Rosja (bbabo.net), - Już po raz jedenasty w Teatrze Bolszoj Białorusi w Mińsku odbyło się Międzynarodowe Bożonarodzeniowe Forum Operowe. Na jego otwarciu odbyła się premiera „Samsona i Delilah” Saint-Saensa w reżyserii Oksany Volkovej, a finałem był koncert galowy światowych gwiazd opery z włoskim dyrygentem Gianlucą Marciano.

Festiwal wznowiono po wymuszonej przerwie w zeszłym roku z powodu ograniczeń. Z tego samego powodu od 2018 roku nie odbywa się międzynarodowy konkurs wokalny, który w przyszłym roku odbędzie się w Mińsku. Premiera festiwalu Samson and Delilah Saint-Saensa była drugim reżyserskim projektem solistki Białoruskiego Teatru Bolszoj Oksany Volkovej, która pracowała nad spektaklem we współpracy z artystką Ethel Ioshpa i dyrygentem Olegiem Lesunem. Co więcej, Oksana Volkova odważyła się połączyć role reżysera i wykonawcy roli tytułowej. Według niej była gotowa odmówić wystąpienia na premierze z powodu fizycznego i emocjonalnego przeciążenia i ustąpić miejsca kolegom, ale zbyt wiele osób przyjechało do Mińska, by usłyszeć ją w roli Delili. Przedstawienie, rozwiązane wizualnie motywami malarstwa Klimta i modernistyczną estetyką przełomu wieków, pokazało jakość zasobów wykonawczych i technicznych teatru oraz jego konkurencyjność wobec europejskich zespołów operowych. Partię Samsona na festiwalu wykonał jeden z najzdolniejszych rosyjskich tenorów lirycznych i dramatycznych Iwan Gyngazow.

Kolejnym dziełem Oksany Volkovej na tym festiwalu była jednoaktowa opera Pucciniego Wilis, pierwsze arcydzieło kompozytora, które do dziś pozostaje rzadkością repertuarową w cieniu Turandot i Toski. W pięknej partyturze „Willis”, która pojawiła się nie bez wpływu słynnego baletu „Giselle”, wciąż słychać powiązania z Verdim, ale harmonijny luksus stylu przyszłej „Manon Lescaut” i „Madame Butterfly” jest już wyraźnie się formuje. Stworzony jako spektakl dyplomowy w tym samym zjednoczeniu twórczym z artystką Ethel Ioshpą, spektakl imponował wielowymiarowością odnalezionego symbolu - motyla. Zainspirowani skrzydłami wili – fantastycznych stworzeń, duchów narzeczonych zmarłych przed ślubem, reżyserzy zaproponowali spojrzenie na kruchość kobiecego piękna przez pryzmat cyklu życia motyla. Główne partie „Willisa” pod batutą dyrygenta Iwana Kostyachina wykonała wybitna sopranistka Anastazja Moskwina (Anna) i tenor liryczny Aleksander Michniuk, który pokonał idealną równomierność prowadzenia głosu.

Między występami na forum odbył się solowy koncert światowej gwiazdy opery Jekateriny Semenchuk, pochodzącej z Mińska, śpiewającej na scenach najlepszych światowych oper. Po koncercie wokalistka poprowadziła klasę mistrzowską, w której ściśle zmierzyła się z dużymi problemami pedagogiki wokalnej.

Dorobek i godło festiwalu można bez przesady nazwać operą „Dzikie polowanie króla Stacha” białoruskiego kompozytora Władimira Sołtana. Zachowując tytuł opowiadania Władimira Korotkiewicza i popularny film pod tym samym tytułem w reżyserii Walerego Rubinczika, ten spektakl operowy, wystawiony w języku białoruskim, jest wydarzeniem kultury narodowej. Napisana w 1989 roku, pierwsza z trzech oper zmarłego przedwcześnie Vladimira Soltana, Dziki Gon stał się jednym z najjaśniejszych przykładów wielkiego stylu operowego. Nie ma w tym nawet cienia epigonizmu, ale jest subtelna apologetyka dla stylów Prokofiewa, Szostakowicza, a zwłaszcza Musorgskiego. Wszystkie legendarne motywy w operze Soltana, niczym nitki tkackiego ornamentu, kontynuowały albo historię Pretendenta, albo Pimena, albo historię zamordowanego dziecka w dziwacznym, umiejętnym indywidualnym wcieleniu. Poczucie mistycznego napięcia nie opuszczało od pierwszej do ostatniej nuty, ujawniając staranny dobór środków wyrazu. Kompozytor wprowadził motywy świąt Bożego Narodzenia, groteskowy obraz dawnej szlachty - w duchu aluzji Schnittkego i dreszcz kuszący dzwonienie pozytywki otwierającej drzwi do przeszłości w historię gangu rabunkowego działającego pod przebranie pięknej, budzącej podziw starożytnej legendy. Wrażliwość kompozytora na słowo opowieści znalazła odzwierciedlenie w delikatnej, rozładowanej fakturze orkiestrowej, subtelnej inkrustacji linii wokalnej, wygodnej dla śpiewaków, w nieprzerwanej nitce muzycznego i poetyckiego dyskursu operowego. Dyrygent Andriej Iwanow stworzył sugestywną interpretację, która trzymała całą halę w napięciu. Reżyserka Anna Motornaya (której inscenizacja „Fausta” Gounoda znalazła się także na plakacie festiwalowym) podbiła swoim posiadaniem przestrzeń dużej partytury operowej, której na scenie Teatru Bolszoj udało jej się znaleźć odpowiednią skalę. Urzekająca estetyka pawilonu kinowego (scenograf Andriej Merankow) w scenografii sprawiła, że ​​opera na temat ostrej konfrontacji historycznej przeszłości z teraźniejszością ziem białoruskich stała się prawdziwym hitem kinowym.

Pomoc

bbabo.Net