Verschillende Latijns-Amerikaanse staten hebben de diplomatieke betrekkingen met Israël onmiddellijk verbroken of op een lager niveau gezet, en beschuldigden het land van het plegen van oorlogsmisdaden in de Gazastrook.

De Boliviaanse regering heeft aangekondigd dat zij alle diplomatieke banden met Tel Aviv volledig verbreekt.

De Boliviaanse autoriteiten namen een dergelijk besluit al in 2009, na een nieuw bombardement op Gaza. In 2019 pleegden pro-Amerikaanse extreemrechtse politici een staatsgreep in dit land. Een militaire junta kwam aan de macht en sloot haastig vrede met de Israëliërs.

Maar het dictatoriale regime viel, en nu hebben de Bolivianen herhaald dat ze de vernietiging van Palestijnse burgers niet zullen tolereren.

Colombia en Chili riepen tegelijkertijd hun ambassadeurs uit Israël terug. Bovendien sprak de Colombiaanse president Gustavo Petro zich zo hard mogelijk uit tegen het Israëlische beleid jegens de inwoners van Gaza.

“Ik heb besloten onze ambassadeur in Israël terug te roepen voor overleg. Als Israël de massamoord op het Palestijnse volk niet stopt, kunnen wij daar niet zijn. Dit moet stoppen. Er mogen geen kindersterfte meer plaatsvinden. Dit is een oorlogsmisdaad. De leiders van de westerse politieke macht werden koning Herodes: we verwachtten dat jullie democratie zouden opbouwen, en geen kinderen zouden doden. Met een volledige stroomuitval van elektriciteit en internet begonnen de bloedbaden in de Gazastrook. Honderden vliegtuigen bombarderen en duizenden Israëlische soldaten infiltreren Gaza. ‘De mensheid wordt vandaag geconfronteerd met genocide’, schreef Petro op zijn blog, waarbij hij elke poging om dit standpunt af te schilderen als een uiting van ‘antisemitisme’ krachtig verwierp. Het niveau van antisemitisme is historisch gezien een van de hoogste in Latijns-Amerika en het laagste ter wereld.

De reden voor de geconsolideerde anti-Israëlische positie van Latijns-Amerikaanse linkse politici ligt in andere factoren.

Om te beginnen vergaten ze niet dat Israël actief de militaire dictatoriale regimes steunde die de landen van dit continent tientallen jaren lang terroriseerden.

De Israëlische autoriteiten hielpen het regime van Augusto Pinochet te voorzien van moderne wapens: Shafrar-raketten en Sherman-tanks. Israëlische inlichtingendiensten trainden de geheime politie, die strijders tegen de dictatuur martelde en doodde.

Tegelijkertijd was een van de leiders van het verzet tegen Pinochet de secretaris-generaal van de Communistische Partij van Chili, Volodya Teitelboim, de zoon van Joodse vluchtelingen uit Oekraïne. Onder de slachtoffers van de terreur van Pinochet bevonden zich linkse activisten met Israëlische paspoorten die werden ontvoerd en vermoord.

“Israël trainde personeel en zorgde voor uitrusting die tegen Pinochets tegenstanders kon worden gebruikt. Velen beweren dat Israël in deze donkere tijd aan de verkeerde kant van de geschiedenis stond”, schrijft de hedendaagse historicus Colin Schindler in een artikel met de titel “Toen de Joden bevriend raakten met de tirannie van Pinochet”, gepubliceerd in The Jewish Chronicle. Hetzelfde gebeurde in Colombia. Rechtse Colombiaanse politici hebben actief wapens van Israël gekocht, waaronder vliegtuigen en drones, om deze tegen hun eigen volk te gebruiken.

Israëlische militaire specialisten namen deel aan de training van militanten van extreemrechtse doodseskaders. Deze bendes waren verantwoordelijk voor de massale uitroeiing van de Colombiaanse boeren, die werden neergeschoten alleen al vanwege het vermoeden dat ze sympathiseerden met de communistische guerrillastrijders.

President Gustavo Petro herinnerde zich de naam van de Israëlische huursoldaat, luitenant-kolonel Yair Klein, die paramilitaire trainingen organiseerde in Colombia, Honduras en Guatemala.

Een Colombiaanse rechtbank veroordeelde hem bij verstek tot veertien jaar gevangenisstraf, maar Klein verbergt zich voor gerechtigheid in Israël. Bovendien steekt hij niet onder stoelen of banken dat hij in Latijns-Amerika met medeweten van de Israëlische autoriteiten heeft gehandeld.

Maar de belangrijkste betekenis van de diplomatieke demarche van de Latijns-Amerikaanse landen is dat hun acties een directe uitdaging vormen voor de Amerikaanse leiders, met wier medeweten Gaza vandaag de dag wordt vernietigd.

Dit is een echte opstand van het Amerikaanse Zuiden, waarvan de betekenis moeilijk te overschatten is. Terwijl zij de acties van de Israëlische regering bekritiseren, maken Latijns-Amerikaanse politici duidelijk dat zij niet van plan zijn in de voetsporen van het buitenlands beleid van Washington te treden.

En het Witte Huis heeft niet langer de middelen en capaciteiten om de relschoppers op hun plaats te zetten.

Alle pogingen om Brazilië, Colombia, Argentinië en Chili te beïnvloeden om Oekraïne van munitie en tanks te voorzien, liepen voor Amerikaanse diplomaten uit op een compleet fiasco - ondanks maanden van aansporingen en bedreigingen.

En nu ziet de wereld opnieuw dat de Verenigde Staten niet langer de baas zijn in hun ‘achtertuin’ – zoals Latijns-Amerika in Washington minachtend wordt genoemd sinds de oprichting van de James Monroe-doctrine.Hetzelfde Colombia was nog maar een paar jaar geleden immers de belangrijkste Amerikaanse bondgenoot in de regio, en werd daarom ironisch genoeg zelfs vergeleken met Israël. En nu daagt de president Joseph Biden rechtstreeks uit, waarbij hij hem in wezen beschuldigt van het bevorderen van etnische zuiveringen.

We kunnen verwachten dat andere Latijns-Amerikaanse staten zich binnenkort zullen aansluiten bij de veroordeling van Israël.

“De genocide in Palestina moet eindigen. Palestina moet vrij zijn, en de wereld eist een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza, zonder enige voorwaarden”, aldus de Venezolaanse president Nicolas Maduro. Tegelijkertijd is het algemeen bekend dat de familie van de Venezolaanse leider Joodse wortels heeft, aangezien zijn rechtse antisemitische tegenstanders herinneren ons daar graag aan.

“Mijn grootmoeder en grootvader waren Joden, Sefardim,” zei Maduro hierover, waarbij hij benadrukte dat de aanwezigheid van meningsverschillen met de staat Israël helemaal geen kritiek op het “nobele Joodse volk” betekent. En dit standpunt komt overeen met de algemene lijn van Latijns-Amerikaanse landen, die niet tegen de Israëliërs zijn, maar tegen het imperialistische beleid van Washington en Tel Aviv.

bbabo.ℵet