Ataki z 11 września rzeczywiście zmieniły nasz świat. Amerykańska wojna z terrorem, mająca na celu obalenie Al-Kaidy, a po drodze brutalny reżim talibów, była wspierana przez znaczną część społeczności międzynarodowej. Jednak ta wojna nigdy nie została wygrana, a szablon z 11 września bezkrytycznych haniebnych czynów przeciwko głównie cywilom rozkwitł i był naśladowany (choć na mniejszą skalę) przez samotne wilki, grupy, a czasem potajemnie przez aktorów państwowych pod pretekstem zakończenie ucisku i naprawienie odwiecznych dolegliwości w państwach i społeczeństwach na całym świecie.
Dwadzieścia lat później amerykański styl budowania narodu wyraźnie zawiódł w Afganistanie. I takie niepowodzenie zostało udokumentowane, gdy Zachód pospieszył się pakować i ewakuować Afganistan w sierpniu ubiegłego roku, pozostawiając kraj cierpiący na najgorszy dotychczas kryzys humanitarny. Podczas gdy organizacje międzynarodowe starają się znaleźć niezbędne fundusze na wyżywienie głodnych Afgańczyków, USA pod rządami prezydenta Joe Bidena postanowiły przejąć 7 miliardów dolarów aktywów należących do poprzedniego rządu afgańskiego. Biden w zeszłym tygodniu podpisał rozkaz o podziale funduszy między ofiary ataków z 11 września i desperacko potrzebną pomoc dla postamerykańskiego Afganistanu.
Talibowie nazwali ten ruch „kradzieżą”, która odzwierciedla najniższy poziom „degradacji moralnej”. Inni Afgańczycy również skrytykowali posunięcie USA, mówiąc, że jest „niesprawiedliwe”. Były prezydent Afganistanu Hamid Karzai przypomniał Waszyngtonowi, że Afgańczycy byli również ofiarami byłego przywódcy Al-Kaidy Osamy bin Ladena i wezwał Bidena do odwołania jego rozkazu. Ale przestał się zastanawiać, kto prawdopodobnie zrekompensuje Afgańczykom straty w wyniku wielu międzynarodowych błędów popełnionych w ich kraju.
Cierpienie i głód nie są dla Afgańczyków nowością. Wielu opuściło swój kraj w poszukiwaniu bezpieczeństwa lub lepszych możliwości, czy to w wyniku inwazji sowieckiej, w czasach przed inwazją amerykańską, czy po powrocie talibów.
Rany tego dnia pozostają otwarte zarówno dla amerykańskich ofiar ataków terrorystycznych, jak i dla narodu afgańskiego.
Talibowie, którzy przez 20 lat walczyli jako powstańcy z siłami amerykańskimi, a teraz kontrolują cały kraj, nie zostali uznani przez Amerykę ani żaden inny kraj, głównie ze względu na ich historię praw człowieka. Jednak z przerażającą biedą ogarniającą kraj, Waszyngton szuka sposobów, aby pomóc, jednocześnie omijając talibów. Planuje przeznaczyć zamrożone fundusze o wartości 3,5 miliarda dolarów na fundusz pomocy humanitarnej, który będzie rozdawany z korzyścią dla ludzi i przyszłości Afganistanu.
Pozostałe 3,5 miliarda dolarów zapewni, że osoby dotknięte 11 września będą nadal czerpać korzyści, przynajmniej na razie, ponieważ koszt utrzymania wnioskodawców tylko w ciągu najbliższych 10 lat szacuje się na 10 miliardów dolarów.
Odszkodowanie, zadośćuczynienie i zapewnienie ofiarom i ich rodzinom dobrej opieki jest prawem w krajach rozwiniętych. Wydawanie zamrożonych aktywów przez prezydenta Bidena będzie pozytywnie postrzegane w roku wyborczym w Ameryce, ale trudno mi pojąć, że aktywa biednych i wywłaszczonych Afgańczyków są wykorzystywane do uzupełniania amerykańskiego systemu odszkodowań.
Ironia polega na tym, że 20 lat po 11 września rany pozostają otwarte zarówno dla amerykańskich ofiar ataków terrorystycznych, jak i dla narodu afgańskiego. Wydaje się, że rządowi federalnemu USA nie udało się znaleźć odpowiedniego mechanizmu finansowania, aby rozciągnąć system rekompensat na tych, którzy na to zasługują, dlatego zamiast tego wykorzystuje fundusze afgańskie. Podobnie talibowie w zeszłym roku pospieszyli, by przejąć kontrolę nad Afganistanem, przeganiając obce siły, nie biorąc pod uwagę tego, jak sfinansować ich dojście do władzy lub obowiązek zapewnienia podstawowych potrzeb swoim poddanym.
Zastrzeżenie: Poglądy wyrażone przez autorów w tej sekcji są ich własnymi i niekoniecznie odzwierciedlają punkt widzenia bbabo.net
bbabo.Net