Oom Eduardo* was een ijverig personage uit mijn jeugd.
Toen ik op bezoek kwam, was je klein. Hij zou me van de vloer tillen en me natte kusjes geven met zijn overvloedige jeukende zwarte baard plus een onmiskenbare pijplucht. Ik veegde mijn wangen af, geïrriteerd en onbeschoft. De volwassenen waren geamuseerd. Ik geloof.
Van hem leerde ik ook een van mijn favoriete uitdrukkingen: ga kokosnoten planten op het asfalt.
In ieder geval. Voor mij was het wildste aan oom Eduardo zijn accent: een mengeling van Portugees-van-Portugal en Noordoost. Coolste ding ter wereld. Mezzo-portentoso, mezzo-gesleepte manier van spreken. Omdat oom Eduardo tegelijkertijd Portugees en uit Pernambuco was, woonde hij tot het einde in Recife.
Ik herinnerde me dat deze dierbare vriend van mijn ouders tegenwoordig sprak met een Spanjaard die een paar jaar in SP woonde.
Trouwens, als ik deze man tegenkom, is het gesprek in het Portugees, met "hey there", "cool mill", "can you believe", "pooooouurra". Ik denk dat hij op dit moment vloeiender Portugees spreekt dan ik.
Toen ik vertelde dat ik in Pernambuco was geboren, barstte hij in lachen uit.
"Dat is veel, hè?!
[voeg hier je trotse gezicht in door een "fuck" te plaatsen]
Eeeh. Soortgelijk. Ver van hier voor Pernambuco, zoon – ik overwoog om te antwoorden, vaag beledigd.
Hij legde uit:
— Mijn vader, een Andalusische uit Granada, stuurde toen hij wilde zeggen dat er iets ver weg was een 'hij ging naar Pernambuco en kwam niet terug'.
Zo ontdekte ik dat Pernambuco, in de Spaanse verbeelding, zo ver weg is als Cochinchina.
Er wordt gezegd dat de oorsprong, of in ieder geval de popularisering van de uitdrukking, teruggaat tot een zeer beroemde Spaanse humoralmanak die in 1958 werd gecreëerd, Mortadelo y Filemón (Mort & Phil, of, in Brazilië, Mortadelo en Salaminho, bijna non-stop gepubliceerd in 1974). ), door de in Barcelona geboren Francisco Ibáñez (die op 86-jarige leeftijd standvastig blijft).
Ze zijn als Asterix of Kuifje uit Spanje.
In hun avonturen waren de twee hoofdpersonen, onhandige geheim agenten van de T.I.A., altijd aan het vertrekken of iemand naar Pernambuco sturen. Elke keer dat ze "een pootje zetten" (= ze schijten), wat om de 2-3 strips gebeurde, was het tijd om naar Pernambuco te vluchten.
Er wordt hier ook gezegd: "vete Pernambuco", dat is als de go-plant-kokosnoot-in-het-asfalt. Tegenwoordig is de uitdrukking iets kuis, zoals sintel, mora, maar iedereen kent het.
Nou daar is het. Mijn geboorteplaats, 6.262 kilometer van Madrid, maakt deel uit van het Spaanse pantheon van de Far-Away-Quasi-Chimerical Lands (item: ok, ok, maar dat #tejedito dat Rio de Janeiro minstens 1.500 km verder van Madrid ligt dan Recife Alleen de roem, de roem...).
Hoe dan ook, het is geen kwestie van afstand.
Voor Spanjaarden bijvoorbeeld, en als we het hebben over alomtegenwoordige onderwerpen van het moment, kan Oekraïne ook ver weg zijn. Meer bepaald Sebastopol, de grootste stad op de Krim, een zone van eeuwenoude geschillen en het epicentrum van de crisis die leidde tot de (betwiste) annexatie van de regio door Rusland in 2014.
In Spanje betekent "aquí y en Sevastopol": wat het ook is, het is overal waar.
In dit geval gaat de oorsprong van de uitdrukking niet terug tot het conflict van 2014, maar tot de Krimoorlog tussen 1853 en 1856.
Dankzij de toenmalige persaandacht kreeg de naam van deze strategische haven aan de Zwarte Zee, tot dan toe relatief onbekend in de westelijke zorope, ruimte in de collectieve verbeelding. Sebastopol, 3000 kilometer hiervandaan.
***
In Recife zeilde oom Eduardo, net als mijn vader. Op een dag ging hij naar zee en kwam niet terug - niet met zijn kalme levendigheid, niet met zijn pijp aan het uiteinde van zijn snor, niet met zijn dromerige blik met lange wimpers.
Pernambuco, zo ver en zo binnen. Ik mis ik weet niet wat.
######
*naam veranderd omdat jij
bbabo.Net