Baku, 13 lutego

Antarktyda od dawna jest kością niezgody, ale prawdziwa apokalipsa wokół niej rozpocznie się w 2048 roku. Jeśli nie wcześniej.

W czerwcu zeszłego roku Journal of The Royal Society of New Zealand opublikował artykuł naukowców z Uniwersytetu Otago dowodzący, że pierwotni mieszkańcy Nowej Zelandii, Maorysi, odkryli Antarktydę co najmniej tysiąc lat przed przybyciem tam Europejczyków na początku XIX wieku. W trosce o tak sensacyjny wniosek nowozelandzcy badacze przestudiowali ustną historię tubylców, a także wszelkiego rodzaju dokumenty i raporty wydawane przez różne organizacje, które według zagranicznych mediów nie mają wspólnych akademickich czy komercyjnych kanałów.

Okazuje się, że polinezyjski przywódca Hui Te Rangior wraz z zespołem wypłynął na wody Antarktyki już w VII wieku i być może był pierwszą osobą, która postawiła stopę na Białym Kontynencie.

Odkrycie może wydawać się zabawą etnograficzną, dodatkowym detalem w ekspozycji muzealnej. Bardziej pasuje jednak do znanej formuły: „Historia to polityka rzucona w przeszłość”. Jak stwierdzili sami naukowcy, „tworzymy platformę, na której można prowadzić znacznie szersze rozmowy na temat relacji Nowej Zelandii z Antarktydą”. Czemu? Bo bitwa o Antarktydę to coś, co ludzkość będzie musiała znosić w niezbyt odległej przyszłości. I każdy z kilkudziesięciu krajów musi znaleźć do tego swój casus belli – pretekst do wojny.

Według współczesnych szacunków w głębinach Antarktydy znajduje się 150 miliardów ton węgla. US Geological Survey twierdzi, że lokalne pola naftowe są lepsze od tych przechowywanych w „spiżarniach” Arabii Saudyjskiej i sięgają 7 miliardów ton. Gazu jest też aż nadto - ponad 4 biliony metrów sześciennych, uranu jest więcej niż w Kongo. Znajdują się tam złoża rud miedzi, niklu, molibdenu, miki, ołowiu, grafitu, cynku, diamentów i złota. Ale być może najważniejszym zasobem w dobie zmian klimatycznych na Ziemi jest świeża woda. Tutaj koncentruje się ponad 80% jego światowych rezerw.

bbabo.Net