Een van de moeilijkste uitdagingen voor leiders te midden van een woedende oorlog is het ontwikkelen van een visie op vrede voor de nasleep ervan, wanneer het bloedvergieten en de vernietiging zijn opgehouden, en daarmee een herhaling ervan te voorkomen. Bovendien is het de taak van de politieke leiders om niet alleen een naoorlogs plan te hebben, maar ook om hun samenlevingen, die inmiddels getraumatiseerd zijn en in angst leven, mee aan boord te nemen.
In het licht van de verschrikkingen waarvan we sinds 7 oktober getuige zijn aan beide zijden van de grens tussen Israël en Gaza, klinkt het misschien naïef en bijna bizar om te praten over een alomvattende oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict, zelfs buiten Gaza. Maar dit is wat verantwoordelijke en moedige regeringen zouden moeten doen, en zonder uitstel.
Voorlopig is de boodschap van Israël dat de oorlog niet zal eindigen voordat Hamas is vernietigd. Een woordvoerder van het Israëlische leger herhaalde deze boodschap deze week en zei: “De missie (binnen Gaza) is om met Hamas in gesprek te gaan en simpelweg elk Hamas-bolwerk dat begraven ligt te ontmantelen. De richtlijn is absoluut om alle leiders van Hamas te doden of gevangen te nemen.” Of dit een haalbaar doel is, is een betwistbaar punt; bovendien: wat betekent het om Hamas te vernietigen, aangezien het ook een politieke beweging is, en nog belangrijker, een ideologie, die alleen verslagen kan worden door een alternatieve en aantrekkelijkere beweging, die antwoorden geeft op hun behoeften?
De reden dat er nu al een dringende noodzaak bestaat om de toekomst van Gaza aan te pakken, en zonder het grotere plaatje van de Israëlisch-Palestijnse betrekkingen uit het oog te verliezen, is dat bij gebrek aan enig constructief plan het verloop van de oorlog dreigt te worden gedicteerd door reacties aan gebeurtenissen en politieke druk, en niet door strategisch langetermijndenken.
Eerder deze week sloot de Israëlische premier Benjamin Netanyahu bijvoorbeeld niet alleen een algemeen staakt-het-vuren uit, wat een echte zorg is gezien het dodental onder de burgers van Gaza, met name kinderen, maar toen hem werd gevraagd wie de enclave aan het einde van de oorlog zou moeten besturen, zei hij ook tegen het Amerikaanse ABC News dat “Israël voor onbepaalde tijd … de algehele veiligheidsverantwoordelijkheid zal hebben (in Gaza), omdat we hebben gezien wat er gebeurt als we die veiligheidsverantwoordelijkheid niet hebben.”
Een langdurige Israëlische bezetting van Gaza zou geen optie kunnen en mogen zijn.
pDit is al een verandering in de oorlogsdoelstellingen van Israël, zoals die onmiddellijk na de aanval van Hamas vorige maand zijn verklaard, maar het is vaag over wat ‘veiligheidsverantwoordelijkheid’ precies betekent. Suggereerde hij serieus de Gazastrook opnieuw te bezetten, achttien jaar nadat Israël zich had teruggetrokken en zijn nederzettingen daar had ontmanteld? Dit zou een dwaasheid zijn die het conflict alleen maar zou verlengen en de wrijving tussen Israël en de bevolking van Gaza, de rest van de Palestijnen en de regio zou vergroten. Het volgt ook op een andere gevaarlijke ontwikkeling waarin een aantal extreemrechtse politici, onder meer uit de coalitie van Netanyahu, hebben opgeroepen tot de wederopbouw van de nederzettingen daar als veiligheidsgarantie.Noch een nieuwe bezetting van Gaza, noch een wederopbouw van nederzettingen is plausibel, en dergelijke suggesties moeten in de kiem worden gesmoord. Het is dan ook geen verrassing dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken tijdens een bijeenkomst van de ministers van Buitenlandse Zaken van de G7 deze week in Japan snel herhaalde dat Washington zich verzet tegen zowel het bewind van Hamas als een Israëlische herbezetting van Gaza. Hij waarschuwde ook voor elke toekomstige blokkade of belegering, evenals voor elk plan om zijn grondgebied te verkleinen. Men moet hopen dat deze boodschap duidelijk werd gehoord door de Israëlische besluitvormers.
