Ik ben geen fan van Valentijnsdag, maar dit is een goede gelegenheid voor ons allemaal om nog een keer na te denken over het concept van liefde. Ik heb het niet over romantische liefde, maar eerder over liefde voor onze medemensen waarvan ik denk dat de wereld er meer van zou moeten hebben.

Het is ironisch dat hoewel het festival in de westerse wereld op grote schaal wordt gevierd, het in veel van die landen dit soort liefde niet cultiveert.

Dit was duidelijk tijdens de uitbraak van het coronavirus, waar vaccinongelijkheid tussen rijke en arme landen een groot probleem werd dat volgens velen de wereldwijde inspanningen om een ​​einde te maken aan de pandemie belemmerde.

Sinds de productie van Covid-19-vaccins begon, haastten veel rijke landen in het Westen zich om deals te sluiten met farmaceutische bedrijven om doses veilig te stellen. Het is geen geheim dat ze vaccins hebben gehamsterd en opgeslagen terwijl arme landen de toegang werd ontzegd.

Toen de Delta-variant eind 2020 in India werd ontdekt, begonnen wetenschappers en wereldwijde gezondheidsexperts die rijke landen op te roepen om vaccins over de hele wereld te delen. Het "niemand is veilig totdat iedereen veilig is" is sindsdien hun Covid-19-mantra geworden.

Ze wezen erop dat massale vaccinatie de best mogelijke manier was om de pandemie te beëindigen, omdat het het risico zou kunnen verkleinen dat er nieuwe mutante varianten opduiken die ertoe kunnen leiden dat het virus beter overdraagbaar wordt en onze immuunrespons ontwijkt.

Hun waarschuwingen waren echter aan dovemansoren gericht en, het ergste was, we hoorden vaak verbluffende verhalen overnietiging van overtollige en verlopen doses vaccins in rijke landen, ondanks het trieste feit dat de armste landen moeite hadden om zelfs maar een eerste dosis voor hun mensen te krijgen.

De kwestie van vaccinongelijkheid kwam weer in de schijnwerpers nadat eind vorig jaar in Zuid-Afrika de zeer overdraagbare Omicron-variant werd ontdekt. De opkomst was voor veel experts aanleiding om te pleiten voor een uitrol voor arme landen om een ​​nieuwe golf van varianten te voorkomen.

Vorige maand toonden de statistieken aan dat slechts ongeveer 5% van de mensen in arme landen volledig is gevaccineerd, vergeleken met 72% in rijke landen.

Ik weet niet hoe lang het duurt om iedereen in alle delen van de wereld even goed te beschermen tegen het virus. Ik vraag me ook af of de rijke landen iets van die cijfers hebben gevoeld.

Voor mij is dit een lelijke waarheid die laat zien dat hun egoïstische daden misschien gevaarlijker zijn voor de wereld dan het virus zelf.

Egoïsme is een natuurlijke eigenschap van alle mensen, omdat we geneigd zijn om meer om onszelf te geven en onze voordelen boven alles te stellen. Het zal niet zo'n probleem zijn zolang het geen bedreiging vormt voor andere mensen, vooral de kwetsbaren.

Onlangs was er in Thailand een soortgelijk geval dat laat zien hoe één zelfzuchtige daad een groot verlies voor het land kan veroorzaken.

In mijn ogen weerspiegelt de tragische dood van de 34-jarige oogarts Dr. Waraluck Supawatjariyakul, of Mor Kratai, die vorige maand werd aangereden door een Ducati-superbike die werd bestuurd door Pol L/C Norawich Buadok, niet alleen de het totale falen van het land om de verkeerswetten te handhaven, maar ook een dunne lijn tussen roekeloosheid en egoïsme die moet worden aangepakt.

Het is heel triest dat het land een arts heeft verloren die veel mensen had kunnen helpen als ze niet door zo'n onwaarschijnlijk ongeluk was omgekomen.

De 21-jarige politieagent wordt nu geconfronteerd met negen aanklachten en vijf daarvan zijn, om preciezer te zijn, gewoon het product van zijn egocentrisme. Het gaat onder meer om roekeloos rijden met dodelijke afloop, zijn motorfiets niet op de linkerrijstrook houden, niet voorrang verlenen aan iemand die een zebrapad gebruikt, de snelheidslimiet overschrijden en onveilig rijden.

Ik geloof dat hij misschien nooit eerder had gedacht dat het plezier en het plezier dat hij kreeg van het versnellen van een krachtige fiets op een drukke straat op een dag iemand zou doden en zijn eigen toekomst zou beëindigen.

Toch vroeg ik me af wat er zou zijn gebeurd als hij gewoon een zorgzaam persoon was geweest die de veiligheid van iedereen op de weg altijd boven zijn persoonlijke voldoening stelde als hij achter het stuur zat.

We kunnen niet ontkennen dat de meeste verkeersongevallen op de een of andere manier in verband worden gebracht met egoïstische handelingen van de chauffeurs. Mor Kratai is niet het eerste slachtoffer dat op een zebrapad om het leven komt en zal ook niet de laatste zijn, tenzij alle chauffeurs stoppen zichzelf op de eerste plaats te zetten.

Als er iets is dat ik mensen deze Valentijnsdag zou willen zien doen, dan zou ik willen dat het is dat ze leren minder egoïstisch te zijn en meer aan anderen te denken in elk aspect van het leven.

Voor mij is dit een goed begin voor liefde die we voor iedereen kunnen hebben.

Patcharawalai Sanyanusin is een schrijver voor de Life-sectie van de .

bbabo.Net