Hoewel fabrikanten van consumentenelektronica verschillende keren per jaar nieuwe productlanceringen blijven organiseren, bleek uit een rapport dat deze week door de VN werd gepubliceerd dat de hoeveelheid ‘e-waste’ die over de hele wereld wordt gegenereerd, is gestegen tot een record van 62 miljoen ton in 2022.

De onderzoekers ontdekten dat de hoeveelheid dergelijk afval sinds 2010 met 82 procent is toegenomen en zal blijven groeien; tegen 2030 voorspellen zij dat de totale hoeveelheid e-waste die jaarlijks over de hele wereld wordt gegenereerd met nog eens 30 procent zal stijgen tot 82 miljoen ton.

Nog zorgwekkender is dat in het rapport wordt gesteld dat amper 1 procent van de mondiale vraag naar zeldzame aardmetalen, met name lithium en nikkel, die sleutelcomponenten zijn bij de productie van batterijen, en een groot aantal andere belangrijke mineralen die nodig zijn voor elektronische gadgets, momenteel wordt gedekt door gerecyclede materialen.

Dit betekent dat bijna al deze materialen die worden gebruikt voor de productie van elektronica op steeds groter wordende afvalbergen over de hele wereld terechtkomen. De hoeveelheid geproduceerd afval neemt vijf keer zo snel toe als recycling.

De hoeveelheid e-waste die we produceren groeit met 2,6 miljoen ton per jaar en slechts 22,3 procent daarvan werd in 2022 gerecycled. Niet alleen kostte dit afval in 2022 alleen al ruim 62 miljard dollar, het vormt ook een enorme bedreiging voor de gezondheid van mensen en alle andere vormen van leven op aarde.

Afgedankte producten met stekkers of batterijen bevatten giftige en gevaarlijke stoffen zoals kwik, lood, lithium, benzeen en vele andere chemicaliën waarvan bekend is dat ze schade aan de hersenen en andere lichaamsfuncties veroorzaken.

De publicatie van het VN-rapport kon niet snel genoeg komen. De afgelopen jaren is de wijdverbreide adoptie van elektronica in alle aspecten van ons leven enorm versneld. Dit omvat een aanzienlijke toename van het gebruik van elektrische voertuigen; Hoewel ze nog steeds een klein percentage van de jaarlijks geproduceerde motorvoertuigen vertegenwoordigen, zullen de aantallen alleen maar toenemen.

Voeg daarbij het groeiende gebruik van elektronica en slimme apparaten in alle sectoren van het bedrijfsleven, in onze huizen en zelfs in de openbare ruimte, en we kunnen de komende jaren een veelvoudige toename verwachten van het mondiale verbruik van de materialen die worden gebruikt om deze apparaten te vervaardigen.

Van steeds krachtigere computers, camera's en smartphones en de groeiende acceptatie van e-voertuigen tot het toegenomen gebruik van kunstmatige intelligentie en softwaregestuurde diensten, zullen er over de hele wereld nog veel meer computerchips en batterijen worden geproduceerd, waarvan een groot deel zullen op de vuilstort belanden als regeringen en toezichthouders over de hele wereld er niet in slagen toezicht te houden op de manier waarop deze producten worden verwijderd.

Elektronische goederen bevatten veel waardevolle metalen die kunnen worden gewonnen, gerecycled of hergebruikt bij de vervaardiging van nieuwe producten.

Het zou een enorme vergissing zijn om de huidige situatie, waarin niets tastbaars wordt gedaan om het beheer van elektronisch afval over de hele wereld te reguleren, te laten voortduren. Deze tot nu toe lakse aanpak moet onmiddellijk veranderen, maar dit zal alleen gebeuren als er aanzienlijk meer publieke druk wordt uitgeoefend op regeringen om de snelgroeiende bergen elektronisch afval aan te pakken.

Er is een duidelijk pad om ons daar te brengen. Kijk bijvoorbeeld eens hoe, in het licht van het groeiende publieke bewustzijn over de dodelijke dreiging die uitgaat van de toenemende plasticvervuiling, veel regeringen nu de productie van bepaalde categorieën plastic hebben verboden en strikte regels hebben opgelegd voor de productie, het gebruik en de verwijdering van veel plastic producten, met name boodschappentassen voor eenmalig gebruik.

