Een 200 jaar oud Chinees herenhuis in het hart van Bangkok is geen voor de hand liggende plek voor een duikschool, maar in een stad die meedogenloos haar architecturale erfgoed vernietigt, helpt het bedrijf het historische huis te behouden.

De familie van duikinstructeur Poosak Posayachinda is al acht generaties in het bezit van de traditionele teakhouten So Heng Tai, maar het leeft voort, grotendeels dankzij zijn beslissing om het om te bouwen tot een duikacademie.

Het voortbestaan ​​van het gebouw, oorspronkelijk gebouwd als een huis en kantoor voor het familiebedrijf dat vogelnesten verhandelt met China, is een zeldzaam succesverhaal in een stad die weinig sentiment - of wettelijke bescherming - herbergt voor historische architecturale juweeltjes.

"Het is omdat mensen meer geld willen verdienen - dat is de bottom line", vertelde de in Bangkok gevestigde Amerikaanse architect Bill Bensley aan bbabo.net.

De halsbrekende heruitvinding van de stad in de afgelopen jaren heeft geleid tot glimmende winkelcentra en flitsende appartementen, en gebouwen zoals de art-deco Scala-bioscoop en de Britse ambassade uit de jaren twintig van de vorige eeuw.

De Thaise wet beschermt alleen eigendommen van meer dan 100 jaar oud en er is weinig politiek enthousiasme om oude architectuur te beschermen ten koste van winstgevende ontwikkeling.

Volgens historicus en archeoloog Phacha Phanomvan kunnen voor gezinnen met historische eigendommen de jaarlijkse onderhoudskosten een enorme last zijn.

"We hebben geen loterijfonds of trustorgaan dat binnenkomt om erfgoed te redden," zei ze.

Dus installeerde de heer Poosak in 2004 een vier meter diep zwembad op de binnenplaats van So Heng Tai, en gaf hij vervolgens les aan meer dan 6.000 studenten.

De duikschool heeft geholpen met het betalen van de rekeningen voor het onderhoud van het pand, die de heer Poosak schat op 800.000 baht per jaar, maar het onderhoud is een worsteling.

"Op een regenachtige dag vind je veel waterplekken. Vroeg of laat zullen we het hele dak opnieuw moeten doen en dat is veel geld", zei Poosak tegen bbabo.net.

- Historische diefstal -

Terwijl het ministerie van Cultuur een nationale erfgoeddatabase bijhoudt, zei mevrouw Phacha dat veel eigendommen niet zijn geregistreerd en door de mand vallen.

"Voor individuele eigenaren zonder staatssteun... is het beter voor hen om het onroerend goed te verkopen. Verkoop het individuele gebouw en verkoop vervolgens de (grond)", zei ze.

De uitdaging wordt nog groter gemaakt door een groeiende verzamelaarsmarkt voor teak van Thaise houten huizen, zei ze - sommige zijn zelfs gedemonteerd, verplaatst en weer in elkaar gezet om ergens anders boetiekhotels te worden.

"Je wilt deze eigendommen houden waar ze zijn... Je berooft in wezen Bangkok van zijn (geschiedenis)", zei ze.

Fotograaf Ben Davies bracht vijf jaar door met het documenteren van buurten voor zijn boek "Vanishing Bangkok", een ervaring die hem moedeloos maakte.

"Zoiets (30-40%) van de gebouwen en gemeenschappen die ik fotografeerde, was ofwel verdwenen of vrijwel onherkenbaar veranderd", vertelde hij aan bbabo.net.

En in de haast om zich te ontwikkelen, zegt de heer Davies dat het onduidelijk is hoeveel van het erfgoed van Bangkok er over tien jaar nog over zal zijn.

"Ik heb het vreselijke gevoel dat Bangkok op een dag, afgezien van zijn tempels en enkele paleizen, (a) onherkenbaar zal zijn, maar (b) zoveel van zijn identiteit en karakter heeft verloren dat het eruit zal zien als elke andere megastad in Azië," hij zei.

- Een sprankje hoop? -

Elders in de regio biedt Thailand mogelijke oplossingen, met name Singapore, dat sinds het einde van de jaren tachtig lof oogstte voor zijn inspanningen op het gebied van erfgoedbescherming.

De strategie onderzoekt het hele stadseiland holistisch, waarbij natuurbehoud hand gaat met planning, zegt Yeo Kang Shua, een architectuurgeschiedenisexpert aan de Singapore University of Technology and Design.

De basis van het plan zijn de "drie R"-principes: maximaal behoud van gebouwen, gevoelige restauratie en zorgvuldige reparatie.

"In de jaren tachtig beschouwden veel eigenaren het als een doodvonnis om hun eigendommen de status van instandhouding te geven, maar vanwege de zeldzaamheid van dergelijke gebouwen in Singapore zijn de onroerendgoedprijzen... enorm", vertelde hij aan bbabo.net.

Ondanks de uitdagende omgeving zijn er enkele tekenen van verandering in Bangkok.

In de afgelopen jaren heeft een prominente Chinees-Thaise zakenfamilie de vervallen Chinese pakhuizen uit de jaren 1850 gerenoveerd en ze omgevormd tot de 'erfgoedbestemming aan de rivieroever' van Lhong 1919.

Het herbergt nu een heiligdom en is een ruimte geworden voor tentoonstellingen, concerten, pop-ups, cafés en foodtrucks - en er zijn plannen voor een wellnessresort.

Terug bij So Heng Thai neemt meneer Poosak zijn studenten mee op de proef.

In navolging van de houding van zijn voorouders -- die naar Thailand kwamen met "één kussen en één matras" -- is hij vastbesloten om zijn ouderlijk huis te redden.

"Als iemand me een aanbod komt doen, is het antwoord nee, zo simpel is het, hoeveel het ook is", zei hij.

bbabo.Net