De afstand tussen Gaza en Namibië wordt gemeten in de duizenden kilometers. Maar door hun historische ervaringen voelen ze zich veel dichterbij. Dit is precies de reden waarom Namibië een van de eerste landen was die een krachtig standpunt innam tegen de Israëlische genocide in Gaza.

Namibië werd in 1884 door de Duitsers gekoloniseerd, terwijl de Britten na de Eerste Wereldoorlog Palestina koloniseerden voordat ze het gebied in 1948 aan de zionistische kolonisten overhandigden. Hoewel de etnische en religieuze structuur van de twee verschillend zijn, zijn de historische ervaringen vergelijkbaar.

Het is echter gemakkelijk om aan te nemen dat de geschiedenis die veel landen in het Mondiale Zuiden verenigt, uitsluitend die van westerse uitbuiting en slachtofferschap is. Maar het is ook een geschiedenis van collectieve strijd en verzet.

Namibië wordt al sinds de prehistorie bewoond. Deze lange geschiedenis heeft de Namibiërs in staat gesteld een gevoel van verbondenheid met het land en met elkaar te ontwikkelen, iets dat de Duitsers niet begrepen of op prijs stelden.

Toen de Duitsers Namibië koloniseerden en het de naam Duits Zuidwest-Afrika gaven, deden ze wat alle andere westerse kolonialisten hebben gedaan, van Palestina tot Zuid-Afrika tot Algerije en tot vrijwel alle landen in het Zuiden. Ze probeerden de mensen te verdelen, hun hulpbronnen te exploiteren en degenen die zich verzetten af te slachten.

Hoewel hun land slechts een kleine bevolking had, verzetten de Namibiërs zich tegen hun kolonisten, wat resulteerde in het Duitse besluit om de inboorlingen eenvoudigweg uit te roeien, waarbij letterlijk de meerderheid van de bevolking omkwam.

De eenheid tussen Palestina en Namibië wordt nu versterkt door hun wederzijds lijden

Sinds het begin van de Israëlische genocide in Gaza heeft Namibië gehoor gegeven aan de oproep tot solidariteit met de Palestijnen, samen met vele andere landen in het Zuiden, waaronder Colombia, Nicaragua, Cuba, Zuid-Afrika, Brazilië en China.

Hoewel intersectionaliteit een veelgeroemd begrip is in de westerse academische wereld, is er geen academische theorie nodig om uit te leggen waarom onderdrukte, gekoloniseerde landen in het Mondiale Zuiden solidariteit met elkaar vertonen.

Dus toen Namibië een krachtig standpunt innam tegen Israëls grootste militaire supporter in Europa – Duitsland – deed het dat op basis van zijn totale bewustzijn van zijn eigen geschiedenis.

De Duitse genocide op het Nama- en Herero-volk van 1904-1908 staat bekend als de ‘eerste genocide van de 20e eeuw’. De aanhoudende Israëlische genocide in Gaza is een van de eerste genocides van de 21e eeuw. De eenheid tussen Palestina en Namibië wordt nu versterkt door hun wederzijds lijden.

Het was echter niet Namibië dat een rechtszaak tegen Duitsland startte bij het Internationale Gerechtshof, maar Nicaragua – een Midden-Amerikaans land dat ook duizenden kilometers verwijderd is van zowel Palestina als Namibië.

In de Nicaraguaanse zaak wordt Duitsland beschuldigd van het schenden van de Genocideconventie. Zij beschouwt Berlijn terecht als een partner in de aanhoudende genocide op de Palestijnen.

Deze beschuldiging alleen al zou het Duitse volk, en zelfs de hele wereld, angst moeten aanjagen, aangezien Duitsland al sinds zijn vroege dagen als koloniale macht betrokken is bij genocides. De gruwelijke misdaad van de Holocaust, samen met andere massamoorden die de Duitse regering tijdens de Tweede Wereldoorlog op Joden en andere minderheidsgroepen in Europa heeft gepleegd, was een voortzetting van andere Duitse misdaden die decennia eerder tegen Afrikanen waren gepleegd.

