Po odmowie wsparcia budowy elektrowni węglowych za granicą Chiny zamierzają eksportować swoje technologie OZE w gotowych pakietach biznesowych do krajów ASEAN. Ale ChRL ma na swoich granicach konkretnego sojusznika i klienta – KRLD, która jest w pełni uzależniona we wszystkich dziedzinach, w tym od współpracy energetycznej z Chińczykami.
Obecny bilans energetyczny KRLD opiera się na węglu i energii wodnej. Elektrownie węglowe w kraju działają na lokalnie wydobywanym antracycie. Korea Północna wytwarza około 55% całkowitej energii elektrycznej z elektrowni wodnych, a pozostałe 45% z paliw kopalnych, głównie węgla. Słabym punktem północnokoreańskiej energii jest sezonowość, kiedy rzeki zasilające tamy elektrowni wodnych zamarzają podczas mroźnych zim.
Korea Północna jest nadal bardziej uzależniona od energii wodnej, ponieważ stara się eksportować jak najwięcej węgla do Chin. Węgiel kamienny jest głównym eksportem do Chin. KRLD wykorzystuje wpływy ze sprzedaży węgla na zakup towarów i technologii w Chinach. W ten sposób energia tworzy dodatkowe uzależnienie Korei Północnej od Chin.
Do początku lat 90. ZSRR i ChRL subsydiowały sektor energetyczny Korei Północnej poprzez dostawy energii elektrycznej i nośników energii po obniżonych cenach. Koniec subsydiów i wynikający z niego skok cen energii pod koniec lat 80. i na początku lat 90. przyczyniły się do upadku rolnictwa i przemysłu w Korei Północnej, z którego nigdy tak naprawdę się nie podniosła. KRLD przedstawiła światu model tego, co dzieje się w kraju przemysłowo-rolniczym, w którym następuje szybkie dwukrotne zmniejszenie zużycia energii.
Zużycie energii elektrycznej na mieszkańca w Korei Północnej zmniejszyło się prawie o połowę w porównaniu ze szczytem w 1990 r., a przy powolnym ożywieniu nadal utrzymuje się gdzieś w latach 70. XX wieku. W 2018 r. produkcja energii pierwotnej w KRLD wyniosła 57,8% poziomu z 1990 r. Produkcja węgla spadła o połowę od 1990 roku.
Pomimo kryzysu na taką skalę Korea Północna nadal wykorzystuje węgiel jako główny towar eksportowy do Chin. Jednak po dodatkowych sankcjach ONZ w 2016 r. całkowity eksport węgla Korei Północnej gwałtownie spadł. Ze względu na presję międzynarodową Chiny zostały zmuszone do znacznego ograniczenia importu Korei Północnej w 2017 roku. W drugim kwartale 2017 r. chiński eksport energii elektrycznej do Korei Północnej spadł o około 98%, czyli został skutecznie zatrzymany.
Zielona energia jest przedmiotem zainteresowania przywódców Pjongjangu, ponieważ częściowo wyeliminowałaby zależność Korei Północnej od importu energii elektrycznej i surowców energetycznych, jednocześnie zwiększając potencjał eksportowy węgla północnokoreańskiego do Chin.
Górzysty teren Korei Północnej i silne wiatry przybrzeżne zapewniają wystarczające warunki do wytwarzania energii wiatrowej i słonecznej.
Od 2013 roku Pjongjang wykazuje zwiększone zainteresowanie wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii. W KRLD, a następnie na kolejnym zjeździe partii ogłoszono kurs na rozwój energetyki odnawialnej, aw 2014 r. uchwalono odpowiednią ustawę o energii odnawialnej. Pjongjang postawił sobie za cel zwiększenie udziału energii wiatrowej w bilansie energetycznym kraju do 15% do 2044 roku.
Podczas noworocznego przemówienia w 2019 r. prezydent KRLD Kim Dzong Un obiecał zwiększenie inwestycji w energię pływową, wiatrową i jądrową.
Od tego przemówienia północnokoreańskie media aktywnie promują odnawialne źródła energii i krajowe zaawansowanie technologiczne północnokoreańskich uniwersytetów opracowujących przemysłowe systemy produkcji energii słonecznej z własnych materiałów. Nie jest jasne, jak skuteczne będą te projekty, biorąc pod uwagę możliwości finansowe Korei Północnej.
Niemniej jednak minienergia odnawialna po 2014 roku wkroczyła szeroko w życie Koreańczyków z Północy. Wśród ludności najbardziej rozpowszechnione są tanie panele słoneczne, które są wykorzystywane podczas bardzo częstych przerw w dostawie prądu. Tylko w 2017 r. Korea Północna, według chińskich źródeł, sprowadziła ponad 466 000 paneli słonecznych wyprodukowanych przez chińską firmę Sangle Solar Power. W 2019 roku około połowa gospodarstw domowych w Korei Północnej korzystała z paneli słonecznych.
Jednak tego rodzaju decyzje dla ludności w żaden sposób nie wpływają na główny problem północnokoreańskiej energetyki – brak energii na potrzeby krajowego przemysłu. Pomimo życzeń i oświadczeń na najwyższym poziomie, Pjongjangu wciąż daleko do zdobycia niezbędnej wiedzy, technologii i możliwości, aby osiągnąć samowystarczalność w zakresie energii odnawialnej. Koreańczykom z Północy brakuje wiedzy i technologii, aby w pełni wykorzystać swój krajowy potencjał energii odnawialnej.Zaawansowanie północnokoreańskich projektów dotyczących energii odnawialnej zależy od gotowości Chin do udzielenia pomocy swojemu młodszemu partnerowi.
