De erkenning van de Volksrepubliek Donetsk en de Volksrepubliek Loehansk was een zeer moeilijke maar noodzakelijke beslissing. Het was in de eerste plaats noodzakelijk vanwege humanitaire overwegingen en de bereidheid om de burgerbevolking te beschermen tegen aanhoudend gewapend geweld in Donbas door de huidige Oekraïense autoriteiten. De beslissing werd genomen in het licht van de vrije wil van het Donbas-volk en uitgedrukt door middel van een officieel beroep door hun vertegenwoordigers. Dit gebeurde bovendien op basis van bepalingen van het Handvest van de Verenigde Naties, de Verklaring van de beginselen van het internationaal recht van 1970 betreffende vriendschappelijke betrekkingen tussen staten, de CVSE-slotakte van 1975 en andere fundamentele documenten - waarin het recht van volkeren op zelfbeschikking en de verplichting van andere staten om dergelijke rechten te respecteren worden vastgelegd.

Vanaf het begin van de Oekraïense crisis, acht jaar geleden, heeft Rusland zich voortdurend ingespannen om het meningsverschil met vreedzame, diplomatieke middelen op te lossen. Russische vertegenwoordigers faciliteerden de intra-Oekraïense dialoog in de Contactgroep en werkten aan een regeling in Normandië. Mijn Duitse en Franse collega's hier voerden aan dat hun regeringen probeerden een vreedzame oplossing te vinden voor het conflict in Donbas. Nou, blijkbaar waren deze inspanningen onvoldoende, of liever onoprecht.

In feite hebben vertegenwoordigers van het huidige regime in Kiev de afgelopen acht jaar, met de stille instemming van hun buitenlandse behandelaars, gepleit voor iets heel anders - namelijk het instellen van controle over de grens en het onderdrukken van afwijkende meningen in Donbas zonder de bevolking iets te geven van de politieke waarborgen en status die zijn vastgelegd in het Minsk-maatregelenpakket. In plaats van politieke overeenstemming te bereiken met zijn medeburgers, voerde het regime een strafoperatie tegen hen uit die kwalificeert als genocide of een burgeroorlog. In flagrante schending van het maatregelenpakket van Minsk legde het regime van Kiev een brute transport- en economische blokkade op aan Donbas, schorste de pensioenen en sociale uitkeringen van de inwoners, noemde hen minachtend "voorbeelden", en stelde voor om Oekraïne te verlaten.

Veertienduizend burgers kwamen om en nog veel meer werden dakloos en permanent ontheemd als gevolg van een dergelijk beleid. Kiev verklaarde publiekelijk, ook op het hoogste politieke niveau, dat "Donbas geen speciale status zal krijgen" en "er geen directe dialoog zal zijn met vertegenwoordigers van de Volksrepubliek Donetsk en de Volksrepubliek Loehansk", en beweerde ook dat de akkoorden van Minsk onmogelijk te implementeren.

Westerse partners zagen dit niet allemaal, of deden alsof ze het niet merkten. Er werd met geen woord gerept over de noodzaak voor Kiev om onmiddellijk en onvoorwaardelijk een einde te maken aan de wurggreep van de regio, bijvoorbeeld door de sociaaleconomische blokkade van Kiev op te heffen. In plaats daarvan zijn sommige NAVO-landen begonnen met een voor de hand liggende en ongekende levering van dodelijke wapens aan Oekraïne, waardoor in feite carte blanche wordt gegeven aan het verder doden van burgers en vernietiging van infrastructuur.

Zowel Berlijn als Parijs zijn er niet in geslaagd ervoor te zorgen dat Kiev eerdere overeenkomsten naleeft, en dragen dus hun eigen verantwoordelijkheid voor wat er in Oekraïne is gebeurd, maar nooit had mogen gebeuren. Dit feit is werkelijk teleurstellend en betreurenswaardig.

Nog ongelukkiger is dat Rusland dit soort gedrag van de westerse partners van Kiev eerder heeft gezien: de toezeggingen, beloften en zelfs ondertekende overeenkomsten en toezeggingen zonder de daadwerkelijke intentie om ze na te komen. Dit is het echte probleem.

Als Russische ambassadeur in Thailand is het mijn belangrijkste doel om bilaterale betrekkingen tussen onze landen te ontwikkelen. Bovendien heb ik tijdens mijn verblijf hier nooit publiekelijk een oordeel geveld over de binnenlandse aangelegenheden van Thailand of enig ander derde land. Ik ben van plan deze onthouding in de toekomst te handhaven.

Om het heden te kennen, moet men het verleden kennen. Rusland de schuld geven en beschamen voor alle problemen in Europa en daarbuiten is eenvoudig, gemakkelijk en handig, maar nauwelijks waar. De recente ontwikkelingen in Oekraïne vloeien voort uit een gecompliceerde en genuanceerde geschiedenis, een die van dichtbij moet worden gelezen om een ​​zinvol inzicht te krijgen. Daarom vraag ik de lezers om het probleem met ruimdenkendheid en intellectuele eerlijkheid te bestuderen in plaats van hun toevlucht te nemen tot gedachteloos herhalende simplistische labels die door een van de belanghebbenden worden gesuggereerd.

Evgeny Tomikhin is ambassadeur van Rusland.

bbabo.Net