W nadchodzących miesiącach sito wyborcze zacznie wyłaniać prawdziwych kandydatów do kolejnego wyścigu o Palácio do Planalto. W scenariuszu nakreślonym przez sondaże w tym okresie niewiele powinno się zmienić, ale fuzje, wycofania i sabotaże mają tendencję do zmniejszania listy konkurentów w 2022 roku.

Na drodze mogą stanąć dwie drużyny. Ci pierwsi mają nazwiska, które mają solidne plany kampanii, ale będą mieli małe szanse na sukces lub zostaną zamordowani przez własne legendy. Druga klasa to ci, którzy weszli do gry tylko po to, aby uzyskać projekcję i zgromadzić władzę w negocjowaniu sojuszy z innymi kandydatami.

Niektórzy kandydaci na prezydenta są już pod presją wewnętrzną. W PSDB skrzydło niezbyt sympatyzujące z João Doria chciałoby, aby gubernator zrezygnował z poparcia Sergio Moro (Podemos) lub Simone Tebet (MDB). W PDT część deputowanych widzi niewielkie szanse dla Ciro Gomesa i prosi, aby ten akronim utrzymał ścieżkę sojuszu z Lulą (PT).

Pragmatyzm porusza te grupy. Bez konkurencyjnej kandydatury na prezydenta partie mogą zawierać sojusze z innymi konkurentami i wykorzystywać pieniądze z funduszy wyborczych do finansowania kampanii parlamentarnych. W ten sposób spróbują rozszerzyć swoje miejsca w Kongresie i zdobyć cenny atut, który będzie mógł zaoferować następnemu rządowi, kimkolwiek jest prezydent.

W innych przypadkach przed-kampanią może przydać się legendom, które wolą zachować rzekomą neutralność na początku wyścigu. To właśnie porusza części MDB i PSD, akronimy łączące polityków Luli i Bolsonar. Choć wydają się kruche, kandydatury Simone Tebet i Rodrigo Pacheco utrzymują obie strony przy ścianie i unikają wewnętrznych podziałów.

Lula wciąż ma szansę przyciągnąć polityków, którzy wyczuwają siłę, a trzeci sposób to zjednoczenie Moro i Dorii w akcie przetrwania. Aż do sierpniowych zjazdów wszystkie te utwory będą się jeszcze przestawiać.

bbabo.Net