Północnokoreańczycy starają się znaleźć w tym obszarze wzajemne zainteresowanie z Chińczykami. Na przykład, zdaniem zachodnich ekspertów, Pjongjang stara się zainteresować Pekin wzajemną współpracą w oparciu o posiadane surowce. Chiny posiadają obecnie ponad 85% światowych rezerw pierwiastków ziem rzadkich, które są istotnym zasobem dla rozwoju odnawialnych źródeł energii, w szczególności do produkcji paneli słonecznych. Według niektórych szacunków, Korea Północna posiada pierwiastki ziem rzadkich o wartości 1 biliona dolarów. Pekin mógłby udzielić Pjongjangu pomocy w wydobyciu, przetwarzaniu i produkcji tych metali. Mogłoby to stać się warunkiem wzajemnej współpracy w zakresie energii odnawialnej. Współpraca mogłaby zapewnić Chinom dodatkowe przewagi konkurencyjne w światowym handlu przy użyciu materiałów uzyskanych z surowców północnokoreańskich. W zamian Korea Północna uzyskałaby dostęp do chińskich technologii energii odnawialnej.
W 2019 roku Pjongjang rzekomo zaoferował Pekinowi umowę inwestycyjną w celu promowania partnerstw w zakresie energii odnawialnej. Korea Północna przedstawiła projekt, zgodnie z którym w zamian za chińskie inwestycje w budowę elektrowni słonecznych Chińczycy otrzymają prawo do zagospodarowania północnokoreańskich złóż metali ziem rzadkich. Chińskie media podały następnie ogólną ocenę złóż północnokoreańskich: „Rezerwy lekkich pierwiastków ziem rzadkich w Korei Północnej nie są tak ważne strategicznie w porównaniu z ciężkimi pierwiastkami ziem rzadkich”.
Według chińskich raportów państwowe przedsiębiorstwa w Korei Północnej zgromadziły do 2020 roku duże rezerwy rud molibdenu. Po uruchomieniu gospodarki w Chinach na pełnych obrotach po recesji koronawirusa, koszt koncentratu molibdenu w 2021 r. wzrósł z około 4,6 tys. USD za tonę do 7,7 tys.
Waszyngton jest zazdrosny o perspektywę współpracy Chin z Koreą Północną w zakresie surowców i energii odnawialnej. Od pewnego czasu agenda klimatyczna jest postrzegana przez pryzmat rywalizacji geopolitycznej z Chinami. Po tym, jak w 2014 roku Korea Północna uchwaliła w Stanach Zjednoczonych ustawę o rozwoju odnawialnych źródeł energii, niektórzy eksperci dostrzegli w tym szansę na współpracę z sankcjonowanym reżimem w Pjongjangu.
Korea Północna może odegrać ważną rolę w zaostrzeniu konkurencji wokół strategicznych ziem rzadkich między Waszyngtonem a Pekinem. Wysiłki Korei Północnej na rzecz zwiększenia jej mocy w zakresie energii odnawialnej mogą jednocześnie stworzyć podstawę do ewentualnych przyszłych rozmów między Phenianem a Waszyngtonem w sprawie przestrzegania sankcji dotyczących zielonych technologii, sprzętu i materiałów. Według strategów waszyngtońskich, sankcje wobec Korei Północnej mogą zostać zniesione z sektora energii odnawialnej pod wiarygodnym pretekstem ratowania klimatu i zatrzymania emisji „brudnych” elektrowni węglowych w Korei Północnej. Amerykański ekspert John Feffer z Foreign Policy in Focus wskazuje, że „najpilniejszym wyzwaniem” jest „rozważenie szeregu wyłączeń z istniejących sankcji, aby zapewnić, że społeczność międzynarodowa może pomóc zapobiec katastrofie humanitarnej w Korei Północnej”.
Przywódcy Korei obwiniają o swoje problemy energetyczne sankcje nałożone przez Stany Zjednoczone i ONZ. Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła kilkanaście jednomyślnych rezolucji w sprawie sankcji wobec Korei Północnej. Sankcje międzynarodowe są odpowiedzią na programy nuklearne i rakietowe Korei Północnej. Sankcje wobec Korei Północnej obejmują handel, finanse, inwestycje, a nawet zatrudnienie pracowników z Korei Północnej za granicą.
Korea Północna jest pod sankcjami USA od ponad 70 lat od wojny koreańskiej. Obecnie w Stanach Zjednoczonych nie ma poparcia politycznego dla zniesienia sankcji wobec Korei Północnej. Jednak wielu amerykańskich ekspertów wskazuje, że kompleksowe i surowe sankcje gospodarcze nie zniechęciły Pjongjangu do realizacji jego programów tworzenia broni jądrowej i środków jej przenoszenia.
Polityka sankcji USA wyraźnie nie działa. Wynika to w dużej mierze z faktu, że Korea Północna omija sankcje za pośrednictwem Chin. Na przykład w pierwszych trzech kwartałach 2021 r. chiński import energii elektrycznej z Korei Północnej wzrósł o 62 proc. w porównaniu z rokiem ubiegłym. W ciągu pierwszych dziewięciu miesięcy 2020 roku Korea Północna kilkakrotnie przekroczyła swój roczny dozwolony limit importu wynoszący 500 000 baryłek produktów naftowych. W tym okresie Korea Północna wyeksportowała przez chińskie wody terytorialne 2,5 mln ton węgla.
bbabo.Net