Wat er in Gaza gebeurt, voldoet aan de definitie van genocide.

Een week na de Israëlische oorlog tegen Gaza luidden 800 eminente geleerden en rechtsbeoefenaars de noodklok over een dreigende genocide in het gebied. Wat deze waarschuwing zowel krachtig als huiveringwekkend maakte, was dat zoveel juridische experts samen tot deze sombere conclusie kwamen. Het is geen claim die gemakkelijk gemaakt kan worden.

Sinds die brief werd vrijgegeven, is de situatie in Gaza alleen maar erger geworden. Het dodental is de 11.000 gepasseerd, terwijl ongeveer 2.650 personen, waaronder ongeveer 1.400 kinderen, als vermist worden opgegeven, mogelijk vastzitten of overleden zijn onder het puin. Tienduizenden gewonden vormen de overweldigende medische voorzieningen. De humanitaire situatie heeft een verschrikkelijk niveau bereikt, verergerd door het gebrek aan voedsel, water, brandstof en elektriciteit.

Om te begrijpen wat er in Gaza gebeurt, moeten we ons wenden tot de belangrijkste juridische kaders die genocide definiëren: artikel 6 van het Statuut van Rome voor het Internationaal Strafhof en artikel 2 van de Genocideconventie.

Volgens deze documenten omvat genocide handelingen gepleegd met de specifieke bedoeling om een nationale, etnische, raciale of religieuze groep geheel of gedeeltelijk te vernietigen. Deze handelingen omvatten onder meer het doden van de groep, waarbij hen ernstige schade wordt berokkend, en het opleggen van levensomstandigheden die gericht zijn op de gehele of gedeeltelijke fysieke vernietiging van de groep. Met name kunnen de doelgroepen een geografisch beperkt deel van de groep vormen.

De verwoestende realiteit van Gaza weerspiegelt deze componenten van genocide. Ondanks dat Israël beweert zich alleen op Hamas te richten, is Israël bezig met een grootschalige aanval op de gehele bevolking van Gaza. Alleen al in de eerste week van zijn meedogenloze aanval liet het meer dan 6.000 bommen op de Gazastrook vallen – bijna net zoveel als de Verenigde Staten in Afghanistan in een heel jaar gebruikten.

Het gebruik van krachtige munitie op een van de dichtstbevolkte plaatsen ter wereld leidt onvermijdelijk tot een hoog dodental onder burgers, zoals we al in Gaza hebben gezien. In een maand tijd heeft het Israëlische bombardement meer dan 4.400 kinderen en 2.900 vrouwen gedood, waarbij veel van de mannen in deze gruwelijke statistieken ook niet-strijders waren.

Het Israëlische leger heeft ook alle pretenties voor ‘precisieaanvallen’ laten varen, aangezien woordvoerder Daniel Hagari zei dat de nadruk ligt op ‘schade en niet op nauwkeurigheid’.

Het heeft ook massale doelwitten voor civiele gebouwen, waaronder ziekenhuizen en scholen die ontheemden onderdak bieden. Het heeft woongebouwen gebombardeerd en hele gezinnen uit het bevolkingsregister weggevaagd; meer dan 45 procent van de huizen werd verwoest of beschadigd, waarvan vele in de zogenaamde “veilige gebieden” in het zuiden waar het Israëlische leger de Palestijnen had opgedragen naartoe te evacueren.

Deze massale moord op burgers gaat gepaard met het opleggen van levensomstandigheden die duidelijk gericht zijn op de fysieke vernietiging van het Palestijnse volk. Israël heeft Gaza volledig belegerd, met “geen elektriciteit, geen voedsel, geen water, geen gas”, zoals verklaard door de Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant.

De Israëlische bombardementen op ziekenhuizen, het aanvallen van hun zonnepanelen en het blokkeren van brandstofleveringen duiden op de intentie om de Palestijnen te beletten toegang te krijgen tot levensreddende gezondheidszorg. Meer dan een derde van de ziekenhuizen en tweederde van de eerstelijnsgezondheidszorg in Gaza zijn al gesloten.

De Israëlische weigering om adequate hoeveelheden hoognodige humanitaire hulp toe te staan – inclusief voedsel en water – geeft aan dat het land bereid is de Palestijnse bevolking te laten bezwijken aan honger en ziekte.

De Israëlische regering en militaire functionarissen hebben ook hun genocidale bedoelingen jegens het Palestijnse volk onder woorden gebracht. Op 9 oktober, toen hij de volledige blokkade aankondigde, beschreef Gallant de 2,3 miljoen mensen in Gaza als “menselijke dieren”. Op 29 oktober gebruikte de Israëlische premier Benjamin Netanyahu joodse geschriften om de moord op Palestijnen te rechtvaardigen. “Je moet je herinneren wat Amalek je heeft aangedaan, zegt onze Bijbel,” zei hij, terwijl hij een vers citeerde dat verder gaat: “Ga nu en sla Amalek… dood zowel man als vrouw, baby.”

Op 5 november zei minister van Erfgoed Amihai Eliyahu dat een van de opties van Israël in Gaza het laten vallen van een atoombom is. Hij legde ook uit dat er geen humanitaire hulp mag worden verleend aan Palestijnse burgers, aangezien “er niet zoiets bestaat als niet-betrokken burgers in Gaza”. Hoewel zijn verklaring kritiek kreeg van Israëlische functionarissen, concentreerden de geuite zorgen zich vooral rond de potentiële impact op “Israëls imago” in plaats van de ernstige implicaties van dergelijke opmerkingen te erkennen als een potentieel instrument van genocide.

