Yoav Gallant, de Israëlische minister van Defensie, hernieuwde vrijdag zijn dreigement tegen Libanon na een moordoperatie op een Hezbollah-officier in het zuiden van het land. Hij zei dat Israël zich ‘van verdediging naar achtervolging van Hezbollah bewoog’. Hij merkte op dat Israël al meer dan 320 leden van de groep had gedood, en voegde eraan toe: “Waar we ook moeten optreden, zullen we optreden.”
Hezbollah wordt in het nauw gedreven. Hoewel ze een totale confrontatie proberen te vermijden, kan de groep er wel in terecht komen. Terwijl Israël de groep onder vuur neemt en de agenten één voor één opjaagt, heeft het land wellicht geen andere keus dan wraak te nemen. Dit zou rampzalig zijn: Israël zou Beiroet vernietigen en Hezbollah zou Noord-Israël vernietigen.
Op regionaal niveau zijn we getuige van een convergentie: Turkiye komt dichter bij zowel Saoedi-Arabië als Egypte. Erdogan heeft in februari voor het eerst in meer dan tien jaar Egypte bezocht en heeft ook contact onderhouden met Riyadh over Gaza. Ondertussen werd Ebrahim Raisi in november de eerste Iraanse president die Saoedi-Arabië in meer dan tien jaar bezocht, toen hij kroonprins Mohammed bin Salman en de Egyptische president Abdel Fattah El-Sisi ontmoette tijdens een top van de Organisatie voor Islamitische Samenwerking in Jeddah.
Iedereen weet dat samenwerking nodig is om de ramp in Gaza het hoofd te bieden. Ondanks het wantrouwen dat de regionale betrekkingen teistert, is het noodzakelijk om samen te komen om het dreigende gevaar dat Gaza voor de hele regio met zich meebrengt het hoofd te bieden. Regionale staten willen niet dat de oorlog zich uitbreidt naar Libanon.
We hebben een buffer nodig. De VN-interimmacht in Libanon had deze buffer moeten creëren, maar vandaag wordt bewezen dat dit niet genoeg is. Hier kan Turkiye een rol spelen, aangezien UNIFIL al over een Turks contingent beschikt. Dit kan het startpunt zijn voor een intensivering van de militaire samenwerking tussen Libanon en Turkiye. Een grotere Turkse aanwezigheid zou een sierlijke uitweg kunnen bieden voor zowel Hezbollah als Israël. Israël zou geen NAVO-lid treffen en Turkiye zou ervoor zorgen dat Hezbollah zijn wapens in de kelder zou bewaren.
Aan de andere kant zou Ankara iets willen terugkrijgen voor de bescherming van Libanon en, standaard, voor de bescherming van Hezbollah tegen totale vernietiging. Sterker nog: een oorlog zou het politieke einde van de groep betekenen. Een Israëlische oorlog tegen Libanon zou het land verwoesten en verschrikkelijke gevolgen hebben voor de regio. Turkiye zou waarschijnlijk een concessie van Iran willen voor Syrië. Zij wil dat Bashar Assad verzwakt wordt en dat Syrië veilig wordt gemaakt voor de terugkeer van vluchtelingen. De Syrische vluchtelingen die door Turkiye worden opgevangen, veroorzaken een binnenlands probleem, omdat de onvrede onder de bevolking over hun aanwezigheid groeit.
Iran koestert Assad natuurlijk, maar niet zoveel als Hezbollah. In feite was de oorspronkelijke reden voor de betrokkenheid van Iran bij Syrië het voorkomen van de val van het regime, wat de banden met Hezbollah, het juweel aan de kroon van de Islamitische Revolutionaire Garde, zou hebben verstoord. Iran heeft Assad zijn niet-aflatende steun aangeboden. Deze Iraanse steun heeft de Syrische president ervan weerhouden enige concessies te doen aan de oppositie, en daarom zijn de vredesbesprekingen in Genève nutteloos gebleken.
