Trynidad i Tobago (bbabo.net), - Biznes - Są trzy rzeczy, które my na Karaibach musimy mieć za sobą. Oto dlaczego i jak pilnie potrzebne jest to działanie.

Grupa Robocza III (WG3) Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) opublikowała 4 kwietnia trzeci z trylogii raportów, które razem tworzą Szósty Raport Oceniający (AR6). Raport WG3 koncentruje się na tym, co możemy zrobić, aby zmniejszyć lub złagodzić globalne ocieplenie i zatytułowany Climate Change 2022: Mitigation of Climate Change.

2913-stronicowy raport jest kulminacją globalnych wysiłków 278 autorów naukowych i 65 rządów (z których 41 procent to kraje rozwijające się), aby osiągnąć konsensus w oparciu o ponad 18 000 artykułów naukowych i rezolucję ponad 59 000 komentarzy przeglądowych do , technologiczne, środowiskowe, gospodarcze i społeczne aspekty łagodzenia zmian klimatu.

Niniejszy raport uzupełnia wszystkie wcześniejsze prace, w tym raporty Grup Roboczych I (stan globalnego ocieplenia) i II (ryzyko klimatyczne i adaptacja), które zostały opublikowane odpowiednio w listopadzie 2021 r. i marcu 2022 r. Po tym trzecim raporcie pod koniec tego roku pojawi się sprawozdanie podsumowujące.

Przedstawiając raport w miniony poniedziałek, sekretarz generalny ONZ Antonio Guterres nie przebierał w słowach i nie pozostawił wątpliwości, co brzmi „werdykt ławy przysięgłych”: „Jesteśmy na dobrej drodze do katastrofy klimatycznej”.

Będzie to świat, w którym nie da się żyć, w którym znajdą się duże miasta pod wodą, fale upałów i przerażające katastrofy.

Na papierze światowe rządy zobowiązały się zrobić wszystko, co możliwe, aby do 2100 r. ograniczyć ocieplenie Ziemi do 1,5 stopnia powyżej poziomu sprzed epoki przemysłowej.

Rzeczywistość tego, co się obecnie dzieje, jest zupełnie inna. Jesteśmy na dobrej drodze do świata, który będzie o 3,2 stopnia cieplejszy niż w czasach przedindustrialnych – więc jesteśmy na dobrej drodze, aby przestrzelić nasz cel o ponad 100 procent.

Największym problemem jest tzw. „luka emisyjna”, która jest już duża i rośnie. Każdy rząd wie, że świat musi ograniczyć emisje gazów cieplarnianych (GHG) o 45 procent w ciągu najbliższych ośmiu lat, aby mieć szansę na utrzymanie się w limicie 1,5 stopnia.

Zamiast tego, w oparciu o obecne deklaracje, w tej dekadzie zwiększamy emisje o 14 procent.

Co gorsza, podkreśla pan Guterres, „wysoce emitujące rządy i korporacje nie tylko przymykają oko – dodają oliwy do ognia!… Niektóre rządy mówią jedno, ale robią coś innego. Mówiąc najprościej, kłamią.

Nieliczni, którzy mają żywotne interesy w historycznych inwestycjach w paliwa kopalne, „dławią świat”, gdy istnieją tańsze, odnawialne rozwiązania, które zapewniają zielone miejsca pracy, bezpieczeństwo energetyczne i większą stabilność cen.

Kraje, które obecnie zwiększają produkcję paliw kopalnych, a nie młodzi i głośni aktywiści na rzecz klimatu, są naprawdę niebezpiecznymi radykałami.

„Inwestowanie w nową infrastrukturę paliw kopalnych to szaleństwo moralne i ekonomiczne” – mówi Guterres.

Znajdujemy się w pełnej „kryzysowej sytuacji klimatycznej” w czasie, gdy my, świat, wciąż bardzo nierównomiernie podnosimy się po pandemii covid19, rosnącej inflacji; a wojna na Ukrainie prowadzi do gwałtownego wzrostu cen żywności i energii.

