14 lutego o godzinie 14.00 w dużym foyer Teatru Wachtangowa otwarto wystawę „Gadibuk”. Wachtangow i „Habima”: linia życia. Zorganizował ją sam teatr, ambasada Izraela i Euroazjatycki Kongres Żydów.
Światowe premiery legendarnej sztuki „Gadibuk”, wystawionej w 1922 roku przez Jewgienija Wachtangowa na podstawie sztuki żydowskiego pisarza S. An-skiego, a także kilku warstw kultur narodowych, organizatorom udało się zmieścić na dwudziestu niewielkich stoiskach. Unikalne materiały fotograficzne, ilustracje Henrika Ripsama, innych artystów oraz plakaty, plakaty... Osobliwe odciski w przestrzeni i czasie: "Gadibuk" w Niemczech, Włoszech, Nowym Jorku. Na wystawie w Paryżu i na zdjęciach telewizyjnych w Londynie. Wreszcie w Ziemi Obiecanej.
Wachtangowskij miał szczęście do rocznic w 2022 roku.
— Niedawno obchodziliśmy 100-lecie powstania Teatru Wachtangowa, 100-lecie spektaklu „Gadibuk” Teatru Habima. Wreszcie za dwa tygodnie będziemy obchodzić 100-lecie spektaklu „Księżniczka Turandot”. A wczoraj były urodziny Jewgienija Bagrationowicza - powiedział zastępca dyrektora artystycznego Dmitrij Trubochkin. „Tradycje Wachtangowa należą nie tylko do kultury rosyjskiej, ale i światowej” – podkreślił, oddając głos szefowi izraelskiej ambasady Aleksandrowi Ben-Cwi.
- Wystawa naprawdę oddaje pełen zakres wszystkiego, co zrobił ten spektakl - najsłynniejsze dzieło Wachtangowa za granicą. W Izraelu „Gadibuk” stał się sztandarowym przedstawieniem Teatru Habima, który jest uważany za izraelski teatr narodowy. Jej korzenie sięgają Moskwy – powiedział ambasador.
Specjalny Przedstawiciel Prezydenta Federacji Rosyjskiej ds. Międzynarodowej Współpracy Kulturalnej Michaił Szwidkoj, skoro taki jubileuszowy temat już się pojawił, nie mógł nie wspomnieć, że nasz kraj również cieszy się z 30. rocznicy przywrócenia stosunków dyplomatycznych z Izraelem ( zatrzymany przez Związek Radziecki w 1967 roku po wojnie sześciodniowej):
— Ta trzynasta rocznica bardzo się zmieniła, bo pojawiły się nowe możliwości. Nie da się nawet przestawić, że 50 lat temu zebralibyśmy się, by uczcić rocznicę „Habimy” – podkreślił Szwydkoj. Wspominając doktora historii sztuki Władysława Iwanowa, autora serii wybitnych książek o Wachtangowie i Wachtangowitach, Szwydkoj zauważył, że dopiero w realiach nowej Rosji możliwe stało się oficjalne i publiczne zaangażowanie się w żydowskie badania teatralne, a nie stopniowo, jak poprzednio.
Z kolei aktor i reżyser Igor Pekhovich opowiedział o tragicznych rzeczach – że „Habima”, wyjeżdżając do Palestyny, uratowała siebie i przedstawienie, a tragiczny los spotkał teatr „GOSET” Aleksieja Granowskiego. Zamknięto ją w czasie antysemickiej kampanii stalinowskiej końca lat 40., a jej ostatni dyrektor artystyczny, Veniamin Zuskin, został represjonowany i zmarł.
W cieniu wydarzenia pozostał tylko Rimas Tuminas, który jako główna osoba „gospodarza” nie podszedł do mikrofonu. Jednak niewiele można było dodać do wszystkiego, co zostało powiedziane. Przypomnijmy, że teatr-studio „Habima” powstało w 1917 roku dzięki entuzjazmowi aktora i reżysera Nauma Tsemacha przy bezpośredniej pomocy Stanisławskiego. „Habima” została nazwana „studią biblijną” Moskiewskiego Teatru Artystycznego. Pierwszym dyrektorem artystycznym teatru, który prezentował swoje spektakle w języku hebrajskim, był Jewgienij Wachtangow. Jednocześnie geniusz sztuki scenicznej języka hebrajskiego nie wiedział, co nie przeszkodziło mu stworzyć w „Gadibuku” języka uniwersalnej teatralności fantastycznej i realizmu magicznego.
bbabo.Net