W 2022 roku, w którym zdrowie brazylijskiej demokracji zostanie wystawione na próbę, chcę, by fakty zastąpiły wersje. Mam nadzieję, że rozwaga i zdrowy rozsądek pokonają egoizm, próżność i ekstremizm. I ta tolerancja i równowaga przeważają nad nienawiścią i brutalnością.

Nie mogę się doczekać zwiększenia reprezentacji politycznej czarnych na scenie krajowej. Mam nadzieję, że więcej rdzennych mieszkańców, więcej kobiet, więcej osób niepełnosprawnych i więcej członków społeczności LGBTQIA+ uzyska niezbędne wsparcie partii, aby utrzymać zdolnych do wyborów kandydatów.

Wybrani, mam nadzieję, że będą mogli wykonywać swoje mandaty bez konieczności stawiania czoła wrogości wielu, którzy jeszcze nie nauczyli się żyć w cywilizowany i pełen szacunku sposób z tym, co nie jest lustrem.

Wiem, że wejście większej liczby kobiet, Murzynów, PCD i osób LGBTQIA+ nie oznacza gwarancji obrony programów feministycznych, antyrasistowskich, przeciwko kapacytacji i homofobii. Jednak praktyka okazała się niezwykle trudna do rozwinięcia tych kwestii bez uwzględnienia różnych punktów widzenia. Dlatego dążę do składu politycznego, który odzwierciedla rzeczywiste potrzeby narodu brazylijskiego.

Może w ten sposób „niewidzialni” zaczną być postrzegani jako obywatele de facto i de iure, ubóstwo zostanie zredukowane do tego stopnia, że ​​nikt nie będzie już musiał zbierać jedzenia ze śmieci, przestaną być zabijani czarni, kobiety i osoby trans jak owady, zdrowie i edukacja przestaną być priorytetami narodu

Mam nadzieję, że interes publiczny przeważy na tyle, aby zagwarantować ochronę naszego dziedzictwa przyrodniczego. I żeby Federacja, poprzez swoich prawnie wybranych przedstawicieli, była obecna, solidarna i aktywna, ilekroć katastrofa czyni zniechęcenie rutyną ludności.

Są to pragnienia, które wydają się marzeniem, ale ja wolę postrzegać je jako ideał demokracji. Jak w piosence Miltona Nascimento „…Trzeba zawsze mieć marzenia/Kto nosi tę markę na skórze/Ma dziwną manię/Mieć wiarę w życie”.

bbabo.Net