Noem het een tweaken door de buitenlandse handen, het aandraaien van de schroeven door de bevrijdingslegers of pure pech, de terugkeer van het terrorisme naar Balochistan kan niet langer worden ontkend. De kwestie doet al de ronde in krachtige gangen, omdat er sinds het begin van het jaar maar liefst zeven grote aanvallen zijn uitgevoerd. dat resoneert zelfs op afstand met Pakistan.

Na een korte periode van normaliteit betreedt Balochistan - een provincie die veel meer dan zijn deel van onrust en geweld heeft doorstaan ​​- opnieuw een veiligheidskoord. Terug in de pan, inderdaad.

Degenen die aan het stuur zitten, worden tevreden door de staart te pinnen op de Taliban-overname van Kabul. Maar zelfs als hun vrees klopt, ligt de verantwoordelijkheid in de eerste plaats bij de staat om de voordeur te vergrendelen, de hekken op de grensmuren te onderhouden en de wacht te houden. Het volstaat niet om met de rode vlag te zwaaien en te wachten tot een gepantserde redder het toneel betreedt op een glanzend paard.

Balochistan bloedt en zal niet stoppen totdat Islamabad het nieuwe nationale veiligheidsbeleid ontketent en zijn wonden verzorgt. Op een pleister slaan in naam van openbare intimidatie is geen oplossing die de moeite waard is. Als de geschiedenis ons iets heeft geleerd, zijn het altijd de relaties tussen mensen die ertoe doen in dergelijke gevechten.

Een verstandhouding opbouwen met burgers en nauw samenwerken met de lokale overheid kan wonderen verrichten bij het opsporen van hotspots en het rapporteren over terroristische toevluchtsoorden. Laten we de zaak in onze handen nemen voordat een andere groep Hazara's de realiteit van onze hooggebazuimde moraal blootlegt en naar buiten komt met koude doodskisten van hun dierbaren. *

bbabo.Net