De typische analyse van waarom Duitsland Israël blijft steunen, wordt verklaard op basis van het Duitse schuldgevoel over de Holocaust. Deze verklaring is echter deels onlogisch en deels onjuist.

Onlogisch, want als Duitsland de schuld van zijn eerdere massamoorden heeft geïnternaliseerd, zou het geen zin hebben om nog meer schuld toe te voegen door toe te staan dat Palestijnen massaal worden afgeslacht. Als er sprake is van een dergelijke schuld, is deze niet oprecht.

En onjuist omdat het de Duitse genocide in Namibië volledig over het hoofd ziet. In feite duurde het tot 2021 voordat de Duitse regering de gruwelijke slachting in dat arme Afrikaanse land erkende. Vervolgens verontschuldigde het zich en stemde ermee in om slechts 1,1 miljard euro aan “gemeenschapshulp” te betalen, die in de loop van drie decennia zal worden toegewezen.

De Israëlische brutaliteit in Gaza en de Palestijnse ‘sumoud’ (veerkracht en verzet) inspireren het Mondiale Zuiden

De steun van de Duitse regering aan de Israëlische oorlog tegen Gaza wordt niet ingegeven door schuldgevoelens, maar door een machtsparadigma dat de betrekkingen tussen de koloniale landen regelt. Veel landen in het Mondiale Zuiden begrijpen deze logica heel goed; dus de groeiende solidariteit met Palestina.

De Israëlische brutaliteit in Gaza en de Palestijnse ‘sumoud’ (veerkracht en verzet) inspireren het Mondiale Zuiden om zijn centrale rol in de antikoloniale bevrijdingsstrijd terug te winnen.

De revolutie in de visie van het Mondiale Zuiden – culminerend in de genocidezaak van Zuid-Afrika tegen Israël bij het Wereldgerechtshof en de Nicaraguaanse rechtszaak tegen Duitsland – geeft aan dat de verandering niet het resultaat is van een collectieve emotionele reactie. In plaats daarvan maakt het deel uit van de veranderende relatie tussen het Mondiale Zuiden en het Mondiale Noorden.

Afrika ondergaat al jaren een proces van geopolitieke herstructurering. De anti-Franse opstanden in West-Afrika, die echte onafhankelijkheid van de voormalige koloniale meesters van het continent eisen, naast de intense geopolitieke concurrentie – waarbij Rusland, China en anderen betrokken zijn – zijn tekenen van de veranderende tijden.

Met deze snelle herschikking ontstaat er een nieuw politiek discours en een nieuwe populaire retoriek, vaak uitgedrukt in de revolutionaire taal afkomstig uit Niger, Burkina Faso, Mali en anderen.

Maar de verschuiving vindt niet alleen plaats op het retorische front. De opkomst van de BRICS als krachtig nieuw platform voor economische integratie tussen Azië en de rest van het Zuiden heeft de mogelijkheid geopend dat alternatieven voor westerse financiële en politieke instellingen heel goed mogelijk zijn.

In 2023 werd onthuld dat de BRICS-landen verantwoordelijk waren voor 32 procent van het totale bruto binnenlands product in de wereld, vergeleken met 30 procent voor de G7-landen samen. Hier zit veel politieke waarde aan, aangezien vier van de vijf oorspronkelijke oprichters van de BRICS sterke en onbeschaamde aanhangers van de Palestijnen zijn.

Terwijl Zuid-Afrika het juridische front tegen Israël heeft verdedigd, hebben Rusland en China de strijd met de VS gevoerd in de VN-Veiligheidsraad en geprobeerd een staakt-het-vuren tot stand te brengen. De ambassadeur van Peking bij de VN ging zelfs zo ver dat hij de Palestijnse gewapende strijd verdedigde als legitiem onder het internationaal recht.

Nu de mondiale dynamiek in het voordeel van de Palestijnen werkt, is het tijd dat hun strijd terugkeert naar de omhelzing van het Mondiale Zuiden, waar gemeenschappelijke geschiedenissen altijd zullen dienen als basis voor betekenisvolle solidariteit.

Disclaimer: de standpunten van de schrijvers in deze sectie zijn hun eigen standpunten en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van Bbabo.Net

bbabo.Net