De Syrische krant Enab Baladi meldde vorige maand dat Saoedi-Arabië nu een conferentie voorbereidt die Assad en de oppositie zal samenbrengen om tot een nieuwe grondwet voor het land te komen. Als de Iraniërs Assad onder druk zetten en hij instemt met een regeling en een nieuwe grondwet, zou dit een diplomatieke overwinning zijn voor Saoedi-Arabië. Het zou voor Turkiye ook een manier zijn om zijn toenadering tot het Koninkrijk te versterken.
Iran zou bereid zijn een dergelijk compromis te sluiten, omdat een oorlog tussen Hezbollah en Israël dodelijk zou zijn voor de door Teheran gesteunde groep. Daarom kan de Turkse aanwezigheid als een noodzaak worden beschouwd.
De VS zouden een dergelijke overeenkomst ook kunnen aanvaarden. De beperking van het manoeuvreervermogen van Israël in Libanon zou onder de huidige omstandigheden welkom zijn. De regering-Netanyahu, die wordt gecontroleerd door extremisten, wordt een last en een schande voor de VS. Een functionerende bufferzone zou de taak van het Witte Huis om Benjamin Netanyahu en zijn extreemrechtse bondgenoten te temmen veel gemakkelijker maken. Het zou ook de taak van de Amerikaanse speciale gezant Amos Hochstein vergemakkelijken om de zuidelijke Libanese grens met Israël af te bakenen en iedereen dwingen Resolutie 1701 van de VN-Veiligheidsraad te respecteren zonder toevlucht te nemen tot oorlog.
Uiteraard zou Hezbollah een Turkse aanwezigheid in het zuiden van Libanon niet verwelkomen, omdat dit haar bewegingsvrijheid enorm zou beperken. Geconfronteerd met de keuze tussen verwoesting en het accepteren van de aanwezigheid van Turkse troepen, zou dit laatste echter als het minste kwaad kunnen worden gezien. Zoals ik eerder heb geschreven, zou het uiterst moeilijk zijn om Hezbollah zich uit het zuiden terug te trekken, aangezien de groep zich verankerd heeft in de samenleving. De leden wonen daar. Daarom is de beste gok om ervoor te zorgen dat de groep zijn wapens in de kelder bewaart. UNIFIL heeft er niet voor kunnen zorgen dat dit het geval is, maar een Turkse aanwezigheid zou krachtiger zijn.
Turkse troepen zouden ervoor kunnen zorgen dat noch Hezbollah, noch Israël de voorwaarden van Resolutie 1701 van de VN-Veiligheidsraad schendt.
Aan de andere kant zou Turkiye er ook voor zorgen dat Israël geen operaties in Libanon uitvoert. De Israëli’s zouden de Turkse Bayraktar TB2-drone niet onder ogen willen zien. De Turkse troepen zouden er ook voor kunnen zorgen dat noch Hezbollah, noch Israël de voorwaarden van Resolutie 1701 van de VN-Veiligheidsraad schendt.
Wil Libanon echter enige vorm van regeling met Turkiye kunnen sluiten, dan heeft het een functionerende regering nodig. Een lopende regering kan een dergelijke overeenkomst niet met een andere staat sluiten. Hier moet Hezbollah nog een concessie doen: de verkiezing van een president en de vorming van een regering toestaan.
Zowel de president als de regering moeten aanvaardbaar zijn voor de internationale gemeenschap. Tot nu toe heeft Hezbollah aangedrongen op Suleiman Frangieh. Iran zou mogelijk druk moeten uitoefenen op de groep om een president met consensus te aanvaarden. Teheran wil koste wat het kost een totale oorlog vermijden. Hoewel Iran interne Libanese zaken aan Hezbollah overlaat, zou het de groep onder druk kunnen zetten als zijn veiligheid wordt bedreigd.
Onder de huidige omstandigheden zou een Turkse aanwezigheid in Libanon de beste optie kunnen zijn om een aanval op het land te voorkomen. Het zou een buffer vormen die een ongewenste escalatie zou kunnen voorkomen.
Disclaimer: de standpunten van de schrijvers in deze sectie zijn hun eigen standpunten en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van Bbabo.Net
bbabo.Net