Maar bij gebrek aan enige significante druk op de elektronica-industrie is het probleem van het beheer van elektronisch afval tot nu toe grotendeels genegeerd. Toch is het niet zo dat oplossingen extreem moeilijk te bedenken of te implementeren zijn. Europa heeft een aantal eerste stappen gezet om dit aan te pakken, die allemaal in de goede richting zijn gegaan, maar deze moeten strenger worden aangescherpt en gehandhaafd.

Een van de grootste problemen met elektronische producten is bijvoorbeeld dat, in ieder geval in rijke landen, de reparatiekosten vaak hoger zijn dan, of op zijn minst dichtbij, de kosten van het kopen van een gloednieuw product. In een poging dit aan te pakken heeft de EU een wet aangenomen die eist dat fabrikanten het eenvoudiger maken om hun producten te repareren, zelfs buiten hun eigen officiële servicenetwerken. Ook is er een verplichte eis ingevoerd dat bedrijven ervoor moeten zorgen dat er gedurende een bepaalde periode voldoende reserveonderdelen voor hun producten beschikbaar zijn, bijvoorbeeld vijf of tien jaar, zodat consumenten weten dat apparaten kunnen worden gerepareerd, zelfs als ze niet langer het nieuwste model zijn.

Een andere eis die door de EU is geïntroduceerd, wederom een no-brainer, is de standaardisatie van in ieder geval gangbare accessoires, zoals opladers, voor alle merken. Vanaf eind dit jaar zijn bijvoorbeeld alle smartphones, tablets en digitale camera's verplicht om te beschikken over een USB-C-oplader.

Deze maatregel alleen al zal naar verwachting het elektronisch afval in de EU-regio met minstens 11.000 ton per jaar verminderen. Dit lijkt misschien een heel kleine hoeveelheid, vergeleken met de 62 miljoen ton e-waste die jaarlijks wordt gegenereerd, maar het zal door het aannemen van kleine maatregelen als deze zijn dat het probleem van e-waste voor een groot deel zal worden aangepakt.

Een andere maatregel, die zelfs ondanks tegenstand van fabrikanten zou kunnen worden geïmplementeerd, is om bedrijven meer verantwoordelijk te maken voor al hun producten gedurende hun hele levenscyclus, zelfs nadat ze niet meer werken of wanneer consumenten ze willen vervangen door verbeterde versies.

Overheden kunnen wetgeving uitvaardigen die fabrikanten verplicht om oude producten ‘terug te kopen’ wanneer consumenten upgraden naar een nieuwere versie, of zelfs als ze eenvoudigweg besluiten er niet langer gebruik van te maken.

Elektronische goederen bevatten veel waardevolle metalen die kunnen worden gewonnen, gerecycled of hergebruikt bij de vervaardiging van nieuwe producten. Door fabrikanten verplicht te stellen oude versies van hun producten terug te kopen, kunnen overheden ervoor zorgen dat bedrijven investeren in het creëren van een zogenaamde ‘omgekeerde toeleveringsketen’, met als doel gebruikte producten van consumenten te verkrijgen en terug te sturen naar de fabriek en herwin de waardevolle onderdelen en materialen die kunnen worden gerecycled en hergebruikt.

Zeker, bedrijven zouden tegen sommige van deze maatregelen kunnen zijn, niet in de laatste plaats omdat hun marges het beste gediend zijn door regelmatig verbeterde nieuwe producten te verkopen, en het terugwinnen en recyclen van hun oudere producten hen zou dwingen te investeren in diensten en processen die lang niet zo glamoureus zijn als een spannende nieuwe productlancering.

Maar de uitdagingen waarmee de wereld wordt geconfronteerd bij het vinden van manieren om op een veilige manier om te gaan met de snel stijgende hoeveelheid e-waste zijn nu zo talrijk en zo groot dat toezichthouders en regeringen alle zorgen over glamour en prestige terzijde moeten schuiven en in plaats daarvan enige lef moeten tonen. bij het worstelen met het probleem.

Disclaimer: de standpunten van de schrijvers in deze sectie zijn hun eigen standpunten en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van Bbabo.Net

bbabo.Net