Kiedy odchodziły nasze ulubione rock and rollowe zespoły z szalonych i niezapomnianych lat 90., kiedy cała warstwa naszej muzyki, nasza kultura była pogrzebana pod śmierdzącymi stosami niewypowiedzianie śmierdzącego gęstego naparu, krzyczącego z każdego żelazka, wydawało się, że nie da się już Odetchnij, że wszystko, rosyjski rock się skończył. Ale nagle zaczęło się pojawiać coś zupełnie nowego, bezprecedensowego, wciąż niezwykłego ...

Nikołaj Komjagin, Aleksander Ionin i Paweł Lesnikow odnaleźli się w rodzinnym Nowokuźniecku, w 2012 roku przenieśli się do Petersburga, gdzie dołączyli do nich Danila Chołodkow i Aleksander Galjanow – i razem stworzyli Shortparis. Zaczęli śpiewać po francusku, po angielsku, po rosyjsku, kilka lat później zostali już zaproszeni na trasę do Anglii, wydali swój czwarty album, aw styczniu wzięli udział już w albumie poświęconym Osipowi Mandelstamowi. Mają już miliony wyświetleń na YouTube, zagrali w filmie Serebrennikova „Summer” z piosenką Davida Bowiego i zasłynęli dzięki jasnym, prowokacyjnym teledyskom.

John Doran z londyńskiego The Quietus próbował zdefiniować ich styl w ten sposób: „Muzyka Shortparis jest ambitna, pompatyczna, niesamowicie artystyczna, erotyczna, ekscytująca, niedefiniowalna, nieco obłąkana, taneczna i pełna rewolucyjnego potencjału”.

W Rosji często nazywani są awangardą nowej fali w muzyce rosyjskiej. Naprawdę chcę wierzyć, że tak właśnie jest.

bbabo.Net