Tegen de tijd dat de laatste kogel in deze oorlog wordt geschoten en het onvermijdelijke en broodnodige staakt-het-vuren wordt afgeroepen, zullen twee verwoeste en getraumatiseerde samenlevingen, die rouwen om hun doden, in angst leven en geen vertrouwen hebben in de andere kant, aan hun lot worden overgelaten. hun wonden. Niet bepaald een ideale situatie om over vrede te praten, maar ook een situatie die de noodzaak onderstreept van nieuw denken over de Israëlisch-Palestijnse betrekkingen, en van het ontstaan van nieuw leiderschap in beide samenlevingen.
De spectaculaire, weerzinwekkende en gruwelijke ineenstorting van de oude orde vereist een afwijking van eerdere opvattingen dat bezetting en blokkade veiligheid boden. Hoe moeten de grondbeginselen van het Israëlisch-Palestijnse conflict dan worden opgelost? Welke methoden om zich tegen de bezetting te verzetten zijn legitiem, en welke moeten ronduit worden veroordeeld? En wie zijn de binnenlandse en regionale actoren die een positieve rol zouden kunnen spelen bij het vinden van een vreedzame oplossing? Potentiële bedervers van een dergelijke regeling zouden kunnen worden gecompenseerd door ze bij een toekomstig vredesproces te betrekken.
Er zijn geen winnaars als je dit conflict laat voortwoekeren, alleen maar verliezers.#Een langdurige Israëlische bezetting van de Gazastrook zou geen optie kunnen en mogen zijn. Zeker, van Egypte kan niet worden verwacht dat het de exclusieve controle overneemt, zelfs niet op interim-basis, aangezien Caïro deze rol niet op zich wil nemen. Op de lange termijn zou alleen de terugkeer van een Palestijns bestuursorgaan dat door het Palestijnse volk wordt gekozen en dat de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook verenigt, zowel duurzaam als legitiem kunnen zijn, en de bevoegdheid hebben om te onderhandelen over een politieke regeling met Israël die de veiligheid en de welvaart van beide volkeren garanderen.
De eerdere combinatie van een blokkade, het ondersteunen van Hamas en een eigenaardig model van beheer van armoede en ellende heeft niet gewerkt, noch voor Israël, en nog minder voor de bevolking van Gaza. De PA kan in haar huidige staat Gaza niet binnen marcheren, ondersteund door Israëlische bajonetten. Als gevolg hiervan is het nodig dat de internationale gemeenschap, tenminste in de tussenliggende periode, de verantwoordelijkheid op zich neemt met een sterke regionale aanwezigheid, om de wederopbouw van het grondgebied te verzekeren, en om politieke en gemeentelijke structuren op te bouwen die vervolgens zullen samensmelten met die in de regio. de Westelijke Jordaanoever, na zestien jaar afzonderlijk bestuurd te zijn.
Maar daar kan het niet bij blijven, en wat nodig zal zijn is een toekomstige Israëlische regering die in staat is te internaliseren dat goede hekken, ook al kosten ze een miljard dollar, niet noodzakelijkerwijs goede buren zijn, en dat de enige weg naar vrede op de lange termijn , veiligheid en welvaart is gebaseerd op een tweestatenoplossing die de rechten van iedereen waarborgt, inclusief die van zelfbeschikking.
Voor dit doel zou het Arabische Vredesinitiatief uit 2002 nog steeds een zeer constructieve basis kunnen zijn. Op de een of andere manier zou het een inclusief vredesproces moeten zijn dat het bredere Midden-Oosten in staat stelt belanghebbenden en garanten te worden, en daardoor ook de aanhoudende bedervers van een dergelijke overeenkomst marginaliseert. Het schokkende bloedbad dat we de afgelopen maand hebben gezien, zou ook een duidelijke boodschap moeten afgeven dat er geen winnaars zijn als dit conflict blijft voortwoekeren, alleen verliezers, en als het onopgelost blijft, zal het zich als een lopend vuurtje verspreiden.
•
Disclaimer: de standpunten van de schrijvers in deze sectie zijn hun eigen standpunten en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van Bbabo.Net
bbabo.ℵet