Er is een litanie van andere officiële verklaringen geweest waarin ontmenselijkende taal jegens de Palestijnen werd gebruikt, samen met het aanzetten tot de ‘vernietiging van Gaza’ door gewone Israëli’s. Deze onthullen de intentie om oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en zelfs genocide te plegen.In de woorden van genocide-expert en overlevende van de Bosnische genocide, Arnessa Buljusmic-Kastura: “Dat soort retoriek is niet ongewoon als het gaat om gevallen van genocide. Het is duidelijk een van de belangrijkste fases als je er echt over nadenkt, en om de openlijk ontmenselijkende taal met zoveel enthousiasme te horen spreken in de media door regeringsleiders, en ook door gewone mensen, is gruwelijk en het leidt ons allemaal naar waar we op dit moment zijn, namelijk het feit dat wat er in Gaza gebeurt een genocide is.”

Hoewel wat er in Gaza gebeurt gemeenschappelijke kenmerken vertoont met andere eerdere genocidesituaties, zijn er ook specifieke elementen die uniek zijn. Tot deze onderscheidende kenmerken behoren de aanhoudende bezetting van Palestijnse gebieden, de meedogenloze belegering van Gaza en het duizelingwekkende deel van de Palestijnse natie dat al ontheemd is door eerdere daden van etnische zuivering.

Bovendien ligt in de kern van deze tragedie een discours van ontmenselijking, dat zowel als strategie als als resultaat dient. Het al lang bestaande anti-Palestijnse discours, dat voortduurt sinds het begin van het zionisme, heeft systematisch het bestaan en de rechten van de Palestijnen ontkend. Het verhaal van Israël als ‘een land zonder volk, voor een volk zonder land’ heeft in feite een hele inheemse bevolking uitgeroeid, samen met haar geschiedenis, erfgoed en grieven.

Tegelijkertijd zijn de Palestijnen systematisch gedemoniseerd door middel van verhalen die hen afschilderen als terroristen, antisemieten en zelfs nazi’s. Door absurde beweringen over de ‘nazificatie van de Palestijnen’ op te roepen, probeert Israël, een machtige kolonistenstaat die leiding heeft gegeven aan de langste bezetting in de moderne geschiedenis, zichzelf af te schilderen als slachtoffer; zijn kwelgeest – de mensen die het decennialang systematisch heeft onderdrukt en onteigend.

Het is absoluut noodzakelijk om deze verschillende aspecten van de zich ontvouwende genocide in Gaza te begrijpen, terwijl we deze confronteren en erop reageren. We mogen niet vergeten dat wat er nu gebeurt deel uitmaakt van een lange geschiedenis van Israëlische acties tegen de Palestijnen, die zich uitstrekt tot buiten de Gazastrook, met genocidale bedoelingen en praktijken gericht op andere Palestijnse gemeenschappen.

We mogen dit niet vergeten, nu Israël en zijn bondgenoten proberen de gebeurtenissen in Gaza te decontextualiseren en het af te schilderen als een oorlog die “uitgelokt” is door de Hamas-aanval van 7 oktober.

Praten over zelfverdediging voor Israël domineert de westerse retoriek, met minimale aandacht voor mensenlevens en naleving van de regels van gewapende conflicten, laat staan de 56 jaar durende militaire bezetting en 16 jaar durende belegering van Gaza. Dit vormt een fundamentele tekortkoming in de beoordeling van deze gebeurtenissen, en bijgevolg in het vermogen om de diepere oorzaken ervan aan te pakken, zoals subtiel gezinspeeld door VN-secretaris-generaal Antonio Guterres in zijn toespraak van 24 oktober tot de Veiligheidsraad.

De lessen van de Holocaust waren bedoeld als bescherming tegen staatsgeweld en genocide, vooral voor kwetsbare groepen. Waar we vandaag echter getuige van zijn, is een ongekende mondiale ontmenselijkingscampagne tegen de Palestijnen, waarbij hun verhalen, ervaringen en geschiedenis naar de marge worden geduwd.

Historisch gezien is het opzetten van dergelijke campagnes vaak een voorbode van genocide geweest. Daarom is het absoluut noodzakelijk om de menselijkheid van het Palestijnse volk te herstellen en hun gedeelde geschiedenis en rechten als volk te erkennen, terwijl we aandringen op een onmiddellijke stopzetting van de zich ontvouwende genocide.

We zijn getuige van een snel groeiend anti-Palestijns sentiment, niet alleen in Israël maar ook in veel Europese landen, wat duidelijk zichtbaar is in de manier waarop de autoriteiten omgaan met demonstraties en steun aan het Palestijnse volk. Het is de taak van de internationale gemeenschap om deze haat met dezelfde kracht aan te pakken als zij antisemitisme heeft aangepakt.

Terwijl de Conventies van Genève van 1949 vereisen dat alle staten die partij zijn deze conventies onder alle omstandigheden “respecteren en garanderen”, legt de Genocideconventie een wettelijke verplichting op aan elke lidstaat om zelfs de poging tot het plegen van deze gruwelijke misdaad te voorkomen en te bestraffen, zonder te wachten tot om zich volledig te manifesteren.

‘Nooit meer’ was bedoeld als waarschuwing voor toekomstige generaties, maar toch hebben we sinds de Holocaust genocides zien plaatsvinden, die gepaard gingen met mondiale stilte. Het is tijd om van ‘nooit meer’ een levend principe te maken, een dringende oproep tot actie.

In Gaza is het nu ‘nooit meer’.

De standpunten in dit artikel zijn die van de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het redactionele standpunt van de auteur.#

bbabo.ℵet