De Pakistaanse ambassadeur bij de VN, Munir Akram, die wijst op de pandemie van seksueel geweld als wapen tegen vrouwen in Kasjmir is inderdaad een prijzenswaardig initiatief, maar dat een organisatie, die geen gelegenheid laat om op de hoorn te blazen over haar inzet voor vredeshandhaving, moest wachten voor een duwtje in de rug om te erkennen wat er de afgelopen zeven decennia is gebeurd, laat zijn mensenrechtenhandvest hol klinken.
Of zijn sommige landen die het mondiale lichaam beweert meer gelijk te vertegenwoordigen dan andere (in de woorden van George Orwell)? Bitter cynisme terzijde, wat er in Washington DC gebeurde, was een bal die lang, lang geleden had moeten worden gerold. De betrokkenheid van een groot land bij het feit dat de Veiligheidsraad terzijde wordt geschoven om de wrede realiteit op de grond te erkennen, spreekt boekdelen over de diplomatieke invloed van Pakistan en zijn toewijding aan de zaak Kasjmir. Het gebruik van verkrachting door Indiase veiligheidstroepen om wraakacties van Kashmiri-burgers het zwijgen op te leggen, is echter herhaaldelijk erkend door belangengroepen - sommige zelfs op een steenworp afstand van het megakantoor in Manhattan.
Daarom moet de kern van het debat zich richten op suggesties over hoe de Indiase premier Narendra Modi de stuipen op het lijf kan worden gejaagd om een einde te maken aan deze dreiging. Terwijl het leven van meer dan 12,5 miljoen Kasjmiri's die in de zogenaamde hemel op aarde leefden nooit normaal was, schreeuwt het schrift op de muur van Srinagar al meer dan drie jaar een noodsituatie. Opvallende verkrachtingszaken slagen erin de media-aandacht vast te houden voor één nieuwscyclus, maar hoe zit het met honderden anderen die dagelijks te maken hebben met intimidatie?
Degenen die in New Delhi zitten, zijn misschien de verschrikkingen vergeten van een klein meisje, Asifa Bano, dat een paar jaar geleden het slachtoffer werd van een vooraf geplande poging om Kathua's moslims te verdrijven, maar haar levenloze lichaam dat drie dagen lang onvoorstelbare pijn heeft doorstaan, is nog steeds de uren aan het tellen voor antwoorden.
Mogen ze acht of 80 zijn, leeftijd is nooit een barrière en des te beter als mannelijke familieleden aanwezig zijn om getuige te zijn van hun beproeving. Als deze massale drive is georkestreerd om de geest van de vallei te breken die onwrikbaar lijkt in hun strijd voor vrijheid, wacht de heer Modi en Co een grote teleurstelling.
Desalniettemin is het, zoals altijd, veel te gemakkelijk om het bestaan van de 'witte vrouwen', waarmee ze mensen buiten de vallei lokken, te vertrappen. Want wat is een vrouw, zo niet het makkelijkste vlees! *
bbabo.Net