Tijdens een officieel bezoek aan Washington op donderdag waarschuwde de Britse minister van Buitenlandse Zaken Liz Truss dat de gevolgen van de Russische invasie van Oekraïne voor de wereld even ernstig zijn als die van 9/11, en zei dat het VK en andere westerse landen de prijs betalen voor jarenlang verzuim om actie te ondernemen tegen Moskou.
De enige praktische suggestie die ze naar voren bracht, was dat alle landen meer moeten doen op het gebied van de financiering van hun defensiecapaciteiten. Ze betoogde dat besteding van 2 procent van het bruto binnenlands product nu als een minimumdoel moet worden beschouwd, erop wijzend dat tijdens de Koude Oorlog veel landen meer dan 5 procent uitgaven.
Hoewel haar toespraak gericht was op een internationaal publiek, was haar voornaamste motivatie om deze agenda vorm te geven, haar stempel te drukken als minister van Buitenlandse Zaken voor het buitenlands beleid van het VK. Dit zal voortbouwen op de post-Brexit Global Britain strategische evaluatie vorig jaar.
Het is nu zes decennia geleden dat de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Dean Acheson de beroemde uitspraak deed – ongeveer tegelijkertijd met de eerste aanvraag van Groot-Brittannië om lid te worden van wat toen de Europese Gemeenschap heette in 1962 – dat het VK een imperium had verloren, maar nog geen nieuw imperium had gevonden. rol in de wereld. In de jaren die volgden, slaagde het land erin die rol te vinden, met een sterke, invloedrijke internationale stem, aangedreven door zijn tweelingallianties met Europa en de VS.
Maar 60 jaar later is het buitenlands beleid van het VK opnieuw in beweging en de kwestie van een grootse Britse strategie is een dringende, belangrijke in 2022 – en niet alleen vanwege Oekraïne.
Ten eerste is de relatie van het VK met een andere grootmacht, China, ook in beweging als gevolg van de pandemie van het coronavirus, de beveiligingsmaatregelen van Peking in Hong Kong en bredere ontwikkelingen, waaronder het besluit van de Britse regering om Huawei uit te sluiten van de uitrol van het 5G-netwerk van het land.
Tegelijkertijd heeft het VK zijn vertrek uit de EU en zijn instellingen, waaronder de interne markt en de douane-unie, voltooid en wordt geleidelijk een nieuw, constructief partnerschap gevormd dat mogelijk wordt bespoedigd door de crisis in Oekraïne. Ondertussen, na de "America first"-focus van het presidentschap van Donald Trump, wil Atlanticist Joe Biden de westerse alliantie na Trump en post-Brexit herenigen.
Hoewel de directe focus misschien op Rusland ligt, is een goede strategie nodig voor alle belangrijke relaties van het VK, van China tot de EU-27 en de VS.
De belangrijkste uitdaging voor Truss is dat 'Global Britain' meer een slogan is dan een zinvolle strategie voor de toekomst van het VK. In ieder geval sinds de strategische defensie-evaluatie van 1998 zijn opeenvolgende Britse regeringen er niet in geslaagd een grootse strategie te formuleren, en in plaats daarvan beleid, plannen en politieke richting aan te bieden met begroting als aanjager van strategie, in plaats van andersom. Dit ondanks de oprichting in 2010 van de Britse Nationale Veiligheidsraad.
Vooral in het afgelopen decennium wordt algemeen gezien dat dit heeft geleid tot een 'drift' van het buitenlands beleid. Na de Brexit, en gezien de gebeurtenissen in Oekraïne, is er dringend behoefte aan meer strategische duidelijkheid, met verschillende belangrijke aandachtsgebieden.
Zoals Truss aangaf, zou een topprioriteit moeten zijn wat Global Britain precies betekent voor de houding van het VK ten opzichte van China en Rusland. Beide zijn sleutellanden en het VK zal de komende jaren met hen moeten samenwerken.
Wat de Russische dimensie betreft, zal een van de belangrijkste vragen voor de toekomst zijn hoe productief de post-Brexit-relatie van het VK met Brussel en de EU-27 is. Hoewel de EU-terugtrekkingsovereenkomst van 2019 van het VK en de handels- en samenwerkingsovereenkomst tussen het VK en de EU in 2020 enige definitie hebben gegeven van toekomstige banden, moet er nog veel worden beslist. De laatste deal omvatte geen samenwerking op het gebied van defensie en veiligheid, zoals oorspronkelijk was voorzien en die nu van cruciaal belang zal zijn na Oekraïne.
De toekomstige relatie van het VK met de VS is ook van vitaal belang. Hoewel Biden al lang een vriend van de Britten is, inclusief vroege steun tijdens de Falklandoorlog van 1983 tegen Argentinië na aanvankelijke schroom van de regering-Reagan, was hij tegen Brexit.
Temidden van speculaties over hoe sterk de persoonlijke band tussen Biden en de conservatieve premier Boris Johnson zal zijn, maken sommige Britse beleidsmakers zich zorgen over de blijvende waarde van het VK voor Washington nu het niet langer zo effectief de rol kan spelen van wat Tony Blair noemde de "brug" tussen Europa en de VS.
Een andere factor waarmee rekening moet worden gehouden, is het standpunt van het VK ten aanzien van urgente uitdagingen in verband met het milieu, klimaatverandering en de overgang van fossiele brandstoffen naar schonere energiebronnen, iets wat de crisis in Oekraïne nog belangrijker heeft gemaakt.
Er is ook de zogenaamde "nieuwe" veiligheidsagenda, die terrorisme en cyberdreigingen voor infrastructuur en gegevens omvat.Dit alles onderstreept de omvang van de taak waarmee het VK wordt geconfronteerd als het probeert zijn buitenlands beleid na Oekraïne te heroriënteren. Hoewel de directe focus misschien op Rusland ligt, is een goede strategie nodig voor alle belangrijke relaties van het VK, van China tot de EU-27 en de VS.
•
Disclaimer: meningen van de schrijvers in deze sectie zijn van henzelf en weerspiegelen niet noodzakelijk het standpunt van bbabo.net
bbabo.Net