Azië (bbabo.net), - De pandemie leert de mensheid onvermijdelijk veel lessen. De traditionele drie pijlers van geletterdheid - lezen, schrijven en rekenen (de drie R's) - moeten nu worden aangevuld met digitale geletterdheid.
De opkomst van online leren, de metaverse, kunstmatige intelligentie, blockchains en robotica vraagt om waardering voor niet alleen de kansen, maar ook de gevaren die technologie met zich meebrengt. De menselijke maat is essentieel achter de opmars van innovaties.
Een persoonlijk dilemma dat op de drempel van het onderwijsproces komt, nu belichaamd in online onderwijs, is dit: moeten leraren studenten dwingen hun camera's aan te zetten wanneer ze online leren? Het compromis is mogelijk dit: studenten uitnodigen om de camera aan te zetten, tenzij er een goede reden is om dit niet te doen, zoals het ontbreken van een pc vanwege armoede of gebrek aan privacy om te communiceren. Flexibiliteit, rationaliteit, empathie en noodzaak maken dus deel uit van de pedagogiek.
Er zijn nog opmerkingen van belang. Het oude adagium 'leren door te doen', jaren geleden uitgesproken door Unesco, is vandaag de dag nog steeds relevant in onze interactie met opkomende toekomsten. Het is nog steeds waar dat "schoolen" niet gelijk staat aan leren.
Zelfs met de stortvloed aan informatie op internet kan de rol van de docent nog steeds relevant zijn, maar die zou minder als magistrale docent moeten zijn en meer als coach om studenten in staat te stellen informatie kritisch te analyseren.
Cross-culturele en interdisciplinaire kennis en leren moeten ook worden gekoesterd, rekening houdend met het feit dat er altijd ruimte moet zijn voor de sociale wetenschappen als aanvulling op de technologische stroom. De eerste zijn cruciaal voor een gevoel van bewustzijn en geweten over de zelfverwezenlijking van en tussen mensen, met greep op de geschiedenis.
Bovendien zijn sociale interactie, zoals door middel van sport, artistieke evenementen, gemeenschapsprogramma's en pro bono werk om gemarginaliseerde groepen te helpen, allemaal lessen in socialisatie die de leerling in staat stellen de basis van het leven te waarderen, niet alleen materieel maar ook niet-materieel en spiritueel.
Dan is er nog de uitdaging van "behoren en meedoen". Dit startpunt nodigt ons uit om niet alleen de balans op te maken van wat er is geleerd, maar ook van hoe het is geleerd. Er zijn tegenwoordig nog steeds veel omgevingen waar de methoden van lesgeven en leren niet participatief genoeg zijn.
Democratische ruimte in de klas - offline of online - is een dilemma als je wordt geconfronteerd met ondoorzichtigheid wanneer leerlingen worden onderworpen aan indoctrinatie, zonder de vrijheid om actief deel te nemen aan discussies met een open geest. Dit is zeer schrijnend in Azië, waar veel staten niet-democratisch zijn en zowel academische vrijheid als onderwijsvrijheid zeer beperkt zijn.
Er zijn echter al instrumenten in de educatieve toolbox die goed moeten worden gebruikt. De Sustainable Development Goals (SDG's) worden door landen universeel gesteund en zetten de toon voor inclusie en participatie. SDG 4 roept in het bijzonder op tot kwaliteitsvol en inclusief onderwijs, met gendersensitiviteit.
Technisch en beroepsonderwijs is nu des te belangrijker om mensen te helpen nieuwe technologische vaardigheden te leren, vooral wanneer de kansen op werk niet langer lineair zijn in de zin van één levenslange baan per persoon.
Ten slotte is er de kwestie van zorgen en delen. Er zijn over het algemeen drie componenten achter onderwijs: het bevorderen van kennis, attitudes en gedrag dat inspeelt op andere mensen en de omgeving. De pandemie is een kans om onze reactie op de bredere gemeenschap en de omgeving om ons heen nieuw leven in te blazen. Een voor de hand liggende uitdaging is de klimaatverandering en de noodzaak om iedereen te mobiliseren om koolstofarm te maken en afval te verminderen.
Maatregelen zijn niet alleen nodig om de opwarming van de aarde tegen te gaan, zoals het afbouwen en/of uitfaseren van het gebruik van steenkool en om de afhankelijkheid van olie en gas te verminderen, maar ook om ons aan te passen aan duurzamere praktijken, zoals goede stadsplanning om het klimaat aan te pakken verandering en stimulering, zoals belastingvermindering, om het publiek in staat te stellen te kiezen voor groene, hernieuwbare energie.
Het potentieel om zich aan al deze maatregelen te verbinden, zal sterk afhangen van onderwijs vanaf jonge leeftijd dat het zorgen voor en delen met anderen bevordert, samen met respect voor andere vormen van leven op aarde.
Er kan geen duurzame toekomst zijn tenzij er ook een humaan gezicht is dat vriendschappelijk naar het panorama om ons heen staart met een oproep tot partnerschap tussen generaties, terwijl we onze verantwoordelijkheid jegens het nageslacht onderstrepen.
Vitit Muntarbhorn is emeritus hoogleraar aan de rechtenfaculteit van de Chulalongkorn University. Hij heeft gediend als speciaal VN-rapporteur, onafhankelijk deskundige en lid van VN-onderzoekscommissies voor mensenrechten. Hij is de ontvanger van de Unesco Human Rights Education Prize 2004. Dit artikel is een bewerking van zijn keynote speech op de internationale conferentie Emerging Futures, gehouden door Chulalongkorn University op 3 en 4 maart in Bangkok.
bbabo.Net