De afgelopen maanden zijn er twee wereldwijde ontwikkelingen geweest die een krachtig signaal afgeven tegen discriminatie en uitsluiting. Op 13 januari nam de Algemene Vergadering van de VN bij consensus een belangrijke resolutie aan tegen de ontkenning van de Holocaust, waarin werd gepleit voor krachtiger optreden tegen een dergelijke weerlegging op internationaal niveau.

Een paar maanden eerder, op 3 december, deed het VN-Comité voor de uitbanning van rassendiscriminatie (Cerd) een reeks aanbevelingen gericht op Thailand in een poging om de staat van dienst van het land over deze controversiële kwestie te verbeteren.

Er zijn echter doeltreffende follow-upmaatregelen nodig, waarbij zowel de publieke als de particuliere sector betrokken zijn, vooral nu sommige onlineplatforms of fora broeinesten worden van vreemdelingenhaat, discriminatie en onverdraagzaamheid.

Met betrekking tot de Holocaust is er ruimschoots bewijs waaruit blijkt dat zowel voor als tijdens de Tweede Wereldoorlog 6 miljoen Joden zijn omgekomen onder een systematisch nazi-beleid. Er vonden ook moorden op andere groepen, zoals minderheden en LHBTI's, plaats, wat bijdroeg aan het afschuwelijke aantal gruwelijke misdaden dat destijds werd gepleegd.

Er zijn, en zijn geweest, vele mondiale en nationale rechtszaken die hiermee verband houden, zoals de processen en veroordelingen van nazi-leiders in Neurenberg net na de Tweede Wereldoorlog, en talloze getuigen hebben zich uitgesproken. Het bewijs dat de massale uitroeiing van Joden en andere kwetsbare bevolkingsgroepen bevestigt, is onweerlegbaar.

Dus waarom wordt de wereld nu geconfronteerd met een nieuwe ronde van Holocaust-ontkenning? Het is deels te wijten aan verkeerde informatie en desinformatie - het fenomeen 'nepnieuws' dat de afgelopen jaren onze kop opstak, verergerd door de vooruitgang van technologie en digitalisering en geleid door extremistische en racistische platforms. Er zijn neonazistische elementen opgedoken, gevoed door groepen en overtuigingen die haaks staan ​​op mensenrechten en democratie.

De resolutie van de Algemene Vergadering van vorige maand is dus een tijdige oproep tot effectieve maatregelen om de ontkenning van de Holocaust tegen te gaan. Deze omvatten educatieve programma's die gericht zijn op het voorkomen van toekomstige pogingenocide. De oproep aan staten en de particuliere sector, met name socialemediabedrijven, is om antisemitisme te bestrijden door middel van vervormde informatie en om betere berichtgeving over de kwestie te vergemakkelijken.

De resolutie wijst op het belang van het internationale verdrag dat vlak na de Tweede Wereldoorlog is aangenomen om staten ertoe aan te zetten genocide te verbieden. Het Verdrag inzake de Voorkoming en Bestraffing van Genocidemisdrijven is in 1948 tot stand gekomen, maar wacht nog steeds op ratificatie door enkele ASEAN-leden en andere regio's.

Hoe resoneren die ontwikkelingen in Thailand? Het land is nog geen partij bij het Genocideverdrag, maar dat moet wel, want dat zou een aanzet zijn voor beter onderwijs en andere maatregelen om genocide te voorkomen. Genocide omvat met name ook wrede handelingen, het beroven van basisbehoeften zoals voedsel (uithongering), het ontvoeren van kinderen uit hun familie en het voorkomen van geboorten.

Genocide is echter een op groepen gerichte misdaad waarvoor specifieke opzet moet worden bewezen tegen een nationale, etnische, raciale en/of religieuze groepering. Thailand zou ook genocide als een specifiek misdrijf in ons strafrecht moeten opnemen.

In afwachting van het lidmaatschap van deze conventie, kan veel ervoor zorgen dat de pijnlijke lessen van de Holocaust niet verloren gaan. Sommige onderwijsinstellingen geven al les in dit deel van de wereldgeschiedenis, maar het kan worden verbeterd in meer geanimeerde vormen, zowel in klaslokalen als daarbuiten, en actiever op internet.

Herdenking, zoals in de vorm van materiaal dat in musea wordt gepresenteerd, is een ander middel om het publiek te bereiken. Effectieve, multimodale presentaties die de interesse, het begrip, de herinnering en het empathie van mensen stimuleren, worden aangemoedigd. Met betrekking tot sociale netwerken is het belangrijk dat platforms xenofoob en verwant materiaal verwijderen, rekening houdend met internationale normen inzake vrijheid van meningsuiting en toelaatbare beperkingen.

Ondertussen bekeek het Cerd-comité de staat van dienst van Thailand op het gebied van het uitbannen van rassendiscriminatie en deed het een reeks aanbevelingen van 10 pagina's voor het land om op te volgen. Het land op om een ​​specifieke wet aan te nemen tegen discriminatie op basis van huidskleur, kaste en nationale afkomst. De commissie adviseerde het land ook om racistische uitlatingen te criminaliseren en het publiek voor te lichten.

Een al lang bestaande anomalie betreft raciale profilering door middel van simkaarten, gezichtsherkenning en DNA-monsters, die met name Zuid-Thailand treft. De commissie riep op tot herziening van gerelateerde wetten, met name het noodbesluit en de staat van beleg.

De commissie bracht ook de kwestie van de bescherming van mensenrechtenverdedigers in het land ter sprake. Thailand moet nog steeds een aantal rechtszaken tegen deze vrijheidsstrijders goed afhandelen - een zaak die de openbare ruimte beperkt. Deze zaken staan ​​gezamenlijk bekend als Strategische Procesvoering tegen Publieke Participatie (SLAPP).Interessant is dat Thailand is uitgenodigd om zijn begrip en erkenning van "inheemse volkeren" opnieuw te bekijken. Lokale autoriteiten hebben de neiging om het standpunt aan te nemen dat alleen Thaise mensen inheems zijn. De commissie uitte echter "bezorgdheid over de meldingen van directe en indirecte, meervoudige en kruisende vormen van discriminatie waarmee etnische en etnisch-religieuze groepen en inheemse volkeren worden geconfronteerd, waaronder onder meer de Isaan, Karen, Lahu, Malayu Thais, Mani, Moken , en Urak Lawoi volkeren".

Ten slotte is er nog een andere belangrijke kwestie die het land doordringt: wie schrijft de geschiedenis van onze volkeren? De onderliggende uitdaging van de geschiedschrijving is om door de sluier te dringen van 'wie' de geschiedenis documenteert en 'hoe' die wordt onderwezen, vooral wanneer ze monofocaal is. Het documenteren en onderwijzen van geschiedenis, zowel nationaal als internationaal, vereist een verscheidenheid aan bronnen van op feiten gebaseerde informatie.

Het roept ook op tot een openheid in het discours en de discussie om ervoor te zorgen dat ongefundeerd nieuws en geruchten niet als vaststaande feiten worden geaccepteerd en dat propaganda niet wordt aangezien voor echte kennis of educatie.

Een diversiteit aan geloofwaardige bronnen en kritische analyse gestoeld op een solide democratische ruimte zijn dus een welkome tonicum tegen indoctrinatie.

Vitit Muntarbhorn is emeritus hoogleraar aan de rechtenfaculteit van de Chulalongkorn University. Hij heeft de Verenigde Naties geholpen als speciaal VN-rapporteur, onafhankelijk deskundige en lid van VN-onderzoekscommissies voor mensenrechten.

bbabo.Net