Welk geweld Israël ook tegen Palestijnen pleegt, het vindt altijd een manier om het te minimaliseren en de schuld bij de slachtoffers te leggen.

Op zondag gingen gewapende Israëlische kolonisten, die herhaaldelijk de bescherming genieten van het Israëlische leger, op grote schaal tekeer door Huwara, een dorp net ten zuiden van Nablus op de Westelijke Jordaanoever.

Kolonisten terroriseerden bewoners, staken gebouwen en tientallen burgerauto's in brand en vielen burgers aan, waaronder oude mannen, vrouwen en kinderen, allemaal onder de ogen van Israëlische soldaten, die niet in actie kwamen voordat de golf van geweld voorbij was. Sommige commentatoren beschreven de aanval als een mini-Kristallnacht, verwijzend naar de gewelddadige aanvallen op joodse bedrijven in heel nazi-Duitsland in november 1938.

Israëlische functionarissen noemden het geweld van de kolonisten - ongebruikelijk - "terreuracties", maar beweerden dat het geweld "wraakactiviteit" was, wat betekent dat de daders werden uitgelokt door Palestijns geweld. Dit is een dubbele standaard, aangezien Israëlische soldaten en kolonisten veel Palestijnen hebben aangevallen en gedood, waaronder 11 bij een militaire aanval in Nablus slechts enkele dagen eerder.

De moord op twee Joodse kolonisten was de start van het geweld van zondag en wekte de woede van Israëlische politici en de media op, alsof hun dood belangrijker was dan de vijf keer zoveel Palestijnen die de week ervoor werden vermoord.

Sinds 1 januari zijn meer dan 60 Palestijnen gedood, de meesten tijdens ingrijpende invallen van de Israel Defense Forces in Jenin en Nablus. Onder de doden zijn oude mannen, vrouwen en kinderen, hoewel de eenzijdige PR-machine van Israël de slachtoffers gewoonlijk omschrijft als "terroristen".

Uit een database van de Israëlische mensenrechtenorganisatie B'Tselem blijkt dat sinds 2000 10.341 Palestijnen zijn gedood door Israëlische soldaten, vergeleken met 855 Israëli's gedood door Palestijnen. Nog eens 86 Palestijnen zijn gedood door Israëlische burgers. Naast de moorden hebben Israëli's duizenden Palestijnse huizen verwoest. En het afgelopen jaar zijn er tientallen Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever gebouwd of uitgebreid op Palestijns grondgebied.

De scheve aard van de statistieken legt de hypocrisie bloot van de PR-spin van Israël, die alle schuld bij de Palestijnen legt en het Israëlische terrorisme verontschuldigt als een reactie op het geweld.

Wanneer je de reguliere nieuwsmedia volgt, is het duidelijk dat gevallen waarbij Israëlische slachtoffers betrokken zijn, meer gedetailleerde berichtgeving krijgen, waardoor ze menselijker worden, dan Palestijnse sterfgevallen, die worden gepresenteerd als louter statistieken.

Israël heeft meer dan 10 keer meer Palestijnse christenen en moslims gedood zonder zich zorgen te hoeven maken over een publieke terugslag omdat het publiek geen objectieve weergave van het geweld krijgt. Pas wanneer Israëlische Joden worden vermoord, reageren de media, samen met veel gekozen functionarissen in de VS, verontwaardigd.

Hoewel het probleem de gewelddadige aard van de apartheidsregering van Israël is, is een van de factoren die deze onevenwichtigheid aanwakkert, het falen van de internationale gemeenschap om in te grijpen.

Palestijnen krijgen steun van landen over de hele wereld, waaronder veel van de grootste en machtigste landen, maar geen van hen lijkt sterk genoeg te kunnen meewerken om Israëls voortdurende gewelddadige schending van de Palestijnse mensenrechten te stoppen. Het is niet zo dat Palestijnen ondankbaar zijn voor de steun die ze krijgen uit Europa, Azië, Afrika, het Midden-Oosten, Zuid-Amerika en zelfs uit de VS. Alleen is deze ondersteuning vaak leeg en zonder substantiële actie.

Steun voor Palestina is aanzienlijk als je naar de cijfers kijkt, maar zwak als je naar de inhoud kijkt. Bij de VN bijvoorbeeld worden resoluties van de Algemene Vergadering waarin de Israëlische wreedheden tegen de Palestijnen worden veroordeeld, met grote marges aangenomen, gesteund door maar liefst 143 van de 193 lidstaten van de organisatie. Er zijn gewoonlijk minder dan 10 landen, waaronder Israël, die tegen dergelijke resoluties stemmen, terwijl de rest zich onthoudt, omdat ze geen van beide partijen willen beledigen.

Maar de Algemene Vergadering heeft veel minder macht dan de VN-Veiligheidsraad, aangezien haar resoluties in wezen uitingen van houding zijn, geen echte actie, tenzij de onderwerpen onomstreden zijn. Het is bijna alsof de naties van de wereld geen macht hebben om iets te doen als het om Israël gaat.

Huwara is een voorbeeld van de dringende noodzaak voor de internationale gemeenschap om het voortouw te nemen en concrete actie te ondernemen.

pHuwara is een voorbeeld van de dringende noodzaak voor de internationale gemeenschap om op te treden en concrete actie te ondernemen. Het is belangrijk dat uitingen van verontwaardiging verder gaan dan simpele berispingen.

Israël heeft een groeiende belangstelling voor de Arabische wereld, die de afgelopen jaren de belangrijkste internationale focus is geweest. Arabische landen hebben een enorme macht om de acties van Israël te beïnvloeden. Ze kunnen hun verontwaardiging omzetten in invloed door acties op het gebied van buitenlands beleid tegen Israël te ondernemen.Zolang de internationale gemeenschap haar veroordeling van het geweld van Israël niet onder stoelen of banken steekt, zal er niets veranderen. Israëlische militaire eenheden zullen hun weg naar de Palestijnse gemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever blijven intimideren en steeds meer Palestijnen doden, waarbij de media en pro-Israëlische Amerikaanse politici een schild van verdraaide sympathie bieden.

i

Disclaimer: standpunten die door schrijvers in deze sectie worden geuit, zijn hun eigen standpunten en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van Bbabo.Net

bbabo.ℵet