, Oekraïne en onderhandelingen over een Iran-deal, ik huiver bij de gedachte aan nog drie jaar van incompetentie, zwakte en verzoening van de huidige regering."In plaats van zich rond de vlag te scharen in een tijd van geopolitieke spanningen, beweerde hij zelfs dat de huidige spanningen in Oost-Europa het gevolg zijn van "de resultaten van een onfeilbaar Amerikaans buitenlands beleid van verzoening".

Het is daarom in toenemende mate mogelijk, vooral als de spanningen in Europa hoog blijven, dat de opvallendheid van buitenlandse en veiligheidskwesties een belangrijk aspect van de Amerikaanse politiek zou kunnen worden voor de rest van dit verkiezingsjaar.

En dat de partijdige verdeeldheid over deze onderwerpen de hoge mate van politieke polarisatie onder het Amerikaanse electoraat zal versterken, en ook de potentiële wereldwijde belangstelling voor de race om op te starten.

Disclaimer: standpunten van de schrijvers in deze sectie zijn van henzelf en weerspiegelen niet noodzakelijk het standpunt van bbabo.net

bbabo.Net