IRPIN (OEKRANE) - De meeste inwoners van Irpin, een ooit welvarende forensenwijk van de Oekraïense hoofdstad Kiev, zijn gevlucht voor het bombardement van het Russische leger.

De straten zijn bezaaid met puin waar Grad-raketten hoge flatgebouwen en bescheiden houten en bakstenen bungalows hebben opengebarsten.

Soms zijn de lege straten zo stil dat het getik van een specht in een hoge boom indringender klinkt dan de verre kanonnen.

Maar soms is er het geraas van rekken met Grad-raketten en salvo's van mortiergranaten die in de buurt worden gelanceerd.

Het is meer dan Mykola Pustovit, 69, aankan. Hij barst in tranen uit als hij en zijn vrouw aan de lange wandeling beginnen om relatieve veiligheid in Kiev te vinden.

Ze hadden gehoopt dat de frontlinie weg zou trekken van Irpin, "maar nu, na zo'n bombardement, is het ondraaglijk".

In feite is de frontlinie al dagen niet verschoven. Volgens de berekening van Oekraïense soldaten die controleposten in de stad bemannen, is misschien 20-30 procent van het district in Russische handen.

De volgende buitenwijk, Bucha, een paar honderd meter verder naar het noorden, is al in handen van het binnenvallende Russische leger en geweld is nooit ver weg.

Toen bbabo.net-verslaggevers zondag vroeg een geïmproviseerde houten brug overstaken naar Irpin, stuurden Oekraïense troepen de lijken van hun kameraden terug.

Later op de dag kwam een ​​auto met Amerikaanse journalisten onder vuur te liggen bij een Oekraïens checkpoint, waarbij filmmaker Brent Renaud om het leven kwam en fotograaf Juan Arredondo gewond raakte.

Na het incident verbood de burgemeester van Irpin, Oleksandr Markushyn, verslaggevers de stad uit, maar voordat de beperking van kracht werd, vond bbabo.net enkele burgers niet klaar om te vertrekken.

- 'Deze bijt' -

Iryna Morozova is duidelijk bang, ze steekt haar handen op in overgave wanneer bbabo.net-journalisten naderen, alsof ze onder schot wordt gehouden.

Haar huis is zwaar beschadigd en ligt naast een ander huis dat zo goed als verwoest was door een schijnbare raketinslag. Maar de 54-jarige kan niet weg; wie zou haar honden voeren?

Ze heeft de sleutels van het huis van een buurman waar drie opgewonden puppy's, een rustige Golden Retriever en een nerveuze Duitse herder, opgesloten en cirkelend in een kennel, een thuis hebben.

"Deze bijt, we hebben hem in de kooi opgesloten. We hebben hem gevonden, hij was bang en trilde", zegt ze over de noodlijdende hond.

De anderen hebben een tuin en spelen vrolijk met bezoekers.

'Ze slapen daar in de keuken. Overdag spelen ze. Hoe kun je ze achterlaten?' vraagt ​​Morozova.

De weinige overgebleven buren zorgen voor elkaar en brengen eten naar de ouderen, maar Morozova maakt zich meer zorgen om de huisdieren.

'Er is hier niets meer,' opwellend van verdriet voor een verwoest huis. "Nu verzamelen we zwerfdieren en voeren ze, omdat mensen ze achterlieten en wegtrokken."

Een andere buurvrouw, de 76-jarige Vera Tyskanova, trok zich na een carrière als machinist in de Tadzjiekse hoofdstad Dushanbe terug in de eens zo gezellige straat in de buitenwijken.

Ze zit zonder stroom sinds een luchtaanval in het begin van de oorlog, eind vorige maand, en troost zichzelf ook door zwerfdieren uit de buurt te voeren.

"Er is water, maar geen elektriciteit. Er is een open haard in het deel van het huis dat niet verwoest is ... Ik overleef het", lacht ze.

Ze mag dan een moedig gezicht op de dingen hebben, maar net om de hoek is de 84-jarige Mykola Karpovych - die ooit met een tractor reed op landbouwgrond in de buurt van de toen vriendelijke grens met Wit-Rusland - verbijsterd.

"Waar zou ik heen gaan? Mijn benen en mijn handen doen pijn", zegt hij tegen bbabo.net.

'Om te vertrekken? Waar moet ik heen? Zullen we naar Kiev gaan? Ik ga nergens heen. Wat er gebeurt, gebeurt. Ik ben te oud.'

bbabo.Net