Jakie są trzy praktyczne przesłania, na podstawie których każdy mieszkaniec Karaibów może się odnieść?

Po pierwsze, na wszystkie emisje składają się w rzeczywistości działania osób i organizacji. Wszystkie rodzaje organizacji, w tym firmy, powinny brać odpowiedzialność za to, co robią i nie próbować uchylać się od odpowiedzialności, próbując zrzucić całą odpowiedzialność na jednostki.

Badanie opublikowane 6 kwietnia przez Europejski Instytut Ładu Korporacyjnego pokazuje, że kiedy tysiące zakładów produkcyjnych zostało po prostu upoważnionych do zgłaszania emisji gazów cieplarnianych (GHG) w USA w 2010 r., emisje zostały zredukowane o 7,9 procent.

Zmiana klimatu już teraz jest bardzo destrukcyjna, a liczba ta będzie się nasilać. Ryzyka fizyczne i ryzyko związane z transformacją niosą ze sobą nie tylko duże zagrożenia, ale także okazje do chwytania.

Po drugie, ten kryzys klimatyczny możemy rozwiązać jedynie poprzez wspólne działanie. Nasza obecna sytuacja jest dosłownie podsycana przez politykę publiczną i wymaga wspólnych działań w celu rozwiązania. Potrzebujemy zbiorowych polityk, aby przyspieszyć do wymaganej szybkości i skali.

Raport jasno pokazuje, że musimy przyspieszyć (trzykrotnie) nasze przejście na energię odnawialną i natychmiast usunąć wszystkie obecne dotacje dla przemysłu paliw kopalnych. Zapewnia dokładną i szczegółową ocenę wykonalności różnych opcji łagodzenia skutków w sześciu różnych wymiarach dotyczących energii, popytu i usług, transportu, miast i obszarów miejskich, budynków, przemysłu, użytkowania gruntów, sposobów wypełniania luki inwestycyjnej, usuwania dwutlenku węgla, technologii i innowacji . Oceniane są również współpraca międzynarodowa oraz opcje polityki na szczeblu krajowym i niższym niż krajowe, a także przedstawiono wytyczne dotyczące warunków podstawowych.Chociaż prawdą jest, że przepaść wciąż się powiększa, a my zmierzamy w kierunku katastrofy, tempo wzrostu spadło i jest coraz więcej dowodów na działania w dziedzinie klimatu. Są kraje, które osiągnęły stały spadek emisji zgodny z ograniczeniem ocieplenia do dwóch stopni. Cele zerowej emisji zostały przyjęte przez co najmniej 826 miast i 103 regiony.

Po trzecie, jasne jest, że nasz wkład Karaibów w zmianę klimatu jest bardzo mały w porównaniu z innymi. Zagrożenia dla małych wysp są jednak poważne. Ameryka Północna ma największą w historii skumulowaną antropogeniczną emisję CO2 netto w latach 1850-2019, a następnie Europa i Azja Wschodnia.

Ameryka Łacińska i Karaiby mają proporcjonalnie największy udział w zmianach klimatu spowodowanych zmianami użytkowania gruntów i niszczeniem lasów. Trynidad i Tobago ma jeden z najwyższych wskaźników emisji na mieszkańca.

Inwestycje w adaptację do zmian klimatu muszą być dla Karaibów bardzo wysokim priorytetem. Opublikowany w zeszłym miesiącu raport Grupy Roboczej IPCC II zawiera kluczowe wskazówki w tym zakresie. Raport ten wykazał również, że adaptacja i łagodzenie są dla siebie komplementarne i do pewnego stopnia nawet konieczne. Chociaż wszyscy musimy opowiadać się za zwróceniem uwagi na politykę i współpracę na wszystkich poziomach – między osobami prywatnymi a organizacjami, miastami, regionami, krajami i na arenie międzynarodowej, w naszym najlepszym interesie (w krótkim, średnim i długim okresie) jest również znalezienie sposobów przyczyniania się do zrównoważonego rozwoju, indywidualnie i zbiorowo.

bbabo.Net